Lianne Meijer beoefent het allermooiste vak, vindt zij. De adrenaline, de actie, de impact, maar vooral het sterke groepsgevoel bij de brandweer spreekt haar aan. Ze heeft enorm veel passie voor het werk en gaat daarom binnenkort ook in beroepsdienst naast het vrijwilligerswerk. 

In aanloop naar nationale Vrijwilligersdag hebben we al een aantal van de Zaanse goeddoeners langs laten komen. De Orkaan vindt dat we niet genoeg vrijwilligers in het zonnetje kunnen zetten! Daarom vandaag – op Vrijwilligersdag – niet alleen vijf vragen aan Albert Oostenbroek, maar ook aan Lianne Meijer.

Hoe is vrijwilligerswerk op je pad gekomen?

‘Mijn vader heeft 45 jaar lang bij de vrijwillige brandweer gezeten, dus ik ben ermee opgegroeid. Ik wist van jongs af aan dat ik ook bij de brandweer wilde, omdat ik weleens mee mocht naar de kazerne. Daar voelde ik de adrenaline, en het sterke groepsgevoel sprak mij heel erg aan. Na mijn studententijd heb ik me aangemeld bij een brandweerpost in Zaandam; dat is zes jaar geleden. Mijn vader is vorig jaar gestopt bij de vrijwillige brandweer. 

Wat betekent vrijwilligerswerk voor jou?

‘Ik vind het heel mooi dat vrijwilligers zich inzetten om er voor anderen te zijn. Een moment dat mij altijd zal bijblijven was toen er overstromingen waren in Maastricht en België. De brandweer werd drie dagen ingezet om te helpen. Toen wij terug reden stonden er rijen mensen langs de weg om voor ons te klappen. 

Bij de brandweer heb ik geleerd om de rust te bewaren en overzicht te houden. Rust kan je redden: dat is iets wat ik nu vaak zeg. Daarnaast heb ik leren aanpakken, dat heeft misschien niet direct veel met het vak te maken, maar ik neem het altijd mee. 

Hoe ziet een werkdag er uit?

‘Ik vind dit het mooiste vak wat er is. Sterker nog, vanaf 1 januari ga ik ook de beroepsdienst in naast het vrijwillige werk. De werkzaamheden blijven hetzelfde. Op dit moment werk ik een paar dagen per week op kantoor. Ik heb een afspraak met mijn werkgever dat ik tijdens mijn thuiswerkdagen oproepbaar ben voor de vrijwillige brandweer. Een tijdje geleden kwam Brandweer Amsterdam op mijn pad, daar werk ik nu mijn laatste maand. Daarna ga ik weer terug naar Zaandam. 

Op maandag hebben wij onze vaste oefenavond. Daarbuiten kan ik niet beschrijven hoe een typische werkdag er voor mij uitziet, omdat iedere dag anders verloopt. Je weet nooit van tevoren wanneer de brandweerpieper afgaat. Ik zie mijn werkdag als geslaagd als ik mensen heb kunnen helpen. Naast het blussen van branden, helpen wij ook bij liftopsluitingen of wanneer ergens een nare gaslucht hangt.’

Wat is de grootste uitdaging aan het vrijwilligerswerk?

‘De onwetendheid. Zodra de brandweerpieper afgaat lees je wel waar je heen moet, maar totdat je ter plaatse bent, weet je niet wat je gaat aantreffen. Het kan echt van alles zijn: van een ongeluk of liftopsluiting tot een brand. Wij hebben daarnaast te maken met reanimaties, en die slagen helaas soms niet. Dat zijn de mindere momenten die bijblijven. 

Tijdens het werk voel ik een bepaalde spanning, maar bang ben ik nooit geweest. Als brandweer word je goed opgeleid. Maar als je het tóch even niet meer weet, is er altijd iemand om op terug te vallen. Je doet het werk echt samen en dat is het mooie. Je staat er nooit alleen voor.’

Waarom denk je dat het nodig is om vrijwilligers op Nationale Vrijwilligersdag in het zonnetje te zetten?

‘Omdat vrijwilligers altijd paraat staan voor anderen en onmisbaar zijn. Ik denk dat het goed is om daarbij stil te staan. Vrijwilligerswerk is enorm waardevol. Ook de vrijwilliger zelf haalt veel voldoening uit het werk. Het is mooi als mensen er over nadenken om vrijwilliger te worden. Ik zou hen aanraden een keer mee te lopen en vragen te stellen. Je moet wel bewust zijn waarvoor je je aanmeldt en het echt willen. Maar ik zou mensen zeker aansporen om vrijwilligerswerk te doen.’ 

Door: Mila Lange. Afbeelding is aangeleverd door Lianne.