Halverwege de jaren zestig was ‘the British Invasion’ op zijn hoogtepunt. De Nederlandse jeugd omarmde massaal de Engelse ‘beatgroepen’.

Een grote gebeurtenis voor Zaandam was toen eind oktober 1965 The Scorpions Ons Huis aandeden.

door Martin Rep

Beatlemania had Nederland bereikt, de kranten zetten chocoladeletters boven artikelen over steeds nieuwe ‘beatgroepen’ die uit Engeland kwamen overwaaien. Sterren als Anneke Grönloh en de Fouryo’s waren op slag vergeten, bijna elke week doemde wel een nieuwe band op: The Rolling Stones, Gerry and the Pacemakers, the Hollies, the Dave Clark Five, Freddy and the Dreamers, The Fourmost, noem maar op.

Het was voor de platenwinkels bijna niet meer bij te houden. In Zaandam waren er twee die de moeite waard waren: Tot & Beers aan de Dam, vlak bij de HEMA, en muziekhandel Koopman aan de Gedempte Gracht.

“Hebben jullie He’s in Town van The Rockin’ Berries”, vroeg ik aan de jongen achter de toonbank bij Tot & Beers – die er best wat van wist, hij speelde zelf in een Zaans bandje. Zijn ogen puilden bijna uit zijn hoofd. Mijn vriend Rob, naast me, stond al bij voorbaat te grinniken.

“Wie nu weer?”, vroeg de jongen. Ik gaf de naam van het nummer en de band nogmaals duidelijk op. Dinsdag is-ie er, beloofde hij. Toen ik de single kwam ophalen (3,25 gulden), ging de knaap nieuwsgierig met mij in de geluidscabine zitten, die normaal gesproken alleen gebruikt mocht worden als je een langspeelplaat wilde kopen.

In Den Haag en Amsterdam, maar ook wel in de Zaanstreek speelden heel wat beatbandjes. Rob en ik gingen naar de Katholieke Volksbond, waar we The Golden Earrings zagen optreden. Ik heb weinig herinneringen aan dat concert; ze zullen ongetwijfeld hun hits Please Go en That Day hebben gespeeld.

De Typhoon

In die tijd schreef ik af en toe een stukje voor het Dagblad voor de Zaanstreek De Typhoon. Ik had er kennis gemaakt met de chef van de stadsredactie, Klaas Pot, toen de directeur van de Christelijke hbs mij vanwege m’n Beatle-kapsel naar huis had gestuurd. Nieuws! Ik was naar de krant gestapt en Klaas had er een mooi stukje over op de voorpagina gezet.

Sinds die tijd verdiende ik daar een zakcentje door af en toe een berichtje te schrijven over een receptie, een vergadering of een winkelopening.

In oktober 1965 belde Klaas Pot me op met groot nieuws: de beroemde Britse band The Scorpions zou optreden in Ons Huis in Zaandam! Voor Klaas leek het alsof The Beatles een concert zouden komen geven, maar dat was ook niet zo gek, want The Scorpions hadden net opgetreden op het Grand Gala du Disque, samen met de hier al even populaire Canadese zangeres Lucille Star, The Everly Brothers en The Supremes. Pot was benieuwd:

“We zijn niet alleen geïnteresseerd in een recensie. Maar je moet ook goed opletten of  zich geen hysterische taferelen voordoen, of er meisjes flauwvallen en zo. Ik heb al met de zaaleigenaar geregeld dat je gratis naar binnen kunt. Heb je een meisje?”

Helaas niet, Klaas, maar mag ik mijn vriend Rob meenemen?

“Prima Martin. Succes.”

Ik legde de hoorn op de haak. Dit was nog eens een mooie opdracht.

Maar de Scorpions was toch een Duitse hardrockband, die in de jaren tachtig hits scoorde?

Fout. Of, nee: niet goed. De Duitse hardrockband Scorpions (zonder “The” dus), die overigens meestal in het Engels zongen, hebben niets te maken met The Scorpions uit Manchester, die in 1964 en ’65 de Nederlandse hitparade bestormden. Van die band wist iedereen te vertellen dat ze hadden opgetreden in de Cavern Club in Liverpool, het podium waar Brian Epstein een paar jaar eerder The Beatles had ontdekt.

In Engeland had de band trouwens niet erg veel succes, in Nederland des te meer. Hun rockende versie van Hello Josephine deed het origineel My girl Josephine van Fats Domino verbleken. De twee gimmicks van het nummer waren de hysterische lach van de zanger en dat de muziek na twee minuten lijkt te stoppen, maar opeens op stormsterkte terugkomt en nog een halve minuut doorgaat. The Scorpions bereikten er de top van de hitparade mee en gingen, nog steeds alleen in Nederland, met succes de concurrentie aan met The Beatles.

Hits

Het optreden in Ons Huis was op zaterdag 30 oktober 1965.  Klaas Pot had zijn woord gehouden: het noemen van mijn naam bij de kassa was voldoende om de deur voor ons open te laten zwaaien. Trap op en de zaal in. Dansvloer in het midden, stoelen aan de kant.

Het was druk in Ons Huis, maar niet overdreven. De band speelde prima. Hun grote hits Hello Josephine, Greensleeves en Baby Baby Balla Balla deden ze een paar keer, want heel groot was hun repertoire niet. Rob en ik keken een beetje naar de meisjes maar bleven voornamelijk aan de zijkant staan. Ik maakte een kort interview met zanger Peter Lewis, Er waren geen hysterische taferelen en er vielen geen meisjes flauw, en zo schreef ik het op ook. Het was een aardige avond.

Met de roem van The Scorpions was het gauw gedaan. Een jaar later werden ze opgeheven – om tien jaar later een korte wederopstanding te beleven, na een succesvol optreden tijdens de tv-marathon van Veronica The Day That Music Died.

Kort daarna stierf Peter Lewis, de aardige zanger van de band met wie ik een kort praatje had gemaakt. Hij had kanker. Maar volgens Wikipedia was de hand waardoor hij stierf die van zijn behandelend arts, dokter Harold Shipman, beter bekend als de seriemoordenaar Doctor Death.