Ineens waren ze er weer, een koolmezenechtpaartje had het ideale nestkastje van de Vogelbescherming op ons terras ontdekt en het zich stilletjes en snel eigen gemaakt.

Dat doen ze door met de snaveltjes de rand van de opening te markeren. “Afblijven, dit is ons huis!”

Leuk om te zien hoe ze daarna af en aan vlogen met plukjes mos, takjes en ander onbestendig materiaal in de bekjes. Daar waren ze wekenlang mee bezig totdat het ineens een week of wat rustiger werd omdat het vrouwtje haar eitjes (zo’n 7-15 stuks waarvan meestal maar de helft uitkomt) ging leggen, waarbij ze gevoerd werd door manlief.

Wij zitten op ons terras slechts 2 meter van het nestkastje maar daar malen ze niet om. Door hun kwieke snelheid bij het in- en uitvliegen miste ik steeds de door mij gewenste fotomomentjes. En tot mijn spijt was ik te laat met het aanschaffen van een webcam om het binnengebeuren te kunnen volgen. Op de site van de Vogelbescherming zag ik op ‘Beleef de Lente’ hoe het in andere nestkastjes verging en kon zo mijn conclusies trekken bij het verloop van het liefdesleven van mijn eigen gevederde buurtjes.

Na een week of twee waren de eitjes uitgebroed en vlogen de ouders weer druk af en aan met insecten, rupsjes en wat verder eetbaar is voor de jongen. Vooral in die periode moest ik hevig mijn nieuwsgierigheid bedwingen om niet even een kijkje in het kastje te nemen, want je hoort de kleintjes wel hard piepen als pa of moe wat lekkers komt brengen, maar je wilt niet storen dus mist toch het allerleukste. Deze fase duurt gemiddeld 20 dagen dus kon ik een beetje berekenen wanneer het ‘moment suprême’ van uitvliegen zou plaatsvinden. Maar de kans van het meemaken is klein, jongen schijnen zelf het geschikte moment ervoor aan te voelen, dus ik denk dat ze een rustig moment uitzoeken, ’s morgens in alle vroegte bijvoorbeeld, want overdag is het toch een drukte van belang in mijn vogelparadijs. Ik heb het helaas weer moeten missen (tja, die camera dus, dan ligt het in ieder  geval vast op film…).

Je merkt het pas als er geen ouders meer komen, dan is het ineens stil en zijn letterlijk alle vogels gevlogen! Dan mocht ik eindelijk kijken van mezelf en zag met enige opluchting (er waren geen jonkies overleden door wegblijven van pa en moe, zoals eerder meegemaakt) dat het nestje helemaal schoon en leeg opgeleverd was door de ouders want poep en eierschalen worden keurig ver weg van het nest gebracht. Zorgzame kanjers! Natuurlijk zag ik daarna alle mezen in de tuin voor ‘mijn’ mezen aan maar dat weet je maar nooit. De ouders moeten de jongen leren zelfstandig voedsel te vinden en ook om de omgeving te leren kennen. En dat ze weten dat ze bij ons in de tuin ook altijd voer en schoon drink- en badwater kunnen vinden, dat hoop ik dan ook maar.

Toen ik deze week een paar meesjes het nestkastje zag inspecteren heb ik het snel schoongemaakt want dan is er een kans dat het door hen of een ander stel dit jaar opnieuw bewoond gaat worden. En dan wel graag ongemeubileerd en schoon opgeleverd…
En nu toch maar eens gauw achter zo’n nestkastcamera aan!

*Ruth*