Op 15 februari 1992 verscheen voor het eerst Dagblad Zaanstreek, het resultaat van een fusie tussen De Zaanlander en De Typhoon. We ‘vieren’ dus ook 25 jaar zonder Typhoon en Zaanlander.

De Orkaan besteedt deze weken extra aandacht aan De Typhoon en De Zaanlander. 

Vandaag Han Lieshout, oud-sportredacteur bij De Typhoon. Hij ging mee in de overgang naar het Noordhollands Dagblad waar hij in 2015 als regioverslaggever gebruik maakte van plaatsmakersregeling.

Het loodtijdperk was net afgesloten, de tikmachine was nog wel vol in bedrijf. In die tijd zette ik mijn eerste stappen op de redactie van De Typhoon, hét dagblad van en voor de Zaanstreek. Op de eerste verdieping van het Typhoon-gebouw op de hoek van de Westzijde en de Zeemansstraat, daar in een walm van sigarettenrook zetelde de redactie.

Het was de tijd van Jan Hottentot, Wim Swart en Klaas Pot. Redacteuren, die aanzien genoten in de Zaanstreek. Instituten net zoals de krant toentertijd. Het dagblad was dé nieuwsbron voor de Zaankanter als het over Zaans nieuws ging in het internetloze tijdperk. Commentaren, meningen van redacteuren, politiek Zaanstreek keek – vaak met angst en beven – uit naar de krant, die ’s middags op de deurmat viel. Weer anderen waren nieuwsgierig waarom de politie of brandweer met volle sirenes door hun straat waren gereden. En wij van de sport zorgden er voor dat bijna elke sportuitslag in de krant kwam. Want waar kon je die anders vinden of lezen?

Veelschrijver

Hoofdredacteur was in die tijd Cees Meijer, die mij ervan overtuigde dat ik, die af en toe stukjes schreef in De Typhoon en Krommenieër, mijn net ingezette bankcarrière (1974-1977) moest inruilen voor een vaste plek op de sportredactie van De Typhoon. En niet bij het Nieuws van de Dag waar ook een plek vrij was. Spijt heb ik nooit gehad, een gouden tijd was het.  Het was ook een tijd, waar diploma’s niet zoveel zeiden. School van de Journalistiek, een hbo-opleiding, het zal wel. Belangrijk was dat je een goed verhaal kon schrijven, dat je een neus voor het nieuws had. En dat je in de Zaanstreek woonde.

Ik werkte in mijn beginjaren met Piet Brand, die van het ene sportveld naar het andere sportveld raasde. Geweldig wat die man, een heuse veelschrijver, deed. Hing hij amper vijf minuten met iemand aan de lijn, stond er de volgende dag toch een verhaal in de krant. Prachtig. Hij was wel eens te positief, te weinig kritisch in mijn ogen. Oubollig ook, maar pas veel later – wijsheid komt tenslotte met de jaren – besefte ik wat voor een waarde die man heeft gehad voor De Typhoon. Wat een fantastisch netwerk hij in de Zaanse sportwereld had opgebouwd.

Veel kon in die tijd. Er werd goed verdiend, over een krap redactiebudget had niemand het. Een paar Zaanse kanoërs naar een internationale wedstrijd in Nottingham of het WK in Belgrado, ik mocht mee. Al had ik er zeker in het begin weinig kijk op, een wedstrijdverslag kwam er altijd wel. Kano, maar zeker volleybal heb ik mij eigen gemaakt. Ik volgde de volleyballers van Interlance Zaan op de voet, tot in Rusland en Turkije aan toe. De helaas veel te vroeg overleden manager/sponsor Axel Hinze was de spin in het web van de club, die mooie jaren beleefde in sporthal De Tref.

VND

Het ging in de jaren tachtig van de vorige eeuw goed met de middagkrant, op een bepaald moment ging het geloof ik zelfs richting 27.000 abonnees. Dan verscheen er ’s morgens ook nog eens De Zaanlander. Kom er nu maar eens om. De omslag zal eind jaren tachtig zijn geweest. De inkomsten en uitgaven groeiden steeds meer naar elkaar toe, en ondanks dat er meer mensen kwamen te wonen in de Zaanstreek daalde het aantal abonnees én adverteerders. De krant moest meer op de centen gaan letten.

Het ging bij De Typhoon echter nooit ten koste van het Zaanse nieuws, dat wat de mensen wilden lezen.  Het kleine nieuws, dat na de fusie met Alkmaar (het opgaan in VND) steeds meer in het gedrang kwam, werd nooit achteloos terzijde geschoven. Tijden zijn onvergelijkbaar, maar het deed mij in de overigens leuke tijd bij het Noordhollands Dagblad altijd deugd dat als ik ergens kwam, De Typhoon bij veel mensen nog steeds de maatstaf was.

Na de fusie in 1992 werd het minder én minder. Niet alleen wij, maar veel kranten kregen het moeilijk. Internet deed zijn intrede, het gratis nieuws lag voor het oprapen. Misschien hadden regionale kranten toentertijd  op print gelijk vol voor het regionale nieuws moeten gaan, van het landelijke en buitenlandse nieuws alleen wat headlines meenemen. Het is meermalen een punt van discussie geweest. Ik moet eerlijk zeggen, ik weet ook niet of dat dé oplossing was geweest. Wel weet ik, dat kranten internet in het begin hebben onderschat en veel te laat met een reactie zijn gekomen. En dat het opnieuw inkrimpen van regioredacties, wat ze nog dit jaar van plan zijn, alleen maar averechts werkt.

Han Lieshout 

Lees hier alle bijdragen over 25 jaar Dagblad Zaanstreek (en 25 jaar zonder Typhoon en Zaanlander).