Het was 1991 en ik had die leuke man nog niet gevonden waarmee ik vijf kinderen zou krijgen en ze in de schommelstoel, voor het open haardvuur, al wiegend in slaap zou zingen. Mijn droom.
Tijd voor actie!
Ik boekte dan ook een alleenstaande reis naar het zonovergoten Kreta, Agios Nikolaos, om precies te zijn, in Griekenland (Hellas).
Door: Lydia Waal
Ook ene Hennie was op die reis mee en wij hadden een vonk. Door een roze bril beleefden wij deze vakantie en we wisten het vanaf dag een zeker: wij blijven samen.
Hij woonde in Poelenburg, een torenflat aan de Linnaeusstraat. Ja, ik kwam in Turkenburg terecht zoals men dat toen noemde of Klein Turkije. Een beetje eng vond ik dat wel, maar ik heb daar toch zo’n geweldige tijd gehad!
Wij woonden samen, en op 30 april 1992 nam Hennie mij mee naar zijn voetbalclub, Hellas. Ik heb niks met voetbal, maar ik moest en zou mee naar die eretribune. Met tegenzin volgde ik hem. Daarbovenop die tribune ging hij op zijn knieën en het jaar erop was ik de stralende bruid.
We trouwden, in 1993, in de Engelse kerk in Amsterdam, tot de dood ons scheidt. En waar anders konden wij, die elkaar in Griekenland hadden ontmoet, nu ons feest geven dan bij de voetbalclub Hellas. Het werd een prachtig feest.
En ja hoor, ik kon gaan dromen over de schommelstoel, het haardvuur en de vijf kinderen. Ik was zwanger! Joepie!
Neriman, Nerish voor intimi, bracht mij bijna elke dag zelfgemaakte Lahmacuns, Turkse pizza. Dat was zo lekker, en het was zo’n leuke vrouw! Jaren later zou ik Nerish weer ontmoeten terwijl zij een buggy voortzeulde en ik vroeg: “Wat nou? Ben je oma geworden?” “Nee.” zei ze, “Ik had hem nog zo gevraagd om er een knoop in te leggen” Ik heb me toen de slappe lach gekregen!
Een punt van aandacht was de lift in de Linnaeusstraat: die begon toen pas op de eerste etage. Inmiddels kende ik iedereen wel zo een beetje in onze flat. Desiree werd geboren en ik vervolgde mijn 40-urige werkweek. Ik kon ons dochtertje iedere dag meenemen omdat ik bij mijn ouders werkte. Het liftprobleem loste zich als vanzelf op omdat Gonda mij iedere dag opwachtte en me hielp de kinderwagen naar de 1e etage te krijgen. Het waren fijne en aardige mensen in Poelenburg.
Toen Desiree twee jaar was, werd het tijd om door te stromen. Hennie en ik kochten in 1996 ons eerste huis op het Noordschebos. Wat waren we trots op ons schattige jaren dertig huis. Desiree en twee buurmeisjes sloten elkaar direct in hun harten. En, ook al waren ze zes en zeven jaar ouder, ze speelde elke dag met elkaar. Eigenlijk hadden wij er in een klap, twee kinderen bij. Het was zo gezellig. Ook de mensen in de straat waren allemaal aardig. Alle kinderen speelde samen en de markt was om de hoek, wat wilde je nou nog meer!
Een jaar later kregen wij een brief van de Gemeente en toen begon het gelazer! Inverdan! Ons straatje stond in de weg. Er begon een procedure en donkere wolken pakten zich samen boven het Noordschebos. We kwamen vaak in de krant, we streden, maar wel tegen de bierkaai.
Na de zomervakantie in 1999 vormde zich ook donkere wolken boven ons gezinnetje! Desiree werd gediagnosticeerd met een hersentumor in de hersenstam, een Ependymoom. Het scenario was vanaf dag een fout.
Voor Desiree en ons brak een lange onheilspellende weg aan van chemo, operaties en bestralingen, en ze was nog maar 5 jaar. Wanneer ze kon en wilde ging ze naar school, de Willibrordschool. Ik heb een enorm respect voor de kinderen en de leerkrachten van deze school hoe ze zijn omgegaan met Desiree haar ziek zijn.
