“In één vloeiende beweging nam Wimken de bas van zijn schouders, wierp die in de strobalen, sprong van het toneel af, gaf de knaap een oerend harde dreun voor z’n kop, spong het toneel weer op, pakte de bas en speelde verder alsof er niks gebeurd was.”

Zaterdag draait de documentaire White Riot in Filmtheater De Fabriek. Over de Rock Against Racism-concerten in Engeland. In Nederland was het eerste Rock Against Racism concert op 22 november 1978 in Paradiso. Met Normaal. Ik was daarbij…

In die tijd werkte ik als freelancejournalist. Voor het blad Jeugdwerk Nu zou ik het eerste Nederlandse RAR-concert verslaan.

Van het begin van het optreden herinner ik me weinig, Ivy Green speelde (fameus in die tijd, maar liet geen blijvende indruk achter), Crass bestond uit anarchistische punkers met een boodschap (ik weet niet meer welke) en Panic was vooral pokkeherrie. Maar ik kwam voor Normaal.

Grolsch

Wat deden deze Achterhoekse boerenrockers tussen de Amsterdamse punkers? Hoe zat het eigenlijk met ‘racisme’ in de Achterhoek? Tijdens het voorgesprekje in de hal (waar de Normaal-mannen, allen gewapend met een fles Grolsch, heen gevlucht waren voor de pokkeherrie van Panic) bleken de heren het zelf ook niet zo goed te weten, racisme waren ze natuurlijk tegen. Ze vonden het vooral mooi om in Paradiso te spelen (“maar Heineken zupen we niet”).

Jolink voerde het hoogste woord, drummer Jan Manschot (die gebukt ging onder de artiestennaam Brekken-Jan Schampschot) en gitarist Frederik Puntdraad (in het dagelijks leven ‘doodgraver’ volgens de band-info) zeiden weinig, bassist Wimken van Diene (bankwerker uit Lichtevoorde, 95 kilo) zei niks. Op de achterkant van de single ‘Oerend Hard’ stond “Kiek uut met den keal”. Dat zou blijken.

Strobalen

Na nog een paar flesjes Grolsch beklommen de mannen het podium dat passend was ingericht met strobalen (hadden ze die in de bus uit de Achterhoek meegenomen?) en een paar kratten Grolsch.

Tijdens het concert begon een jongen vlak voor het podium aan een microfoonsnoer te trekken waardoor de standaard een bietje ging wiebelen. Wimken zag het ook. Hij keek de jongen aan en schudde eventjes met z’n hoofd, de boodschap was duidelijk: ‘niet doen’. Het kwam niet binnen. Opnieuw trok de knaap aan het snoer. Willem (want zo heette hij in het echt) schudde opnieuw het hoofd. Grijnzend greep de jongen het snoer en trok voor de derde keer. Willem waarschuwde niet opnieuw. In één vloeiende beweging nam hij de bas van zijn schouders, wierp die in de strobalen, sprong van het toneel af, gaf de boosdoener een oerend harde dreun voor z’n kop, spong het toneel weer op (best knap met 95 kilo), pakte de bas en speelde verder alsof er niks gebeurd was. Het hele voorval speelde zich binnen twee maten af. Ik denk dat ik één van de weinigen was die het zag.

Foto boven met toestemming gebruikt van het Anhangerschap Normaal. Hieronder een still van een video: Normaal in Paradiso (denk ik).

Over bassist Willem Terhorst (volgende week wordt hij 71) verscheen eerder dit jaar een boek: Ik blief altied Normaal. Op de site van Paradiso is een podcast over die tijd te beluisteren, het blijkt dat de zanger van Panic tijdens het optreden in brand is gevlogen (toen stond ik kennelijk met Normaal in de hal een flesje Grolsch leeg te drinken).

Zaterdag dus RAR-film in De Fabriek:

“Op zaterdag 19 september eenmalig bij ons te zien op onze Music & Movie Night: de muziekdocumentaire White Riot over de Britse punk scene en hoe deze de grootse antiracismebeweging van Groot-Brittannië creëerde. De Zaanse muzikanten Ruurd en Pieter (the Surphonics) gaan voor deze gelegenheid terug naar hun eigen roots; de Punk en New wave van de eind jaren ’70, begin ’80. Ze brengen nummers van Lou Reed, Iggy Pop, The Clash, The Jam, The Stranglers, Joy Division en The Sound.
Er zijn nog maar een paar kaarten voor deze Music & Movie Night te koop. Bovendien kunnen kaarten altijd vrijkomen door opzeggingen. Houd het in de gaten!