Vandaag 20 juli 2019 is het precies 2 jaar geleden dat mijn leuke, grappige en moedige vriendin Yvonne (Von) overleed door de zeldzame en agressieve ziekte NET-kanker.

We zaten gezellig een drankje te doen in een café en toen vertelde ze me over iets ‘onrustigs’ in haar buik en dat ze een afspraak met de arts had gemaakt. We staan nog nietsvermoedend en lachend op een foto met een glas wijn in onze handen…

Een traject volgde van onderzoeken, een operatie en dan de zorgwekkende uitslag.
Ze kwam terug in haar huisje waar ze alleen woonde en kreeg de nodige medische zorg en huishoudelijke hulp. En zeker ook de liefdevolle aandacht van familie, vrienden en buren.

Ik heb Von ooit ontmoet op de balletschool in Zaandam lang geleden. Beiden gek op dansen maar zij had altijd al de ambitie om er iets mee te gaan doen. Eerst zat ze, naast haar vaste baan, in diverse dansgroepjes totdat ze uiteindelijk in de 80er jaren werd gevraagd voor de Engels/Zaanse groep ‘Doris D & The Pins’. Met het discodans nummer ‘Shine Up’ scoorden ze een nr.1- hit in de top 40 en kwamen in de Nationale Hitparade op nr.2. Er volgden nog een paar hits in de Top Tien en er kwam een LP uit met een gouden plaat.
Helaas viel de populaire groep door onderlinge spanningen jammerlijk uiteen.

Von en ik hadden bedacht om in het jaar 2017 samen een week naar dat leuke dorpje in Spanje terug te gaan waar we vroeger vele jaren met de partners- en vriendengroep onze vakantie hadden doorgebracht. We verheugden ons er op.
We deelden ook onze liefde voor dieren. Ze verzorgde graag de hondjes en poezen van mensen die door omstandigheden een beroep op haar deden. En de buurtkatten wisten dagelijks haar huisje te vinden voor een rustig slaapje want de deur stond altijd voor ze open.

Toen Von steeds zieker werd besefte ze dat het leven geen kwaliteit noch perspectief meer voor haar had. Ze besloot om zelf de dag en de tijd van afscheid uit te kiezen. Voor de begrafenis regelde ze alles zelf en vroeg mij of ik de tekst wilde schrijven voor de rouwkaart. Ik schreef twee gedichten, kort en lang, geschreven vanuit haarzelf. Ze koos voor het korte gedicht en vroeg me om het lange gedicht voor te lezen op haar begrafenis. Dat wilde ik met alle liefde doen. Ik weet nog goed dat ze tegen me zei: “ik wou dat ik mee kon luisteren.”

Ik heb geleefd, gelachen, lief gehad.
Mijn verstand zegt, het is goed zo,
maar mijn gevoel spreekt anders.
Ik denk aan hen die mij zo lief zijn,
voor wie ik had willen blijven.
Maar de hoop, het wachten, vechten
voor wat er was komt nooit meer terug.
Gun mij dus maar de rust,
na het einde van het bestaan.

We waren best verontwaardigd dat het dikke-pret-weekje van samen naar Spanje nu door onze neus geboord werd.
Maar we hebben die laatste 7 maanden van haar leven veel gepraat met een lach en een traan  en mooie herinneringen opgehaald.
Herinneringen die je met niemand anders kan delen. Ik mis Von, ze was 47 jaar lang een van mijn beste en trouwste vriendinnen. En daarom schreef ik dit monumentje. Voor Yvonne.

*Ruth*

Wil je wat voor me doen?
Mij herinneren toen ik met jou was,
samen met je opgroeide of met je werkte,
met je op stap ging of vakantie vierde?

Wil je aan me denken?
Toen we lief en leed deelden, het geluk kenden,
toen ik met jou de sterren van de hemel danste,
in een voorbije maar onvergetelijke tijd?

Wil je het nooit vergeten?
Hoeveel ik van het leven hield, van alles nog onwetend,
dat ik ook een dierenvriend was, ze koesterde, ze bij me konden schuilen,
hoe wij vaak plezier hadden en samen zo hebben gelachen?

Wil je mij begrijpen?
Want dat ik steeds vaker wakker lag,
verlangde ik naar die lange slaap,
om niets meer te weten en te voelen.
Maar ik dacht ook aan allen
die mij lief zijn en die ik zou verlaten.
En ik wist dat zij het wel zouden loslaten,
dat ik stilletjes mijn eigen weg ben gegaan…

(Yvonne  01-06-1950  *  20-07-2017)