In de tussentijd werden we uitgekocht, en kregen we allemaal een nieuw huis aangeboden op het Zwaneneiland. We moesten een nieuwe keuken uitzoeken, terwijl ons kind aan de chemo lag. Of er was een operatie aanstaande terwijl de badkamer, het toilet, de vloeren er moesten komen. Allemaal dingen waar je hoofd niet naar staat, het was een loodzware tijd.
Op 3 juni 2002 moesten wij samen, zonder Desiree zij was inmiddels 8 jaar, naar de oncoloog in het AMC. Ik had een buikpijn want dit kon niet veel goeds betekenen. En inderdaad…de oncologen verwachtten haar overlijden binnen twee weken. Zwaar aangeslagen kwamen wij terug op het Noordsebos. De straat droeg ons al die jaren al, maar vanaf dat moment werd dat nog sterker. In die periode kookte de buurt voor ons als we weer eens laat terugkwamen vanuit het AMC. We hadden ook dag en nacht verpleging.
Anekdote:
Een van de nachtverpleegkundige was een schrijver van ‘Het zonnetje in huis’. De eerste avond dat hij kwam, om 23:00 uur wilde ik hem voorgaan naar boven. ‘Nee,’ zei hij, ‘ik vind het wel’. Gelukkig hadden wij de babyfoon aan en konden we meeluisteren. Hij komt haar kamer binnen, stelt zich voor en zegt: ‘Maar eigenlijk ben ik een aap, ga je mee door de gordijnen slingeren?’ Desiree gierde het uit van het lachen en zei: ‘Nee, dat vindt mama nooit goed!’ Geweldig zulke mensen, net als de straat, om je heen.
Een verhuisdatum moesten we stellen. Je kind is bezig met haar laatste dagen maar de Gemeente wil een verhuisdatum, pffff! In de geest van een kind zetten wij die op 11 november 2002, Sint-Maarten.
In de weken die volgden werd ons lieve ranke meisje dikker en dikker door de medicijnen. Er werd een bed in de woonkamer geplaatst omdat ze ontilbaar werd. Op 1 augustus 2002 ging zij in coma en elke avond kwamen de bewoners van het Noordschebos bij ons voor de deur zitten, een wake. Het was verzengend heet die zomer. De een na de ander ging naar binnen om even met haar alleen te zijn, haar handje vast te houden of een aai over haar bol te geven. Het was indrukwekkend.
Op 5 augustus 2002 om 13.45 uur blies Desiree haar laatste adem uit. Er was een einde gekomen aan dit, oh zo, zware leven van ons allerliefste droompje. Ze werd maar acht jaar, en wat een bewondering hadden wij voor het meisje dat wij onze dochter mochten noemen. Haar begrafenis was overweldigend, minimaal honderd auto’s achter de stoet en onder motorpolitiebegeleiding.
Een ander mag een kamertje nog jaren bewaren maar dat was ons niet gegeven. Ik heb alles uit haar kamer in verhuisdozen gepleurd, het was een bijna onmenselijke opgave om dit zo snel naar haar overlijden te moeten doen. Ik was de weg een beetje aan het kwijtraken.
Op 11 november 2002 kwam de verhuiswagen voor, alles ging erin en toen de deuren sloten, huilde ik. Dat werd nog erger toen ik aan de overkant van de straat allemaal mensen zag staan met gereedschap en afdichtplanken. Hadden ze nou niet even kunnen wachten tot wij weg waren? Gelijk werd de vloer eruit gezaagd, en het voelde alsof ze mijn hart er ook uitzaagden.
We vertrokken naar de splinternieuwe woning aan de Fineerzaag. Alles deed het, zo saai! Het was een mooi huis, maar zonder ziel. Of had ik mijn ziel achtergelaten op het Noordschebos? Veel buren waren mee, maar het contact was toch anders.
