‘Werkfit’ worden in Zaanstad. Daarvoor dien je persoonlijke gesprekken te voeren met een casemanager aan een open balie.
Afgelopen week spraken wij een bekende die in dat traject zit. Een welwillend, mondig figuur die van slag was en stoom af moest blazen. Wij vroegen hem het relaas uit te tikken met onderstaand resultaat.
Ik heb een uitkering.
Ik heb een uitkering in het kader van de participatiewet zoals dat nu op hippe wijze is benoemd. In de volksmond zit ik in de bijstand. Mijn naaste kring weet het, verder loop ik er niet mee te koop. De zielige verhalen van het niet rond kunnen komen van dat bedrag herken ik niet. Ik ben altijd voorzichtig met mijn geld geweest.
Toen ik mijn uitkering aan moest vragen hoopte ik die binnen het jaar niet meer nodig te hebben. Inmiddels ben ik, geplaagd door diverse medische diagnoses en omstandigheden die niet meehielpen (o.a. mantelzorger) zes jaar verder. De hoop dat ik die uitkering gedag kan zeggen, heb ik nog steeds.
Een paar jaar geleden vond ik na een periode van medische behandeling, vrijwilligerswerk. Het klikte met mijn naaste collega’s en het werk was op mijn lijf geschreven. Ik bouwde de uren langzaamaan op en hoewel de organisatiestructuur nogal stug was en niet altijd even makkelijk bleek, had ik wel weer een gevoel dat ik enigszins op geheel eigen wijze mee kon draaien in de maatschappij. Het luisterde nauw, dat wel. Het vrijwilligerswerk hield na een paar jaar vrij abrupt op, ik bleek niet meer nodig. Mijn zorgvuldig opgebouwde uren waren in een keer weg. Ik viel in een gat.
Vorige week ontving ik een oproep van de gemeente Zaanstad. “Prima” dacht ik. Ik had er wel behoefte aan om het gesprek aan te gaan over hoe nu verder. Ik nam een vriend mee.
De casemanager (“nog zo’n woord waar ik allergisch voor ben” appte een vriendin mij later die dag “je bent geen case!”) kwam ons ophalen uit de hal.
Ik zag al vrij snel dat er geen greintje gevoel zat bij deze mevrouw. “Uitgeschakeld” dacht ik meteen. De mensen die ik eerder bij de gemeente heb gesproken over mijn uitkering waren niet zo.
Waar voorheen de gesprekken in een apart kamertje plaats vonden met respect voor privacy, moest ik nu plaats nemen aan een open balie, gescheiden door metalen wandjes. Ik schat dat er meer dan tien gesprekken tegelijkertijd plaats vonden. Links en rechts van mij kon ik de gesprekken gewoon volgen. Zoals mijn buren later ook zo mee konden luisteren met mijn gesprek waarin ik de voor mij precaire informatie deelde. Rechts van mij werd iemand op strenge, of laat ik gewoon zeggen zoals het is, kleinerende toon toegesproken waarom hij nog niet aan het werk was. Links een paar balie’s verderop viel er een kind uit een speelgoedkarretje dat mee was met zijn ouders. Het begon hard te blèren. Ik werd onrustig van alle gesprekken om mij heen.
De casemanager leek het niet meer te zien of te horen, ze ging onverstoorbaar door. De invalshoek van deze mevrouw was wantrouwen. Dat werd direct duidelijk.
Ik legde uit dat ik voorheen een vrijwilligersbaan had en dat die vrij abrupt was opgehouden.
En dat ik op de wachtlijst stond voor een nieuwe medische behandeling. Of die behandeling ook medicijnen inhielden vroeg ze. Dat wist ik nog niet. Of ik nu medicijnen slikte? “Ja” antwoordde ik. “Welke?” afwachtend hield ze haar pen boven haar notitieblok. Mijn alertheid van geest kwam terug. “Dit mag u niet vragen” zei ik. Alsof ik niks gezegd had herhaalde ze haar vraag. “Ah, natuurlijk, cursusje communicatie gehad” dacht ik. Gewoon herhalen wat je zegt. Oude truc. Geheel volgens de communicatiecursus draaide ze het om: “U mag zeggen dat u daarop niet wil antwoorden”.
We gingen over op mijn nieuwe vrijwilligerswerkzaamheden, een project dat ik samen met anderen ben gestart. Het behelst een paar uur in de week.
In mijn naïviteit had ik gehoopt een compliment te ontvangen dat ik in mijn situatie weer iets had opgepakt. “Dus u bent dat gestart en u wordt daarvoor betaald?” zei de vrouw. “Nee”, zei ik, “ik zeg toch dat ik het vrijwillig doe”.
