DJ’s Eng Bo-Kho en Marcello, aan de deur de vierkante Ray –waar je beter geen ruzie mee kon hebben- , de ietwat verwijfde Piet die boven broodjes gezond verkocht, Southern Comfort, mooie meisjes die je jas aannamen in het smalle gangetje, Night of the Proms, de Punica Oase cruise, Bunnies on Acid en lange, lange, hele lange rijen om binnen te komen.

De Waakzaamheid was heet. Jongeren vanuit het hele land wisten Koog aan de Zaan te vinden.

Bonbon

 ‘Dit is Merel Kan. Ze verpakt een drol in een glimmend papiertje en verkoopt hem als bonbon.’

Met deze woorden werd ik geïntroduceerd door een leraar van het Trias die mijn verkoopbureau met zijn klas bezocht in het kader van ‘Beroep op de werkvloer’. Het bleek dat dit zijn interpretatie van marketing en verkoop was.

Als ik even alleen voor Merel Kan mag praten –en dat lijkt me geëigend want dat is ikke-, dan had hij het niet slechter kunnen zeggen. Mijn definitie van marketing is: Partijen samenbrengen op een goed moment, met producten of diensten die meerwaarde hebben, zonder dat iemand er de smaak van poep aan overhoudt.

Ondernemers en wethouders verpakken, geïnspireerd door ‘Zaanse’ citymarketeers, onze stad steeds vaker als Amsterdam. En dat is niet nodig, want onze streek heeft genoeg te bieden.

We werken, leveren en leven op een stukje grond met een verleden: een Zaans verhaal dat voor iedereen anders is. Waarin Amsterdam een rol speelt, en waar mensen welkom zijn. Ook Amsterdammers. Ja, zelfs die met een knotje op het hoofd en een baard vol bacillen.

De Waakzaamheid bewijst dat je de geschiedenis of de waarheid niet tekort hoeft te doen. Mensen weten je te vinden als resultaat van het gonzen dat ontstaat als er ergens iets gebeurt dat de moeite waard is.

Misschien moeten wij onze citymarketeers heel snel in een glimmend papiertje verpakken en aan Amsterdam verkopen. Met de opbrengst en de besparing kunnen we mooie dingen doen.

(Op 1 juli is er een Waakzaamheid-reünie en er is sinds kort een Waakzaamheid-Facebookpagina)