Begin 2003 ging ik voorzichtig weer werken, maar iedere dag moest ik via de Provinciale weg, dus langs het Noordschebos. Krantenkoppen: ‘Noordsebos gekraakt’, wat was ik geraakt? Ik ging erheen. Om te vertellen dat ze nummer 7 niet mochten kraken omdat… tranen met tuiten natuurlijk. Dat huis had mijn ziel.
Na de zomervakantie kwamen we thuis en er werd ons voorzichtig verteld dat ons huis was gesloopt. Je wist dat dit zou gaan gebeuren maar je gelooft het niet.
Niet veel later besloot de politieke partij ROSA het Noordschebos ‘Ten grave te dragen’. Naast dat dit mosterd na de maaltijd was, plaatsten ze een zwarte kist met een bordje R.I.P op het Noordschebos, of wat daarvan over was. Waar? Precies daar waar eens onze voordeur was. Het deed pijn: ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik dat zag, en ik moest er elke dag langs maar dat ging ik niet trekken. Ook oude Noordschebossers vonden dit te ver gaan en na vier hele lange dagen werd de kist verwijderd. Hoe haal je het in je hoofd!
In 2008 zijn Hennie en ik gescheiden, we waren getrouwd tot de dood ons scheidt en dat had de dood gedaan, ons gescheiden. Elk jaar op Desiree haar verjaardag gaan we samen uit eten. Dit jaar niet: op 12 april konden we elkaar niet eens omhelzen. Hij blijft de liefste man en vader maar de droom van een schommelstoel, haardvuur en vijf kinderen is, helaas, vervlogen.
We leven nu achttien jaar later en op ons straatje staan twee fietsenstallingen, het ligt er nog onontgonnen bij, en er is een parkeergarage die nu Noordschebos heet. Bizar. Wij hadden er gemakkelijk nog jaren kunnen wonen en wie weet hoe het dan tussen Hennie en mij was verlopen. Inverdan… daar komt narigheid van!
Ik ben terechtgekomen op ’t Oude Kalf. Eens stond op deze plek een molen “De Strijd” die is destijds ( 1947 ) in de fik gestoken voor de verzekeringspenningen. Hoe toepasselijk, ik heb nog altijd een strijd met het overlijden van Desiree, en ik heb een verzekeringskantoor.
Vijftien augustus ben ik jarig, ik vraag dan hout voor mijn tuinhaardje. Weliswaar heb ik geen schommelstoel of kinderen, maar tenminste wel dat vuur waar ik in kan kijken en kan mijmeren over wat me is overkomen sinds mijn emigratie naar Zaandam.
In oktober 2020 ga ik op vakantie naar, geloof het of niet, Kreta. Deze keer geen alleenstaande reis maar ik ga in mijn eentje. Het zal me toch niet weer gebeuren, hè? Straks komt hij uit Amsterdam. Met schommelstoel, haardvuur en 5 kinderen. En dan? Weer emigreren?
Nee, Desiree ligt hier, dus mijn hart ook!
Denk ik!
Heb jij een verhaal dat je wil delen? Mail dan naar deorkaan@gmail.com
Lydia, wat prachtig beschreven, maar het komt wel binnen.
Dank je wel, lieverd.
Wooow Lydia, ik heb het net gelezen
En hoe vervelend het is hoe alles kan lopen , zorgt wel voor fijne stukken om te lezen en dus je het waren boekdelen om te lezen maar maken je wel tot de sterke vrouw die je bent geworden
En het is fijn om jou te kennen
Dat was jaren terug anders
Waar praten niet goed voor is he .
Groetjes van gister haha
Hallo Chris,
Dank voor je compliment.
Ons contact was zeker totaal anders maar praten helpt. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Van niet met elkaar door 1 deur kunnen naar aanschuiven op een zwoele zomeravond voor mijn deur, wij hebben goede stappen gemaakt ! Mooi he !
Hi Lydia
Heb je verhaal gelezen. Mooi en aangrijpend.
We zagen elkaar gisteren bij "De Kruis" en daarna bij De Spar.
Groet en tot de volgende keer
Paul
Super !
Lieve Lydia, Mij altijd afgevraagd waar jij gebleven was.