“Dus u doet dat werk en daar wordt u voor gesponsord” probeerde ze op een andere manier.
Weer ontkrachtte ik wat ze zei.
Ik dacht dat de Zaanse verhoormethode uit de jaren ‘90 niet meer werd gehanteerd maar blijkbaar was die nog alive and kicking, om er zelf ook maar even een engelse term tegenaan te smijten.
Nadat ze nog een poging deed en ik weer uitlegde dat ik dit toch echt vrijwillig deed, dreunde ze volgens de regels op dat ik dit zwart op wit moest zetten waarna er bepaald zou worden of ik deze werkzaamheden wel mócht voortzetten. Eigen initiatief wordt dus niet gewaardeerd als je een uitkering ontvangt op basis van de participatiewet. Grappig.
Even waande ik mij in de film “up in the air” waarin hoofdrolspeler George Clooney wordt ingehuurd door grote bedrijven om boventallige medewerkers te ontslaan. Het beoefenen van zijn baan wordt gekenmerkt door het strikt volgen van de regels en het niet voelen, dan wel zeker niet tonen van emotie. Hoewel ze mij niet ontsloeg of überhaupt niet aan Clooney deed denken, zag ik wel degelijk overeenkomsten. Haar overlevingsstrategie vierde hoogtij.
De hele verdere middag na het gesprek moest ik denken aan de mensen die wel degelijk recht hebben op een uitkering maar die geen weerwoord hebben, die er moeite mee hebben hun mannetje te staan. Die zich overgeven aan de intimiderende toon die tegen hen wordt aangeslagen.
En waarom zit het systeem nog zo ouderwets in elkaar? Een systeem dat is gebaseerd op puur wantrouwen, werkt niet. Dat is toch allang bewezen?
Hoe zou het zijn als zo’n casemanager (mag die ook gewoon bemiddelaar heten?) je als volgt benaderde: “Goedemorgen, je hebt een uitkering, hoe is dat zo gekomen? Kan ik iets voor je doen, kan ik je ergens mee helpen? Wat zijn je struikelblokken?” Geen zalvende toon, eerder een menselijke. Niet fraude toelaten, wel flexibel meedenken. Wanneer je iemand open benadert, krijg je een heel ander gesprek dan wanneer je diegene direct in een hoekje probeert te zetten. Geen hogere wiskunde lijkt mij.
Ik fantaseerde erop los. Hoe zou het zijn als de gemeente Zaanstad hier een experiment mee zou aangaan en landelijk een voorbeeld zou zijn?
De regelgeving rondom bijverdienen en een uitkering is een vreemde materie met vele haken en ogen. Dit is niet alleen in Zaanstad maar in het hele land zo. Het komt erop neer dat je bijna niks mag bijverdienen. Het directe gevolg is dat je klein wordt gehouden.
Ondanks het niet tonen van haar emotie had de mevrouw wel enkele goedbedoelde adviezen:
Of ik niet wat administratieve klusjes kon doen thuis vanachter de pc tegen een kleine vergoeding, zo klein, dat het mijn uitkering niet te veel zou bijten. Op mijn vraag dat ik dan weer thuis bleef zitten en hoe het dan zat met het sociale aspect, wist ze niet echt antwoord te geven.
Om mij te verlichten in mijn mantelzorgtaken, kwam zij op het lumineuze idee dat mijn hulpbehoevende ouders wel een tweede hypotheek op hun koopwoning zouden kunnen nemen. Dan hadden ze weer wat extra geld om zorg in te kopen. Met andere woorden: sluit gewoon een lening af en we vegen de gehele mantelzorg-problematiek van tafel.
Ik vroeg haar hoe nu verder. Of er een gesprek zou plaatsvinden met een re-integratiecoach. Ik zag aan haar gezicht dat ik een lastige vraag stelde: “Dat is een andere afdeling en u bent nog niet werkfit.”
(“Nog zoiets” foeterde de vriendin weer die middag via de app “DAT WOORD BESTAAT NIET”, om mij vervolgens een screenshot te sturen waarop stond dat vandale.nl geen resultaten had gevonden voor het woord “werkfit”)
De vriend en ik stonden op en strekten onze handen uit. Zonder ons aan te kijken gaf ze ons een slap handje. De mevrouw had haar functietitel meer dan waargemaakt. Hier was ik geen mens, ik was een case.
(De naam van de schrijver is bij ons bekend).
Hoe het afgelopen is? Ik werd goed opgevangen, door de gemeente en een begeleider van Werkom. Zij zagen beide mijn potentie. Ik heb inmiddels een leuke baan gevonden via Randstad. 60 en een nieuwe baan het kan.
