Of de kiem gelegd is bij het sparen van de prachtige sigarenbandjes die mijn opa, een fervent sigarenroker, voor me bewaarde en ik voor hem in een album plakte, ik weet het niet.

In ieder geval is mijn verzamelliefde me niet met de paplepel ingegoten door mijn ouders, al bracht mijn vader wel in zijn werkzame (zaken)leven de ongebruikte suikerzakjes voor me mee (die met de mooie plaatjes), ook om in te plakken.

Filmsterrenplaatjes sparen was hot in die tijd voor de jeugd en toen weer later de rages ontstonden van de reclame- speldjes en sleutelhangers die je gratis bij allerlei producten kreeg werd menigeen in die tijd door het vergaren ervan aangestoken.

Sparen is eigenlijk bewaren en het dan ergens voor gebruiken of ruilen, dan denk je natuurlijk aan geld maar ook wel aan postzegels! Verzamelen is het bewaren van spullen met als doel er een collectie van aan te leggen. En daar kun je in meer of mindere mate gevoelig voor zijn. Voor mij geldt verzamelen als iets persoonlijks en niet omdat het in de mode is. Iets komt op je pad, je wordt er door geraakt en het krijgt een plekje in je huis. Er komt een tweede en een derde item bij van hetzelfde thema en je hebt al een start voor het aanleggen van een verzameling. “Het zit in je bloed”, zeggen verzamelaars; ik geloof het graag.

Als verzamelobjecten in de Zaanstreek waren en zijn vooral populair de mooie beschuit- en/of koekblikken van Verkade, Hille en Albert Heijn. Zo ook de prachtig gedecoreerde chocoladeblikken van de cacaofabrieken De Zaan, Boon/Pette, Wessanen en Grootes. En niet te vergeten de kleine Honig blikjes voor de bouillonblokjes.
Mijn moeder had ze gewoon in gebruik net als in de meeste huishoudens het geval was en ze kwamen later vanzelf bij mij terecht. Dat was te makkelijk en dat moet het volgens mijn eigen voorwaarde niet zijn. Ook niet dat wat je bij de Blokker kan kopen, zoals eierdopjes en theelepels of waarvan heel veel op de markt is. Voor mijn spontaan ontstane verzamelingen wil ik graag moeite doen, speuren en struinen op marktjes en achenebbisj rommelzaakjes in eigen land of waar ik op vakantie ben in het buitenland. Dan blijft het een uitdaging.

Als hobby en voor de leuk heb ik zelf decennia lang op markten en (verzamel)beurzen gestaan.
Met als hoogtepunt elk jaar een kraam in de Jordaan op Koninginnedag.
In Parijs woonde mijn neef die antiquair was en verzamelaar van klokken. Hij nam me mee naar de heel vroege ochtendmarktjes die er niet voor de toeristen waren maar voor de handel. En ik heb de 19^e-eeuwse rijk gedecoreerde porseleinen pispottenverzameling mogen bewonderen bij zijn Franse vrienden, ze stonden werkelijk door hun héle huis (tekst gaat door na de nufjes-foto)

Ik heb in de loop der jaren een aantal verzamelingen opgeruimd, waarmee ik andere liefhebbers weer gelukkig gemaakt heb. Want zo gaat het, we gooien niets weg, we genieten en her-genieten van mooie spullen. De recente tv-serie Verzamelkoorts op SBS6 was gewijd aan de extreme verzamelaars. Kamers, schuren, garages vol met verzamelobjecten. Niet voor mij, ik hou het klein en fijn: plankje, rekje, kastje vol, dan is het klaar! Met uitzondering van mijn nufjes. Dat is mijn benaming voor de biscuit (porseleinen) hoofdjes waarin vroeger de veelal zeer fraaie hoedenspelden van de dames bewaard werden.
Aan de nufjesverzameling is helaas een eind gekomen omdat ik ze gewoonweg niet meer tegenkom.
Ik zal ze goed bewaren voor het museum.

*Ruth*