De Beatrixbrug is niet open en de Wilhelminabrug is half afgezet vanwege een betonrandje.
Kent u die van die mannen die naar Parijs gingen?
Door Piet Bakker
Ze gingen met z’n vieren en ze gingen op de fiets. Ik was één van hen. De reis begon per trein op station Zaandam omdat we maar vier dagen hadden. Vanaf Namen (België) gingen we echt fietsen.
De dag voor het vertrek belde vriend E. bij me aan, hij zag er slapjes en gedrogeerd uit. En dat was hij ook. In het weekend had hij gezeild waarbij de kou zodanig op z’n rug was geslagen dat hij niet meer kon bewegen. De dokter had hem spierverslappers voorgeschreven die zo goed werkten dat hij nauwelijks kon lopen, laat staan fietsen. Hij overhandigde me de treinkaartjes voor de terugreis: “gaan jullie maar met z’n drieën”.
Dag 1 verliep voorspoedig. Deze bestond namelijk voor het grootste deel uit treinen en nog 30 km naar Dinant. Om 5 uur zaten we op het terras.
Dag 2 regende het. Vriend R. sloeg heuvelafwaarts over de kop. Zijn helm had een fikse scheur, zijn schedel niet. Maar het sleutelbeen was gebroken. Er zijn helden die met zo’n kwetsuur de Tour de France uitrijden maar vriend R. belde z’n vriendin om hem op te komen halen. Toen waren er nog maar twee.
Dag 3 regende het nog harder. De kaart kon daar niet goed tegen zodat ik regelmatig de kortste (in plaats van de vlakste) weg koos. En misschien hadden we in Laon dat glas rosé niet bij de lunch moeten nemen. Vriend T. zag behoorlijk grijs bij aankomst en tijdens het afrondingsbiertje sprintte hij weg om nog net de heg te halen waar rosé en lunch in verdwenen. ’s Nachts had ik weinig last van hem aangezien hij die grotendeels op het toilet doorbracht. Terwijl ik me tegoed deed aan het ontbijt belde hij een taxi om hem naar Parijs te brengen. Toen was er nog maar één.
Dag 4 was zonovergoten. Ik fietste Parijs binnen langs het Canal Saint-Martin. Het laatste stukje richting Place de la Bastille ging over de Boulevard Richard-Lenoir. Het was nog een kilometer naar het hotel. Het fietspad was van de rijweg gescheiden door een betonnen rand. Ik had een gezin op Velib-huurfietsen voor me, ze reden keurig achter elkaar. Ik passeerde mama, ik passeerde dochter en was bijna naast papa toen die door dochterlief gewaarschuwd werd: “Papa! Attention!” Papa keek over zijn schouder, stuurde geschrokken naar links en werkte mij tegen en vervolgens over de betonrand. Ik klapte van de fiets en schoof tussen de auto’s over het asfalt. Niemand reed over me heen, dat viel mee. Op het terras van een café werd ik door de geschrokken familie opgelapt en bepleisterd. Bijna was die éne er ook niet meer.
Sindsdien heb ik een panische angst voor betonrandjes langs fietspaden. Mij zien ze niet op de Beatrixbrug, ik fiets liever om via de Den Uylbrug.
De brug bij Vrouwenverdriet in Westzaan geeft geen problemen. Ook apart fietspad. Net als bij de Den Uyl brug.
Bij Vrouwenverdriet racen ze weer keihard, maar geen geel, geen strips. Geen betonnen randje.
Er zijn mensen, mn. de heren die een beetje kleurenblind zijn. Zien die dat hele kleurenpalet op die bruggen?
Ik zou zeggen: kom gezellig in Westzaan en omgeving fietsen, brommen enz. Eindelijk weer normaal.
Piet bedankt voor je te gekke verhaal. Vooral doorgaan met alle leuke dingen.
Pracht verhaal, gelukkig geen blijvend letsel! Bakker's zijn helden!
Hey Piet, heb jij ffff mazzel, nu hoef je niet meer naar Parijs, voor een betonnen randje!! Het is nu bij de hand in je eigen Zaandorp! Maar ik denk dat het de bedoeling van de "kantoorbrug" dat zoveel mogelijk inwoners gaan omrijden via de Den Uijlbrug. Dan kunnen zij besparen op het onderhoud, vanwege minder slijtage!!
En daar kan je weer een heel duur "eigen verkeersbord" voor laten ontwerpen.
'Jongens waren het....'maar wel stoere jongens! En dat in de tijd dat helmen nog niet verplicht waren. Laat staan mondkapjes, die ook voor dit leed geen bescherming hadden geboden......
Vanwege het onderzoek naar een vaccin tegen het Coronavirus staat het internationale onderzoek naar de ontwikkeling van een slipvrije rood-witte tape even in de wachtkamer. Als het er eenmaal is kan je weer velig over onze bruggen Piet.., tot die tijd maar even omrijden met de jongens van RTV Zaan.
Ze zijn een vaccin aan het ontwikkelen tegen rare randjes schijnt het :-)
Leuk verhaal Piet! Ben benieuwd hoe het met onze zaanse bruggen afloopt.......
Ha Piet,
Het blijft een mooi verhaal, één van de vele leuke, hilarische en altijd onderhoudende belevenissen van jullie fietsgroepje, jezelf, R, T en E. Met dezelfde mannen liepen we iedere zaterdagochtend een vast rondje in het bos rondom Geversduin. A. leefde toen ook nog en helaas is E. er ook niet meer. Wat leeft zijn de verhalen en mooie herinneringen.
Ach ja, A en E.. We missen ze.
Ach Piet, wat een leed. Ik zie ze zo allemaal voor me, de jongens. Haha.
Dat noemen wij een kantoorbrug. Ontworpen aan een bureau op een kantoor door iemand die nog nooit op een fiets heeft gezeten.
Goed verhaal!
Goed verhaal! Erg gelachen