In het Hartcentrum van het Amsterdam UMC heeft vorige week de allereerste Europese implantatie van een dubbele draadloze pacemaker plaatsgevonden.

Tot nu toe was deze operatie alleen nog maar in Amerika uitgevoerd, maar nu dus ook voor het eerst in Europa. In Nederland. Bij Zaankanter -in hart en nieren- Henk Bouman. De Henk Bouman van dat bankje. 

Toen we de primeur uit betrouwbare bron vernamen, belden we Henk op om te vragen of hij openstond voor een interview. Bouman reageerde bescheiden:

‘Ik vind het een beetje overdreven want dan komt mijn naam in de krant, alleen omdat ik dat ondergaan ben. In Amerika hebben al 1700 mensen deze pacemaker’

Gelukkig konden we hem toch overhalen om onze journalist Zoë Neeft te ontvangen. Ze ontmoette hem gisteren in zijn prachtige tuinkamer aan de Zaan. 

Europese primeur 

“Het begon eigenlijk zo’n twintig jaar geleden toen ik een openhartoperatie heb gehad. Toen mijn cardioloog onlangs vertelde dat ik een pacemaker nodig had, was ik daar niet echt zenuwachtig voor,” vertelt Henk. Helaas kreeg hij na de plaatsing van de pacemaker een infectie, veroorzaakt door de kwetsbaarheid van de draadjes van de pacemaker.

“Na tweeënhalve week ontstond er een infectie die met antibiotica behandeld moest worden. Het heeft vijf weken geduurd voordat ik ervan af was. Het was zeker geen fijne tijd, al was de zorg in het UMC uitstekend en waren de cardiologen erg betrokken. Je ligt dan toch lang in het ziekenhuis en je moet je overgeven aan de situatie, iets wat ze ‘hospitaliseren’ noemen.”

Het was tijd voor een nieuwe pacemaker. En dit keer een bijzondere: een dubbele draadloze pacemaker. 

Het UMC Amsterdam is het eerste ziekenhuis in Europa dat deze gloednieuwe pacemakertechniek toepaste. “De cardiologe liet me kleine apparaatjes zien die ze uit haar zak haalde,” herinnert Bouman zich. “Daar was ik wel van onder de indruk – normaal zijn medici niet zo enthousiast over hun materiaal. Het was leuk om te zien wat er precies ging gebeuren” Het nieuwe systeem bestaat uit twee minipacemakers: één in de boezem en één in de hartkamer. Deze communiceren met elkaar via elektrische pulsen.

“Ze brachten de pacemaker via mijn lies naar binnen. Dat was een stuk minder ingrijpend.”

Toch duurde de operatie uiteindelijk vier uur, in plaats van de verwachte één à twee uur. Nuchter vertelt hij:

“Blijkbaar moesten ze nog wat extra aanpassingen doen om mijn hartritme helemaal te optimaliseren, maar ik heb er verder geen last van gehad.”

De artsen in het ziekenhuis vonden de operatie bijzonder, maar Bouman zelf had er een andere kijk op.

“De operatie was helemaal niet zo bijzonder, maar er stonden constant, ik denk toch wel 6, 7 man om mijn bed. Ook waren er Amerikaanse artsen aanwezig, omdat ze het in Amerika wel al vaker hebben uitgevoerd.”

Na twee nachten in het ziekenhuis mocht Bouman al naar huis. Hij moet de komende periode nog een paar keer terugkomen voor controle, omdat het een nieuwe techniek is die nauwlettend in de gaten wordt gehouden. “Dat is logisch,” vindt hij, “ze willen er zeker van zijn dat alles goed gaat.”

Ondanks de lange operatietijd en de complicaties achteraf, kijkt Bouman positief terug op zijn ervaring. Zijn conclusie:

“Het was een bijzondere operatie voor de artsen, maar ik heb er eigenlijk weinig van gemerkt.”

Maandag viert Henk zijn 89ste verjaardag.

 Door Zoe Neeft, tip van en dank aan Wim Kan