Nu er zo’n groot tekort is aan technisch opgeleide mensen, moet ik vaak denken aan de vrouwen die in de jaren 90 op de acht vrouwenvakscholen in het land met groot succes opgeleid werden voor een functie in de Tech sector.

Door: Marianne Monnier

In 1982 werd door een aantal vrouwen van de UVA en de Streekschool aan de Stationsstraat in Zaandam het boek “Automatisch gaat het niet” geschreven. Het legde de basis voor de opstart van de eerste vrouwenvakschool in Utrecht, de Alida de Jongschool. Een initiatief van de Vrouwenbond FNV, die jarenlang een belangrijke bondgenoot is geweest. 

Daarna volgde al snel de Anna Polakschool in Zaandam. Er was in de Zaanstreek een breed netwerk van instellingen die volwasseneneducatie aanboden, maar de Vrouwenvakschool nam daarbinnen een unieke plaats in. Een parel aan de Zaan, hoewel het lang heeft geduurd voordat die parel werd erkend.

Het grote verschil en daarmee de gouden greep was dat vrouwen de mogelijkheid werd geboden om binnen 1 tot 1,5 jaar tijd, tijdens de schooltijden van de kinderen, met aan de school verbonden kinderopvang en met een werkgerichte stage een opleiding te volgen in de Informatietechnologie, de administratie, in de bouw, in de procesindustrie en de grafische industrie Vrouwen, die na een heel aantal jaren uit het arbeidsproces waren geweest, kregen van het Arbeidsbureau de kans om een opleiding te volgen. Ook zonder dat zij een uitkering ontvingen. Want veel van deze herintreedsters hadden een verdienende echtgenoot, omdat dat de verdeling thuis was. Zij zorgde voor de kinderen en het huishouden en hij verdiende het geld. Maar de ontwikkeling van deze vrouwen had al die jaren stil gestaan en een aansluiting met de arbeidsmarkt was er niet meer. Met name de opkomst van de automatisering in bijna alle sectoren maakte dat de vrouwen geen enkele kans hadden om aangenomen te worden op hun oude niveau.

Dit “onbenutte potentieel” was voor het Arbeidsbureau reden om financieel bij te dragen aan de opleidingen. Dit zou vandaag de dag voor vrouwen die gevlucht zijn uit oorlogsgebieden en vaak in het land van herkomst goede banen hadden, ook een prachtige kans zijn. En een oplossing voor de tekorten op de huidige arbeidsmarkt, zeker in de technologie en de ICT. 

Voor de Vrouwenvakscholen was de prioriteit in iedere opleiding: scholing van vrouwen in traditionele mannenberoepen en aansluiten bij nieuwe ontwikkelingen op het gebied van automatisering. Zo werd op de Anna Polakschool de opleiding tot Programmeur, DTP-er in de grafische sector, Helpdeskmedewerker, CAD tekenaar in de bouw (in samenwerking met het Damland College en het Centrum Vakopleiding), CNC programmeur (ook in samenwerking met het Centrum Vakopleiding) ontwikkeld. Opleidingen, die een perfecte kans op een betaalde baan gaven. 80 % van de vrouwen die een opleiding volgden aan de Vrouwenvakschool vonden een baan, vaak al bij het lopen van hun stage. 

Kom daar maar eens om in de wereld van opleiding en re-integratie. Het mooiste was om de vrouwen terug te zien, 3 maanden nadat zij de opleiding hadden afgerond. Stralend, zelfbewust, trots op wat zij bereikt hadden en blij met de kans die zij hadden gekregen.