Om te beginnen, de kop boven dit stuk klopt niet helemaal: de Zaanse kunstenares waarnaar we verwijzen is performanceartiest Victorine Pasman. Haar atelier zit aan de Oostzijde in Zaandam, maar ze komt uit Amsterdam. Toch zijn we niet te beroerd dit te claimen als een Zaans succes in Zeeland.

Pasman werd door een jury van het Waternoodmuseum in Zeeland als een van de zeven, uit 141 kunstenaars(!), met haar werk geselecteerd voor de tentoonstelling “Nooit meer een Ramp ’53”. 

We mailden om haar te vragen waarmee ze de jury heeft kunnen overtuigen. Dit is haar verhaal: 

‘De zeespiegel stijgt. Hoe leven wij in de toekomst samen met de zee? Wat als we onder water moeten (over)leven? Zouden we als aangepaste, hybride soort kunnen leven in de zee?

Deze vragen maken me nieuwsgierig. Zodra men de onderwaterwereld betreedt verandert onze beleving. Zwaartekracht wordt opgeheven, bewegen wordt trager. Geluid lijkt te vertragen, maar versnelt in werkelijkheid. Zintuigen worden op een andere manier ingezet. De walvis verkent zijn omgeving- ‘kijkt’ rond-door het maken van geluid. Dit gegeven is mooi samengevat in de eerste zin uit het gedicht Spermaceti van Les Murray: ‘I sound my sight’.’

Victorine zal een experiment starten geïnspireerd op’ de verschijningsvormen van zeebewoners -zoals een zee-egel of kwal- en een sculpturaal kostuum ontwikkelen voor een mens (performer)’. 

Haar inspanningen moeten resulteren in ‘een performance, waarbij het karakter en manier van bewegen van de performer bepaald wordt door materiaal, vorm en textuur.’ Zij speculeert over mogelijke toekomstige levensvormen: ‘Kunnen we voorbij ons mens-zijn kijken en nieuwe vormen bedenken?’ 

Om dit alles helemaal in Zeeland te kunnen bewonderen hebben we nog wat geduld nodig: de tentoonstelling wordt op 2 juni 2023 geopend. Hier vind je alvast meer van Victorine.