Wat ik het mooiste vind aan Valentijnsdag op 14 februari is de kleur die al een tijdje vóór deze datum domineert in de winkels, de kranten, bladen en natuurlijk ook op sociale media: roze.

En dan in alle tinten, ik gok op 50, maar toch: roze! Elke keer weer in deze periode kijk ik mijn ogen uit naar het enorme aanbod van hebbedingetjes in de schappen van de winkels.

Ik hou van roze, het is mijn lievelingskleur maar niet voor alles. Wel als belangrijk onderdeel in de inrichting van mijn huis, accessoires, bloemen en van die tijdelijke opleukerdjes met de feestdagen. Roze is liefdevol, inspirerend en maakt de wereld mooier en zachter.

In Engeland en Amerika bestaat de traditie Valentijnsdag al eeuwenlang, het historisch aspect laat ik achterwege, dat weet iedereen wel en heeft er goed beschouwd ook eigenlijk niets mee te maken. Naar Nederland is het overgewaaid in de vijftiger jaren omdat met name de bloemenhandel ten behoeve van die speciale dag heel veel bloemen exporteerde naar Amerika en dat als een slim idee ook wel in eigen land wilde invoeren. Dat bleek een schot in de roos.

Het kaarten versturen naar vrienden en/of geliefden kwam m.i. veel later op gang, ik kan me daar weinig of eigenlijk niets van herinneren (nooit een kaartje gekregen…) en misschien komt dat omdat Valentijnsdag in Nederland aanvankelijk het karakter van ‘Dag der Vriendschap’ had, waarbij men aan elkaar gevoelens van respect en waardering kon uiten.

Dat is toch wat anders dan al het romantische gezwijmel dat je nu tegenkomt in advertenties met dure cadeaus en de meest gepassioneerde teksten, gedichtjes en foto’s over de liefde.

Maar wat is er eigenlijk op tegen om gewoon aardig en lief te zijn tegen elkaar? Helemaal niets. Toen moet de kleur roze erbij gekomen zijn. Het ís immers de kleur van liefde en passie maar ook van rust en warmte. En saai kan het nooit worden vanwege die 50 tinten!

Ikzelf bekijk dus ook het liefst alles door een roze bril want dan zie je de dingen nou eenmaal optimistisch en positief.

Wij, man en ik, doen er zoals elk jaar ‘niets aan’ maar vinden het dubbel genoeg toch leuk om er een speciale dag van te maken. De première ’s middags in Filmtheater De Fabriek in Zaandam van de film ‘De Beentjes van Sint-Hildegard’ met in de hoofdrollen de twee ontzettende leukerds Herman Finkers (met zijn guitige pretoogjes en heerlijke droge humor) en actrice Johanna ter Steege als echtpaar was daar een leuke invulling van met al die intriges tussen hen en meerdere stelletjes. Toen ik weken eerder reserveerde vroeg ik of we daarna een hapje konden eten in het Café Fabriek. “Dan kunt u meedoen aan ons Valentijnsmenu”, kreeg ik te horen. Oh ja natuurlijk, logisch, gezellig, lekker! En dat was het absoluut.

Toen ik de dag na Valentijn op mijn roze wolk dit stukje zat te tikken kwam man me vertellen dat ik even moest komen kijken naar wat hij voor me meegenomen had. Een prachtig boeket met heel veel tinten roze stond naar me te lonken. “Wel een dag te laat hoor”, kon ik, weliswaar met een big smile, niet nalaten te zeggen. Er meteen aan toevoegend: “maar als het uit je hart komt is het nooit te laat”.

*Ruth*