25 November 1975 – 25 November 2022, 47 jaar Srefidensi /Onafhankelijkheid van Suriname.

Suriname, land van mijn dromen

Wat heb jij veel voeten in de aarde gehad om zover te komen Discussies, acties, oplopende ruzies tot brandende gebouwen aan toe, de gemoederen liepen hoog op omdat een groot deel van de Surinaamse bevolking geen Srefidensi moest.

Suriname, je eerste Srefidensi, stap werd in het statuut van 1954 gezet en 21 jaar later stonden op het bordes, voor- en tegenstanders te juichen en hadden ze pret, om samen dit historische moment te vieren nadat de Nederlandse vlag werd gestreken en de Surinaamse vlag gehesen.

Suriname, mijn Vaderland, waar ik mijn hart aan heb verpand. Wat heb je toch geleden onder het Koloniaal- en Slavernijverleden dat in de geschiedenisboeken van toen nauwelijks werden beschreven maar juist verzwegen en vermeden. De juiste overdracht is daarom uitgebleven en de consequenties merken vele nakomelingen nog steeds in hun dagelijkse leven.

Suriname, waar eens mijn wieg op stond, mijn vaderland met je ongerepte amazone natuurgebied, je groene longen, je ongeëvenaarde bio- diversiteit, je reuze schildpadden, je Koninklijke palmen, je Anansi tories (verhalen over de spin Anansi), je multiculturele keuken. Dat ik hier deel van uit mag maken vervult mij met trots, ver weg en dichtbij het maakt veel bij mij los.

Suriname, land, dat door de Surinaamse dichter des Vaderlands Robin Ravales ( Dobru) in een van zijn meest sprekende gedichten de pluriforme Surinaamse samenleving omschreef als  WAN BON ( een boom) met veel bladeren en wortels , rivieren en vele talen,  Een samenleving ontstaan uit mensen die door de Koloniale heersers uit winstbejag uit verschillende landen zijn verscheept en samengebracht op het, NU, dierbare plekje grond, Suriname.  Waar ruimte is voor diverse culturen en religies. Een Moskee en een Synagoge zich al jaren als buren gepositioneerd hebben vreedzaam samenlevend en trouw.

Suriname, wij hebben als taak de ongerepte natuur te beschermen, te zorgen dat het milieu niet ten onder gaat aan houtkap van Buitenlandse bendes, te zorgen dat de woon en leefomstandigheden niet de dupe worden van deze nieuwe vreemden. Dat goudzoekers de wateren, flora en fauna niet verpesten met kwik. Dan voelt de volgende generatie zich zonder zorgen, in een goede leefomgeving het best.

Suriname, je hebt 47 jaar geleden het lef getoond om je Koloniale veren van je af te schudden. Met vallen en opstaan je zelfstandigheid body gegeven en ook bewezen geen “failed state ” te zijn zoals boze tongen durfden te beweren. Je hebt bewezen je eigen boontjes te doppen en daardoor internationaal respect en waardering verworven.

Suriname, op 27 november 1975 staan wij altijd stil bij onze helden en vrijheidsstrijders, de (Marrons) Barron; Bonnie en Jolicoeur die als tot slaaf gemaakten, de strijd zijn aangegaan met de non- valeurs. Zij zochten hun toevlucht in het bos en keerden bij tijd en wijle als guerrilla’s terug, om hun broeders en zusters te bevrijden van het juk. Kodjo; Mentor en Present die in het centrum van de stad de statige gebouwen van de onderdrukkers in brand staken. En op school moesten wij uit de Koloniale geschiedenisboeken helaas leren dat het brandstichters waren. Geschiedvervalsing waar wij pas na jaren achter kwamen. Gedenken daarbij ook de tot slaaf gemaakte die het leven lieten, gedenken. Johan Adolf Pengel, voormalig premier van Suriname, die aan de wieg stond van het Statuut en Henk Arron, voormalig premier en regisseur van de onafhankelijkheid en Jagernath Lachman, politicus en toenmalig leider van de VHP en leider de grootste bevolkingsgroep van Suriname die uiteindelijk mede zijn fiat gaf voor de overgang. Samen hebben zij, hand in hand, op het bordes gestaan en Suriname naar de onafhankelijkheid geleid.

Wij gedenken Anton de Kom, antikoloniale schrijver, nationalist en verzetsstrijder in Nederland. De republiek Suriname staat voor een zware taak. Wij wensen de huidige Premier dhr. Santhoki, alle wijsheid, inzicht en overtuigingskracht toe om Suriname naar een duurzame, sterke economie te leiden en feliciteren hem en alle Surinamers met 47 jaar onafhankelijkheid/ Srefidensi.

De foto boven komt uit het Gemeentearchief van Zaanstad. Hij is gemaakt door Han de Groot in 1990 bij Famiri tijdens de Keti-Koti.