Een druppel op een gloeiende plaat en water naar de zee dragen. Maar het alternatief is wegkijken en doen alsof zich op drie uur vliegen afstand geen humanitaire ramp voltrekt.

Truus Vegter en Sarah Angenent zamelden BH’s in voor vrouwen die onder onmenselijke omstandigheden in kamp Moria op Lesbos verblijven. Truus bracht ze er met haar dochter Iris heen.

De situatie op het eiland maakt grote indruk op Truus. Gisteren filmde ze het reddingsvestenkerkhof. Elk vest staat voor een mens dat de levensgevaarlijke reis ondernam ‘Dit is Europa, het is te bizar voor woorden’:

Truus en Sarah hebben zich ruim vier jaar met hart en ziel ingezet om in Zaanstad nieuwkomers te verwelkomen en te zorgen voor een snelle, soepele integratie in de samenleving. Samen zouden ze de reis naar Lesbos maken om daarmee afscheid te nemen van het werk in de Sluis dat door Zaanstad niet op waarde werd geschat (dat zijn onze woorden en we onderbouwen ze graag). Sarah kon op het laatste moment niet mee omdat haar oma erg ziek is.

Samen met dochter Iris werkt Truus nu een week in een badhuis waar dagelijks 24 vrouwen en kinderen zich een klein beetje mens mogen voelen. In het huis van Showerpower mogen ze zich warm douchen, krijgen ze thee, fruit en een luisterend oor en een schone BH als die er zijn. Dankzij de inzamelingsactie van Sarah en Truus is er weer een voorraadje. Truus:

‘De vrouwen zijn er superblij mee. Helaas moeten ze wel weer in hun stinkende kleding daarna.’

Vijf jaar geleden schreven we over fotografe Anjo Kan die het kamp op Lesbos bezocht. Zij riep vertwijfeld uit: ‘Waar blijft de wereld?’, en sindsdien is het alleen maar verergerd. Momenteel stijgt het aantal vluchtelingen snel naar de 30.000. De rek aan van wat gevraagd wordt van de inwoners van Lesbos is eruit en Griekenland kan dit niet alleen.

Elke nacht nog arriveren er bootjes, en vorige week was het -5 graden Celsius. In het kamp is het laatste half jaar de situatie in rap tempo achteruitgegaan. Mannen, vrouwen, kinderen leven in omstandigheden die zich moeilijk laten beschrijven. Truus lukt het (nog) niet:

‘Ik wil het graag laten zien, maar de eerste keer dat je er langsrijdt vergeet je te filmen, je valt letterlijk stil. Gisteren hadden we een groep met drie vrouwen en vijf kinderen. Ze zitten er al vijf maanden.’

Truus weet nu al dat ze terug zal gaan na deze week. Waarschijnlijk alsnog met Sarah, en dan zou ze graag weer niet met lege handen aankomen.  Onze beginzin ‘Een druppel op een gloeiende plaat’ is waarschijnlijk waar, maar elke druppel maakt een verschil. Doneer.