Goed gesprek gehad met mijn werkcoach. Werkom is bedoelt om werkervaring op te doen, om mensen uit de thuissituatie te halen en weer te laten wennen aan het arbeidsproces. Ik heb besloten gewoon 3 maanden 40 uur per week mee te doen. Ook al zijn dat veel meer uren ten op zichte van de kleine IAOW uitkering die we krijgen. Wie weet wat daar uit komt. Mijn bedrijfje doe ik niet weg, maar zet ik gewoon op een laag pitje.
Wat afspraken betreft, blijkt de gemeente Zaanstad is niet echt betrouwbaar.
Mijn vrouw heeft een parttime baan. Met de gemeente hebben we zwart op wit afspraken gemaakt dat ik maximaal 3 dagen per week voor mijn zelf kan werken. Deze inkomsten geven we op aan de gemeente en belastingdienst. Na wat aanloop problemen loopt dat prima, zo ook de communicatie met de desbetreffende medewerkers.
Mijn inkomsten zijn echter sterk wisselend. Soms hebben we een goede maand en niets nodig en soms komen net €400 ... 500 tekort. De verschillen op jaarbasis zijn net te veel om dat uit te middelen en uit de iAOW te raken. Werken doen wij graag! Met dit warme weer begin ik meestal al om 7:00. Ook al mag ik officieel 3 dagen werken, werk is werk! Ook op zon en feestdagen want juist dan hebben mijn klanten tijd om hun spullen op te halen.
Dus een aanvulling van een paar honderd € tot IAOW niveau. Dat is geen vetpot. Helaas komen we hierdoor net niet in aanmerking voor de voedselbank. Of allerlei extraatjes die de echte minima wel krijgen. We zijn allang de schaamte voorbij en hebben onze weg naar alternatieve voeding en kledingbanken allang gevonden.
Wat opvalt dat er veel stille armoede is in Zaanstad, als we weer eens gratis brood gaan halen of een knappe spijkerbroek of de complete inrichting van een babykamer voor ons kleinkind. Net zo makkelijk geven we de gekregen spullen weer door naar een volgende gebruiker, daarvoor zijn tal van Facebook forums. Soms heb ik zelf mensen aan de deur die spullen komen halen. Meestal dood normale mensen zoals jij en ik. Maar gewoon met een beetje pech.
Eigenlijk is ons leven zoveel rijker en socialer als daarvoor. Beide hebben we ook nog tijd over voor vrijwilligers werk en hebben we lange tijd mantelzorg kunnen geven aan een ernstig zieke dochter. Dat gaat gelukkig allemaal weer goed.
Helaas is er een kink in de kabel gekomen. Die kink heet het project "Werkom" Volgens een nieuwe casemanager moet iedereen ook al heeft hij een beperking per 1 september meedoen. Het project Werkom in Purmerend bestaat nu 1 jaar en moet geld voor de gemeente gaan opleveren. Daarmee vervallen blijkbaar alle oude afspraken. Voor mij houd het in, dat ik geen andere keus heb te stoppen met mijn bedrijfje, helemaal uit de IAOW lukt nét nièt.
Hoe het verder afloopt is afwachten, vanaf 30 juni kan ik verplicht: "mijn hand ophouden"
Dus Wim, Paladijn en al die andere die menen dat er werk genoeg is.... Daarin hebben jullie natuurlijk gelijk. Natuurlijk solliciteer ik ook, maar als 60 jarige krijg je meestal geen antwoord. Zelfs niet op vacatures van dezelfde gemeente ....... Ik hoop voor jullie dat je er nooit mee te maken krijgen. Aan de andere kant, aan de onderkant van de samenleving zijn eigenlijk veel leukere mensen. Die hebben nog wat voor elkaar over.
Een lang verhaal met heel veel bijval. Mijn mening is gewoon niet willen werken en wel alle uitkeringen opstrijken, als excuus ziek zijn, niet worden begrepen, de schandalige ambtenaar . Mijn oplossing , niet willen werken oke , maar een zeer kleine uitkering van 800 Euro per maand, een alleenstaande met AOW moet met 1000 rondkomen en die heeft 40 of 50 jaar gewerkt.In Spanje is de uitkering minder dan 400 Euro.
U bent in de war. Iedereen krijgt AOW, of je nu gewerkt hebt of niet. Pensioen is wel afhankelijk van je werk-verleden.
Heel veel mensen praten met een mond waar hun ogen nooit zijn geweest.
Ze maken op uit een verhaal dat iemand wellicht een koffer heeft, en verkeren
vervolgens in de veronderstelling dat zij kunnen en mogen oordelen over
de inhoud daarvan.
