Het was 1968, ik had net de detailhandelsvakschool in Amsterdam afgemaakt. Ik was 17 jaar. Tijd om een baan te zoeken! Die was snel gevonden bij Zaans dagblad De Typhoon op de advertentieafdeling. 

Het werk bestond voornamelijk uit het aannemen van te plaatsen advertenties (tekst en lay-out). Deze werden aangeleverd door reclamebureaus. Ook de familieberichten (lees overlijdensadvertenties) behoorden tot mijn afdeling. Mooi.

Maar toen kwam Wastora. 

Omdat ik gek was op de popmuziek van die roerige sixties greep ik de kans om op de nieuw te openen platenafdeling van Wastora te werken met beide handen aan. Wastora, een leuke zaak waar van alles “met een stekker” verkocht werd, dus ook pick-ups en in de eerste stereo-installaties.

In die tijd was, naast de popmuziek, de muziek van het orkest van de Duitse James Last mateloos populair in Nederland en zij verkochten duizenden lp’s. De muziek bestond uit coverversies van populaire nummers en droegen opgewekte titels als ‘Trumpet à Gogo’ of ‘Sax à Gogo’ etc., en…. in STEREO!

Dat kwam goed van pas bij de verkoop van de stereo-installaties!

Als er iemand maar even naar zo’n setje stond te kijken zette je van de elpee van James Last het nummer ‘American Patrol’ (een oud nummer van Glenn Miller) op en het was -inclusief die elpee- meteen verkocht! Ja, daar waren we handig in.

Eén keer per week, op woensdag, kwamen de vertegenwoordigers van de platenmaatschappijen langs om hun nieuwe releases te tonen en te promoten. Hoe meer je inkocht, hoe hoger de kortingen uiteraard.

Zo herinner ik me dat de vertegenwoordiger van Polydor aankwam met de nieuwste elpee van James Last getiteld ‘James Last op klompen’. Nou, dat beloofde een klapper te worden natuurlijk! Allemaal oudhollandse liedjes in de stijl van dit geweldige orkest.

‘Weet je wat?’ zei ik op vrolijke toon, ‘doe er maar 500’.

‘Huh? 500? Dat is wel erg veel. Zó druk is het hier toch niet?’ Antwoordde de uit het lood geslagen muziekagent.

‘Nee, vandaag niet maar moet je hier op een zaterdag eens komen.’

Ik wist dat hij uit Hilversum kwam en daar z’n vrije dag niet voor op zou geven.  Op zaterdag was het natuurlijk best druk maar 500 lp’s van één titel op een dag verkopen kwam zelfs bij Wastora niet voor. Wat de brave man niet wist, is dat Wastora onderdeel was van Molenaars Handels Onderneming. Dit bedrijf kocht de elpees van Wastora en verkocht ze vervolgens weer door aan de MAKRO (groothandel voor ondernemers) met toen twee vestigingen, in Amsterdam en Delft.

Makro was alleen geen lid van de NVGD (Ned.Ver.Grammofoon Detailhandelaren) dus mochten ze geen platen verkopen. Dat zou in deze tijd natuurlijk niet meer kunnen, gelukkig.

Boven de winkel pakte ik zo duizenden lp’s in en ik mocht ze in een naamloos VW-busje naar deze grote winkels vervoeren!

Ik mocht ze wel, die broers Molenaar, de eigenaars. 

Toen ik na een zaterdag van de winkel door de Westzijde naar huis liep werd er achter me getoeterd. Ik keek opzij en zag Cees Molenaar in een grote Amerikaanse slee voorbijschuiven, hij draaide een raam open en vroeg of hij me even thuis moest afzetten. Leuk toch?

Door: Rein Sluik