Het begon na de film, tijdens het naar huis fietsen. Het afsluitende liedje bleef in m’n kop hangen. Kan gebeuren. De volgende ochtend werd ik wakker met nog steeds de oorwurm. Komt wel goed. Dacht ik.
Maar na een week is-ie nog niet weg. Soms een paar uur zonder, maar dan weer: “Mister, I ain’t a boy, no I’m a man, and I believe in the promised land, and I believe in the promised land…
Gekmakend.
Wie niet de hele week Bruce Springsteen in z’n (m/v) kop wil hebben, kan maar beter niet naar ‘Blinded by the light’ gaan.
Voor de rest is er weinig over de feel-good-happy-ending-boy-gets-girl-musical-movie te melden (zoon van Pakistaanse immigranten raakt in de ban van Bruce the Boss in de jaren tachtig, er wordt gezongen en gedanst, gedemonstreerd en gemolesteerd) behalve dat het verhaal zo onwaarschijnlijk is dat het wel waar gebeurd moet zijn. En dat is het dan ook…
Maar het verhaal is maar bijzaak.
De hele week zitten ze al in m’n kop: Hungry Heart, The River, Born to Run, Thunder Road, Dancing in the Dark en vooral: Promised Land…
And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land… And I believe in the promised land…
Piet Bakker
De film draait 6, 7, 11, 13 en 14 september nog in De Fabriek (u bent gewaarschuwd).
Hier de officiële trailer
