We ontvingen een mail van Dirk Ronitz die vond dat zijn ijsvogel-avontuur bij De Orkaan thuishoort omdat we ook de IJsvogel-primeur van 2018 hadden. Wij waren het hartgrondig met hem eens en plaatsen zijn ijsvogel-relaas graag.

De ijsvogel!

Vorige week vrijdag kwam ik rond vijf uur thuis uit mijn werk, fietsend van Zaandam naar Wormer. Weekend! Het was koud en winderig en zoals gewoonlijk stond Roos, mijn 5-jarige kat (poes) voor het raam omdat ze het hek hoorde opengaan. 

De voordeur opent naar binnen, maar Roos wilde zo graag haar verhaal doen, dat ik hem amper open kreeg. Mauw, mauw, mauw, mauw…. Zoals alleen katten om je benen kunnen lopen begeleidde ze me tot de kamer, en liep toen naar het grote raam met uitzicht op de sloot. Jaja, Roosje ik ben er en ga niet meer weg, rustig aan maar. Ik had inmiddels de jas uit en de tas weggezet, ze bleef miauwen en liep steeds naar het raam.

De mand bij het raam, met een dekentje erop waar Roos graag op ligt, was op de grond gevallen. En… in de vensterbank, binnen, zat een klein vogeltje. Doodstil! 

Die stond er vanmorgen nog niet. 

Het was een prachtig beestje. Hoe kwam het daar? Ik dacht dat Mailkel, mijn zoon het moest hebben gedaan. Ik had namelijk een mooie foto van een ijsvogel in de kast staan. Met diepte, in kleur, want zo’n mooi beestje ga je niet in zwart/wit afdrukken. 

Maar… deze zag er wel echt uit…. Ik wilde het oppakken maar toen bewoog het zijn kopje. Nogmaals deed ik een poging, maar het keek schuin naar mij omhoog. Ik was verbaasd! Een ijsvogel in huis? Hoe kan dat? Toen ik weer naar hem reikte liep het weg. 

Roos miauwde en ik werd me bewust van de situatie. Ze moest weg: naar de gang, de deur dicht. Geen spelbrekers nu. 

Ik pakte mijn telefoon en maakte drie foto’s van dit prachtige vogeltje. Hij, of zij… het ademde nog. Hoe is die hier gekomen? Zou er een raam openstaan ergens? Ik had die dag ervoor nog alle ramen dicht gedaan. Is hier iemand anders geweest? 

Sinds juni heb ik een kattenluikje dat uitkomt in de tuin met zicht op de sloot. IJsvogeltjes zijn dol op slootjes en de visjes die erin leven. Misschien kwam het uit deze buurt, had het een nestje in mijn tuin zonder dat ik dat wist. Een ongewoon wondertje dit gave mooie, levende vogeltje in mijn huiskamer. En er was maar één verklaring voor, bedacht ik: Roos! 

Het vogeltje bewoog niet. En hoewel ik nog veel meer foto’s wilde maken, wist ik dat het beestje buiten, vrij in de natuur hoorden. Dus ik deed de deur wijd open en probeerde het iets te laten bewegen. Iets op te jagen… voorzichtig. Maar omdat ik me wel realiseerde hoe bijzonder het was nam ik deze poging op met mijn telefoon. Heb de phone even snel op video* gezet en toen aangezet. 

Eerst vloog het op de kast. Mijn kast is erg hoog en daarboven was weinig ruimte maar het lukte het vogeltje toch daar te komen. Het kon dus nog vliegen, dat vond ik al heel wat. Wat Roos ook gedaan had, het was niet heel erg toegetakeld of gewond geraakt. Gelukkig! Maar daar kon het niet blijven zitten. Toen vloog het naar de keuken bovenop één van de keukenkastjes. Ik probeerde het daar weer weg te krijgen richting de open deur en de tuin en de sloot. Het vloog nu weg richting de deur. Jaaa.jajajaja….

Nee! Chips! Het landde deze keer zachtjes boven op een plant met hele zachte bladeren vlakbij de open deur. Ik schoof het gordijn opzij en filmde het voor de laatste keer, een klein duwtje… en weg was het. Vloog naar buiten, de donkere lucht tegemoet. Zo dat was mooi gelukt! 

In huis vond ik meerdere sporen van een ‘gevecht’. De mand met zware tijdschriften erin lag op de grond, een nepvogel in de keuken lag op zijn rug (die wel), een spoor van vogelpoep langs het keukenraam, een spoor van poep op de grond, en ik kwam een veertje tegen. Niet groot maar wel duidelijk van een IJsvogel. 

Nadat ik de boel had opgeruimd mocht Roos weer binnen komen. Mauwend liep ze rond, op zoek naar sporen, snuffelend de kamer rond. ‘Nee jongedame dit beestje is vrij,’ zei ik tegen haar.

Ik bedacht dat Roos een spelletje gespeeld had zonder ernstige fysieke gevolgen. Zij heeft de vogel mee naar binnen gebracht en achterna gezeten door de hele kamer, ze trok daarbij een zware mand van de vensterbank zonder een centje pijn voor zowel haar zelf als voor de ijsvogel. Hebben ze gespeeld, pakkertje, diefje met verlos, of iets dergelijks? Voor de poes was de lol snel vergeten, het was immers etenstijd en dat was toch net effe belangrijker dan dat gekke beest die iets kon wat zij niet kan: vliegen! 

Gelukkig vliegt het nog steeds… en in de sloot is het hoogtij voor sterns en meeuwen. Ze duiken vanaf een meter of twee recht naar beneden en vangen kleine visjes uit het water. Hele groepen meeuwen tegelijk. Zou mijn ijsvogelvriendje dat ook gedaan hebben, vanuit zijn plekje, een boompje langs de sloot en toen door de poes zijn gespot? Gelukkig liep het goed af. En zijn we een ervaring rijker. Roos, de ijsvogel en ik.

Dirk 

* Wij hebben deze beelden vanzelfsprekend nog van Dirk gevraagd, en als we ze ontvangen, dan plaatsen we ze bij dit stuk.