Het kan zijn dat we met het verkeerde been uit bed waren gestapt, maar de muren kwamen op ons af en die corona is een blok aan het been geworden.

Gedurende de lockdown zetten we het beste beentje voor en we bleven keurig binnen om te voorkomen dat we anderen pootje lichten. Dat lukt aardig, maar gisteren zagen we er plots geen been meer in en stelden voor te gaan wandelen over het Hembrugterrein. 

De hoofdredacteur stond op z’n achterste poten benen:

‘Iedereen loopt op zijn laatste benen. Blijf binnen: we staan met één been in het graf! Als jullie gaan, dan zet je hier geen voet meer over de drempel!’ 

Hoewel zijn betoog door merg en been ging hielden we ons poot stijf: van kindsbeen af is ons geleerd op eigen benen te staan.

We beenden dus naar het Hembrugterrein. In het begin ging dat wat onwennig na al dat binnen zitten, maar in een mum van tijd hadden we het wandelen weer onder de knie. 

Daar aangekomen ontdekten we deze kliko’s: 

Met pap in de benen naderden we. Wat een prachtig welgevormd been! Terstond kregen we ruzie over wie het been als eerste had gezien. We vlogen elkaar in de haren! Maar… vanuit het niets dook de hoofdredacteur op. Hij had ons al die tijd op de hielen gezeten. Hij greep het been en verdween. We hoorden hem nog net roepen: 

‘Twee honden vechten om een been, de derde loopt er snel mee heen!’ 

Dat was tegen het zere been, maar we staan met beide benen stevig op de grond, dus we komen er wel overheen. 

Met dank aan Hans Holmaat