En die uitkering? Lees een specificatie eens goed: die betaal je zelf.
Een recht op vangnet is geen slachtoffer, is geen pretje. Het is vernedering.
Heel herkenbaar, dat denken vanuit wantrouwen. Ik probeer op mijn 59ste als zzper nog een beetje aan de bak te komen want niemand neemt mij uiteraard meer op de loonlijst. Met twee academische studies door allerlei malheur in de bijstand beland. Dikke stress bij elke brief van achterdochtig Zaanstad. Jaarlijks het gevecht over vrijstelling van gemeentelijke heffingen. In 2012, enkele maanden na mijn eerste hartaanval, gedwongen tot zeven maanden dwangarbeid binnen de gemeentelijke organisatie, schaal 10 werk doen en schaal 1 (minimumloon) betaald krijgen. Totaal onbegrip voor het fenomeen zzper. Telkens geconfronteerd worden met machtswellustige dommerikken. Het wordt echt tijd om de Zaanse schoften eens goed te kakken te zetten.
Misschien de amtenaren ontslaan en vervangen door bijstand mensen.
Dan eens zien hoe de ambtenaren gaan reageren als er menselijk wordt gereageerd zoals schrijver reeds voorstelt
Misschien had ik dit artikel niet moeten lezen nadat ik enkele documentaires heb bekeken over nazi-Duitsland. Hoe men de zwakkeren behandelt in een samenleving, zegt alles over het niveau van beschaving. Zieken en werklozen zijn geen criminelen. Houd op ze als zodanig te behandelen. Ziek worden kan ons allemaal overkomen. Zomaar, ineens, totaal ongewild. En dan kosten ze geld ja. Wat is de volgende stap, alle zieken een dodelijke pil toedienen omdat ze de hardwerkende belastingbetaler geld kosten? Draai het inderdaad om: maak het mensen makkelijker om geld bij te verdienen ipv moeilijker. En behandel ze als mensen, ook al volg je 'slechts de regels'.
Niemand hoeft zo lang een uitkering te krijgen. Waar een wil is, is werk!!. Ga eens leren om je eigen broek op te houden en verdwijn uit de slachtofferrol. Get a life. Met een uitkering heb je tijd zat om werk te zoeken.Ik zou je graag willen helpen maar ik moet werken om je uitkering te betalen
Misschien is er werk zat. maar ja, dan moet je niet te "oud" zijn. Ik heb al heel wat sollicitatie brieven verstuurd, waar je niet eens antwoord op krijgt. Maar ik ben dan ook al de zestig gepasseerd.
Werkervaring genoeg. Ik deed al vakantiebaantjes vanaf mijn tiende.
Je hoort vaak van mensen dit soort reactie als die van Paladijn. ik denk dat altijd maar, en weet dat uit ervaring uit mijn omgeving, jouw tijd komt nog wel. Als je zelf werkloos bent, merk je pas goed hoe dat systeem in elkaar zit.
Ze zitten daar niet op je te helpen. (sommige nagelaten). Maar alleen maar om je lastig te vallen en hopen dat je uit de uitkering stapt. Waar je trouwens ook jaren en hebt meebetaald, Toch, Paladijn. net als jij.
En er dus ook recht op hebt.
En de opmerking: "ik zou je wel willen helpen, maar ik moet werken om je uitkering te betalen" Hoeveel uur werk je dan in de week?
Ik werk 36 uur, en heb toch tijd zat voor vrijwilligerswerk.
Goed joh, had ik met een rug vol tumoren gewoon door gewerkt. in de zorg nogwel, want dat deed ik toen.
Echter: ik kan dan niemand op tillen, ik kan dan niet de bedden verschonen en nog meer taken die ik niet kan doen.
KAP eens met denken dat mensen "slachtoffer gedraging" doen voor hun lol! Zat mensen willen werken, willen uit die uitkering. Maar de overheid helpt totaal niet mee, bijvoorbeeld met omscholing! Of uberhoubt scholing.
Hopelijk krijgt u nooit iets, blijft u gezond en hoeft u niet mee te maken wat ik en zoveel anderen mee maakte. Maar ga nooit iemand afvallen hierop, Zwak!
Wat vreemd dat ik alleen over rechten en niets over plichten lees in zowel artikel als in de reacties hierop. Een uitkering van zes jaar is al die tijd opgebracht door de belastingbetalende burger die op haar beurt eisen stelt aan het bestuur, de naleving van regels en het tegengaan van mogelijke fraude. Daarnaast is met de participatiewet de gemeente verplicht een strikt re-integratietraject te volgen. Deze ambtenaar deed dus gewoon haar / zijn werk waarvoor een beetje respect op z’n plaats is.
