Blog 9

Gaan met die banaan

Vanochtend worden we al vóór acht uur in het kamp verwacht om mee te draaien in de foodline.  Elke dag deelt het leger hier via Movement on the Ground (ook een Nederlandse stichting) twee keer eten uit, ‘s ochtends en ‘s middags. Niet veel en ook niet erg gevarieerd of voedzaam. 

Because We Carry begon op Lesbos in 2015 met het uitdelen van bananen en nog steeds delen de teams twee keer per week bananen uit aan het einde van de foodline. Ons team wordt verdeeld over de vier foodlines en samen met twee dames uit Afghanistan geef ik iedereen het aantal bananen dat op hun briefje staat. De foodline is elke dag een bron van spanning. Eten is een eerste levensbehoefte en veel mensen proberen meer te krijgen. Er ontstaan ruzies over één banaan. Verschillende keren moet ik optreden en mensen wegsturen, niet leuk. Politie en leger zijn ook aanwezig bij het uitdelen van het eten. Na anderhalf uur zijn alle bijna 900 bananen op. Ik ben blij hiermee klaar te zijn.

Daarna weer naar het magazijn. Omdat er meer dan één jaar lang vanwege corona geen teams mochten komen (wij zijn het zevende team vanaf eind juli), moet er veel gesorteerd en geteld worden. Vandaag zijn dat spenen, tuitbekers en flessen. Een enorme hoeveelheid, dus een volgend weekteam kan met gemak alle baby’s voorzien van een aantal stuks. Because We Carry voert het beleid dat er wordt uitgedeeld aan iedereen, of aan een bepaalde doelgroep zoals baby’s tot één jaar, of zwangere vrouwen. Dat werkt goed. Het is duidelijk en leidt niet tot gedoe onder de mensen. 

Morgen organiseren we een activiteit voor de vrouwen. Daarna is de week alweer voorbij. (10 september_

Blog 10

Beautymiddag in het kamp

Onze laatste dag in het kamp. We beginnen met het schoonmaken van de trailer. Daarna is het tijd voor een leuke activiteit. Elk weekteam sluit af met iets leuks voor de groep vrijwilligers in het kamp waarmee we samenwerkten.

De vrouwen zijn deze week aan de beurt en wij kiezen ervoor om ze eens flink te verwennen. Van de donaties kochten we make-up, hand- en voetcrème, scrub, zeezout (van Lesbos!) voor voetenbadjes, lekkere koekjes van de bakker en heerlijke frappé (koude Griekse ijskoffie) erbij. De tamtam gaat snel. We hebben meer dan twintig vrouwen en negen van hun kinderen een heerlijke beauty-ochtend kunnen bezorgen. Ze voelen zich weer even vrouw, verzorgd en mooi. Iemand om gezien te worden. Stralend gaan ze terug naar de hachelijke realiteit van hun tent. 

’s Middags bezoeken we het oude, verbrande kamp bij Moria. Wat een contrast. Je kunt de puinhopen gewoon betreden. Blijkbaar is dat niet de bedoeling, want uit het niets verschijnt er een bewaker op een motor die ons wegstuurt en ons verbiedt foto’s te maken.

In zeer korte tijd zijn we een hecht team geworden van vier totaal verschillende mensen. We zouden willen blijven om te helpen, maar moeten weg. De mensen in het kamp willen niets liever dan weg. 

Waarom moet dit kamp bestaan in Europa? 3500 mensen. Als we een verdeling maken over de 27 landen van de Europese unie, zijn dat 130 mensen per land. In Nederland zijn twaalf provincies. Dat is nog geen elf mensen per provincie. Sterker nog, als Nederland alle 3500 mensen zou verdelen over de 352 gemeenten zou dat gaan om tien mensen per gemeente.

Maar ja, de wil moet er wel zijn. Blijkbaar wil de politiek het niet. En blijft dit kamp voorlopig bestaan. Zijn deze mensen overgeleverd aan een systeem waarin ze veroordeeld zijn te wachten. Wachten waarop? Het is mij een raadsel. (11 september 2021)

Blog 11

Laatste dag op Lesbos

Het zit erop, een heftige week. Fysiek zwaar, een topteam, veel emoties, lachen en huilen, alles voelt dubbel, soms geen woorden te vinden voor wat ik meemaakte hier. Het schuurt dat ik met mijn Europese paspoort zomaar weg kan uit het kamp en zelfs nog één dag in luxe kan uitrusten voordat ik morgen naar huis vlieg.

Op nog geen uur rijden vanaf het kamp tref je een heel ander Lesbos, een heerlijk vakantie-eiland. Aan de andere kant van het eiland kunnen de mensen geen kant op. Letterlijk, want de politie laat de mensen op willekeurige wijze in of uit het kamp. Soms zijn er dagen dat niemand eruit mag. Puur treitergedrag, hebben we gezien.

Je moet het ervaren om het echt te voelen. Door het te beschrijven probeerde ik de onrechtvaardigheid en omstandigheden in het kamp onder de aandacht te brengen. Zodat we niet vergeten dat dit ook Europa is. En dat deze situatie ontoelaatbaar is. Toch bestaat het. Ik hoop, voor de mensen daar, niet lang meer. 

Alle donateurs: enorm bedankt voor jullie gulle giften! Dankzij jullie kon ons team #308 van Because We Carry gedurende één week het verschil maken voor een heleboel mensen in het kamp.

Be the change you want to see in this world. (13 September 2021)

Van 2 tot 13 september was de Zaanse Truus Vegter vrijwilliger in het vluchtelingenkamp op Lesbos. De Nederlandse stichting ‘Because We Carry’ steunt moeders, kinderen en zwangere vrouwen met voedsel, babypakketten en producten. 

De Orkaan plaatsen een dagelijkse update van Truus’ ervaringen. Zie hier haar reisverslag. En doneren kan hier.