Ook ik heb samen met mijn collega José afscheid genomen van Desiree.
Zo jong, zo lief en dan zo ongrijpbaar ziek....
En dan het Noordsche Bos. Zo'n prachtig buurtje, en zoals het daarna ging.
Dan hoe het er nu uitziet, jammer!
Wens je alle goeds toe! Fijne vakantie straks!
Liefs, Tineke
Hallo Tineke,
Wat leuk dat je reageert, doe je de groeten aan José. Jullie ben ik ook niet vergeten, ik denk er nog vaak aan hoe lief jullie waren voor ons.
Kus, Lydia
Wat heb je me getroffen met dit artikel, Lydia! We hebben elkaar een paar keer ontmoet en toen vertelde je me ook over het verlies van je dochter. Nu nog meer onder de indruk en ook van jouw veerkracht om de draad weer op te pakken! Zal op 5/8 weer een kaart met vlinder ingooien! Lieve groet, Kitty Prins
Wat lief Kitty, ik denk idd dat ik het zonder, zoals jij het noemt, die veerkracht. Niet had gered, denk ik.
Heb het verhaal gelezen ik kende Hennie van ZFC en kende ook het verhaal. Jullie zijn nog eens met Sint Maarten bij mij langs geweest. Vermoedelijk in 2001.Ik Wist dat zij ziek was toen zij overleed waren wij op vakantie. Hoorde dat het giga druk was bij het afscheid. Was ik in Nederland geweest was ik er zeker bij geweest. Je hebt het mooi verwoord groeten Ben Rijks
Hallo Ben, Wat leuk dat je reageert ! En dank voor je compliment. Ik heb Hennie net even gebeld omdat wij, voor mijn gevoel, altijd op het Noordsebos zijn geweest met Sint Maarten. Hennie dacht hetzelfde dus fris onze grijze cellen eens op als je wilt ? Mag hier of via Messenger. Hartelijke groet, Lydia
Beste Lydia Heb jij daarvoor in Amsterdam Noord gewoond. en inderdaad een prachtig verhaal
Ja zeker heb ik in Amsterdam Noord gewoond en ben jij een broer van...?
Dank voor je compliment, je kunt mij privé bereiken via messenger
Lieve Lydia - Ik word er stil van. Gruwelijk en mooi.
Lieve Martin,
Goed omschreven !
Ik schreef voor mijn dochter maar ook voor al die mensen die daar woonde. Die het leven vierde, die er verdriet voelde, die er overleden maar vooral over de mensen die daar met elkaar een fijn bestaan maakten !
Bijvoorbeeld;
Er was een kinderverjaardag in de straat en Désirée had net een drain op haar hoofd gekregen.
Ik mee, voor het geval van lastige toestanden. Hey, zei Pim, wat heb jij nou ? Ow, zei Désirée, dat is een drain. Ow, zei Pim, ik heb ook buisjes in mijn oren. En daarmee was alles geaccepteerd, zo geweldig !
Ik zou een lans willen breken om voor ( elke ) onze afgebroken straat er een bankje neer te zetten. Dan kun je er even zitten, zonder dat het raar is wanneer je op die plek bent. Maar goed, dat is mijn idee.
Dank voor je mooie, simpele edoch in mijn hart rakende, reactie !
Ontroerend, dank dat je dit wilde delen.
Dank dat je het wilde lezen
Respect! Prachtig verhaal. Ik hoop dat u het beste overkomt en het geluk u toen kan gaan lachen. Omschrijft al wat voor power u heeft als u dit zo mooi kan verwoorden. Kippenvel❤️
Woow, van zoveel complimenten wordt zelfs ik stil, dank u wel. En wat betreft dat geluk...wie weet wat er nog op mij ligt te wachten 😀
Zo heeft ieder mens een geschiedenis, maar dit is een geschiedenis die je niemand zou wensen. Het Noordschebos herinner ik me heel erg. Ik weet dat je dochtertje voor het raam lag, volgens mij tegenover mevrouw Spits. Er waren meer namen die ik weet van hen die daar woonden, een dorpje op zich, dat is weg en komt nooit meer terug. Je moet door, dat is zeker, maar ik hoop dat je nog vele mooie jaren zult beleven, je verdiend het!!