Nou dit is mij uit het hart gegrepen. Was net van plan iets soortgelijks te schrijven. Zeker na zes jaar in de bijstand, is een beetje pressie niet zo raar.
Ik ben , wegens leefijd (te oud) de afgelopen 6 jaar, verwoed solliciterend totaal genegeerd op de arbeidsmarkt en heb daarvoor (meer dan 30 jaar )altijd netjes, met mijn belastingafdracht mijn eigen uitkeringen gefinancierd, dus ja ik heb rechten!
En nee die Zaansche bijstandsambtenaren maken er gewoon een potje van..
Zal wel iets met te halen targets te maken hebben ...
Schrijnend dat dit gedrag wordt geaccepteerd. De casemanagers zijn volledig gehersenspoeld of er is geselecteerd op een gebrek aan empathie? Doet mij ook weleens denken aan het Milgram experiment. Wie zou intern de persoonlijkheid hebben om tegen deze misstanden op te staan of zullen ze stilzwijgend een hoger voltage toebrengen?
Hebben jullie wel eens van de Weeneergroep ( bijstand) in Den bosch gehoord ? Daar is het nog veeel erger. Zeker in samenwerkng met job investment. Werken met behoud van uitkering.....probeer daar maar eens uit te komen. Schandalig..de bedrijcen die daar gebruik van maken.
Dit verhaal is helaas een van de vele vergelijkbare verhalen die ik hier over hoor. Mensen worden als gevallen behandeld, of als onmondige produktieeenheden. Ze moeten werkfit worden gemaakt want er is blijkbaar iets dat gerepareerd moet worden, er is een geestelijk defect denkt men. En zo wordt men ook behandeld, als een kind. Dat kan echt niet meer. Deze brief komt als geroepen. Ik heb het onderwerp in de raad geagendeerd. Eerst vorige maand, nu deze week. Het versterkt mijn positie in de raad om deze verkeerde aanpak, die voort komt uit een verkeerde benadering, afgedwongen door een onmenselijke participatiewet, aan te pakken! Als er iemand wil inspreken a.s.donderdag laat dat dan weten. De vergadering begint vroeg, om 18.45. Melden bij de griffie. Email raadsgriffie@zaanstad.nl, of bij mij 06-38220436. Zie agenda raad a.s. Donderdag onderwerp Citydeal. https://zaanstad.notubiz.nl/vergadering/461978/Zaanstad%20Beraad%2019-07-2018
Ik had interesse in de link, maar na aanklikken kwam er een bericht van Zaanstad dat ik 'onvoldoende rechten' heb om dit te kunnen bekijken.
Er achter komen wanneer en hoe laat is ook een crime. a.s donderdag spreken, wanneer is dat? De datum v. het artikel is nauwelijks leesbaar door een fout in de website ... gemiste kans.
Iets anders verwacht van de ambtenaren van de gemeente Zaanstad???
Heel, heel erg herkenbaar.
Je hebt ook totaal geen inspraak in het te volgen traject en je wordt gewoon grof afgebekt als je daar over begint, Ook ik was zeer gemotiveerd en pro actief door mee te werken aan uitstroom op de reguliere arbeidsmarkt.
Maar helaas werden Beloftes en afspraken structureel niet nagekomen.
Een mij toegewezen "jobcoach"was gewoon totaal onbereikbaar
En dan vooral dat laatste, je dient werkfit gemaakt te worden.
Dat is zelfs nog een graadje erger....
Het houdt in dat je zonder enig perspectief naar Werkom Purmerend wordt gestuurd voor onbetaalde dwangarbeid.
Vooraf gegaan door een "training" die bij Koefnoen hoge ogen zou scoren als inspiratiebron voor de schrijvers van de sketches.
Absolute horror Ik had uiteindelijk nog het geluk dat ik alsnog een baan vond tijdens dat traject.
De Orkaan zou daar eens veel dieper in moeten duiken want deze werkwijze van de gemeente kan gewoon niet door de beugel.. Ik deel graag ook mijn evaringen in dezen met jullie, indien gewenst.
(ter zijde) verdient gemeente Zaanstad eigenlijk geld via en over de rug van tewerkgestelde bijstandsgerechtigden bij Werkom?
Je zou dat bijna gaan denken namelijk want daar wordt wel heel fanatiek op gestuurd. En voor ze daar vinden dat je "werkfit" bent ben je zo een jaar verder Je werkt daar dan voor reguliere bedrijven zoals Lidl en Bart Smit die orders bij Werkom plaatsen