Ulke Brolsma zal vanaf vandaag met enige onregelmatigheid verhalen uit zijn (Zaanse) verleden met ons delen. Hij stelt zichzelf voor:

Een twintigtal jaren was ik voorlichter van de gemeente Zaanstad. Mijn ambtelijk leven stopte in 2004 toen het pensioen wenkte. En daar heb ik, we, van harte van genoten.

Wie ben ik, wie was ik? Kortom, een samenvatting van mijn leven bij de Zaanstad. Een karwei met ups en downs, waar tref je dat niet aan. Zeker bij de gemeente. Mijn loopbaan? Na de ULO in mijn geboorteplaats Grou mocht ik naar de Rijkskweekschool voor onderwijzers en onderwijzeressen in Heerenveen. Met een juichend succes. Mijn rapport, na één jaar studie, liet slechts negen onvoldoendes zien. Dat zie je lang niet overal. Een kostbaar iets. Die mensen moet je in de gaten houden. Wel, op die gedachte was ik nog niet gekomen. Er waren rijke voorzieningen op die rijkskweekschool. Wie dat wilde kon viool leren spelen. Gedaan. En toen? Het leren voor onderwijzer, deed bijna iedereen in Friesland, iets overdreven? Jawel, maar toch… Of ik daar zin in had? In die kweekschool. Ik dus niet. Bij het zogenaamde kweken mocht je bij een ervaren onderwijzer in de klas. Meedoen enz. Bij die onderwijzer hoorde ik hoe die man de tiendelige breuken uitlegde. Zo verveeld, zo met tegenzin. Toen wist ik ut: dat ga ik never ever doen. Maar er gloorde licht aan de horizon. In Utrecht werd de eerste School voor de Journalistiek opgericht. Je moest alleen toelatingsexamen doen. Op een heel frisse morgen moest ik opstaan in Vledder, Drenthe in een boerderij met een flinke laag stro. Ik was leider van een Doopsgezind jongerenkamp. Zij sliepen en ik maakte mij op voor een nieuwe toekomst.

 Bij het schoolgebouw in Utrecht liepen ongeveer 300 kandidaten rond. Ik keek nog even mijn schoenen na of daar geen stro in stak. Je weet maar nooit. Driehonderd geroepenen, maar slechts 70, of het kan zijn 80, werden uitverkoren voor deze pracht toekomst. Waaronder ik. Het begon mooi, maar daarna brak de revolutie uit op de school. De eerste directeur, Schneider, vertrok na een paar jaar al.  Overal vrat de onvrede om zich heen.

In de zomervakantie thuis in Grou las ik het bemoedigende bericht over de opheffing van de school. Dat is niet gebeurd.

Mijn eindexamen  

Als je eindexamen deed, zat de hele school rondom om mee te genieten van mijn werkstuk. Ik durf dat werkstuk, nu zoveel jaar later, niet meer te lezen. Om te bewijzen dat diploma’s in deze wereld verkeerd zijn hadden, bij toeval, per ongeluk, maar niet helemaal, enkele studenten een paar honderd diploma’s extra laten drukken. Voor het ‘gemene’ volk. Iedereen zijn eigen diploma.

Volgende fase van mijn leven: de diensttijd eerst in Ossendrecht, later in Harderwijk. Moet ik daar over vertellen: nee. Ondertussen leverde dat vioolspelen toch wat op: ik kreeg een plaats in het Noordwestelijk Veluws Symfonieorkest van Harderwijk. Speelde ik vals? Ja!

Pas na die anderhalf jaar diensttijd mocht ik de weg inslaan naar de School voor de Journalistiek in het meest oude, krakkemikkige schoolgebouw van Utrecht. De overheid wenste ons een mooie toekomst toe.

Daarna: solliciteren. Na een paar ontmoedigende sollicitaties tenslotte naar de Rijksvoorlichtingsdienst. Jawel. Ik had er geen zin in. Ik had mij bij mijn sollicitatiegesprek min of meer verkleed als Roemeen. Mijn vriendin kwam uit dat land. Wij hokten vrolijk op een kamer niet zo ver van de school. Nu rustte ik mij voor het gesprek uit met een Roemeens vest van wit geitenleer en een Roemeense geitenwollen tas. Kortom ik was er wel zeker van dat ik het niet zou worden. Dat had ik mis. Ik werd benoemd.

Vervolgens, twee jaar later, solliciteerde ik opnieuw als voorlichter bij de gemeente Wageningen. Dat betekende ook, maar dat wist ik toen nog niet, dat ik de hele 5 mei santenkraam moest organiseren. Leuk, spannend, altijd de prins op bezoek, de eerste keer in uniform, de tweede keer in burger. Er was iets gebeurd… Net niet afgezet. De Lockheed-affaire trok een spoor door de bevolking.

Daarna wenkte de gemeente Zaanstad, nou ja wenkte… Er was nog een instituut, een psycholoog die mijn geestelijk gestel moest analyseren. Vond de gemeente nodig. Daarna werd ik in 1984 werd aangesteld. En toen….

Ulke Brolsma