Willemijn,
Had jij blond haar en kwam jij altijd op de fiets ?
Dat klopt Willemijn, ze lag voor het raam. Even hadden we ook de vitrage weggehaald zodat ze echt naar buiten kon kijken. De mensen die langs kwamen zwaaide enthousiast naar haar. Désirée zei toen; Mam, doe maar dicht want straks denken ze nog dat ik ziek ben ! Ze had geen notie !
En wij lieten dat zo want hoe moet je een kind nu uitleggen wat dood gaan is ?
Oma Spits woonde tegenover ons inderdaad.
Lief dat je dit aan ons hebt verteld, Lydia.
Erg graag gedaan.
Gonda kan ik me nog wel herrinneren, was altijd zeer behulpzaam als je even niet wist op welke verdieping je zijn moest.
Wat ontzettend leuk, dat je haar ook kende ! Ja, ze was altijd heel behulpzaam.
Wat een verhaal,traantjes.Een fijne vakantie.
Dank u wel.
Wat een ontroerend verhaal. Je kind verliezen zou niet moeten gebeuren. Ik heb bewondering voor je kracht en wens je veel geluk toe. Dat heb je wel verdient.
Nou, wat lief ! Nee, het zou niét mogen gebeuren maar helaas gebeurt het.
Er wensen mij nu zoveel mensen het geluk toe dat ik denk dat ook het geluk er niet meer omheen kan en mij zal gaan vinden en niet meer een blokje omgaat, moet haast wel tóch ?
Een heftig en verdietig verhaal. Je foto's van Desiree spreken boekdelen van de liefde voor je kind.... Ik ben heel geroerd.
We hebben haar ook zo lief gehad.
Tranen in mijn ogen.
Dank voor het delen.
Sterke vrouw!
Wauw
Hallo Lydia,
wat een ontroerend verhaal dat je deelt met de lezers van De Orkaan, dank hiervoor. Ik wens je heel veel geluk en liefde toe!
Dan u wel.
Wat mooi en aangrijpend geschreven. Ik wens u veel geluk.
Dank u en ik hoop dat het geluk de weg naar mij zal vinden.
Wat een levensverhaal. Heftig om te lezen. Bedankt voor het delen!
Dank u dat u het wilde lezen.
Hallo Lydia.
Zoals beloofd na onze
ontmoeting op het terras van het Heerenhuis heb ik en Jose je levensverhaal gelezen. Het een verhaal met veel ups en downs.Je hebt best wel veel meegemaakt. Het lijkt mij verschrikkelijk als vader van nu inmiddels 3 volwassen kinderen om je dochter te verliezen. Gelukkig waren er mensen die bij je stonden in deze zeer moeilijke tijd en er voor gezorgd hebben dat je niet de grip op het leven hebt verloren.
Toen ik je ontmoette zat je vol met plannen voor de toekomst. Voor mij een teken dat het wel goed zit met jou. Het grappige is dat een van jouw plannen mij maar niet los laat. Ik weet niet of het gaat werken, want het is mijns inziens wat kort door de bocht maar de manier hoe jij er naar kijkt kwam voor mij wel als een ludieke verrassing. Ik ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen, dus houd mij op de hoogte.
Lydia ik wens je veel geluk met je leven en je plannen.
Groetjes Bert en Jose
Diep diep triest om je kind te verliezen en dat het huis daarna nog plat gaat ook het huis waar je al je herinneringen heb opgebouwd.En dit allemaal voor een klote parkeergarage.Dit verhaal heeft mij diep ontroerd een meisje dat niet eens een kans heeft gehad op zo een jonge leeftijd moet sterven dat is niet eerlijk waar is God dan als je hem nodig heb.Veel sterkte Lydia leef met je mee.
Wauw, wat een mooie reactie, moeilijk om terug. te schrijven, door mijn tranen heen, dank je
Dank voor je mooie reactie.