Het gonst door Oostzaan. Vorige week kwam mijn man terug van zijn ochtendwandeling in het Twiske. Daar had hij van de roedel gehoord dat de borstenbus in het dorp is.
‘Moet jij ook niet naar de tietenpletter?’
De roedel is een groep vijftigplus-dames die samen de hond uitlaat. Soms loopt mijn man een stukje met ze op, en komt hij thuis met een vraag over de tietenpletter.
‘Ja’, vertelde ik hem, ‘Ik heb net een afspraak gemaakt’.
Gisteren was ’t zover. Plettertijd.
Toen ik mijn fiets op slot zette op het plein bij het gemeentehuis, werd ik aangesproken door een wat oudere vrouw. Ouder dan ik nog. Ze was op weg naar de begraafplaats achter de bus. ‘Moet je in dat apparaat?’ Haar gezicht toonde een mengeling van afgrijzen en medelijden.
Ik wilde vrolijk vertellen dat het een voorrecht is om in een land te leven waarin borstonderzoek zo toegankelijk wordt gemaakt, maar soms is het makkelijker om met de stroom mee te zwemmen. ‘Wat moet dat moet,’ antwoordde ik gelaten.
En daar kwam het.
Zij was de 75 gepasseerd en werd al twee jaar niet meer ‘gemarteld’, maar wat wij moesten doorstaan was onmenselijk en onnodig. Het getrek en dat platdrukken zouden mannen niet pikken. En er waren veel betere methodes, maar dat hebben ‘ze’ niet voor vrouwen over, want vrouwen pikken het toch wel. “We moeten gewoon meer klagen!” stelde ze.
Ik gaf haar gelijk, en veegde met iets minder vrolijke dankbaarheid mijn voeten aan de deurmat met het kleurige Bevolkingsonderzoek-logo.
De bus leek nog altijd ingericht op corona. Tenminste, voor de medewerkers. Ik nam, samen met de andere beborste vijftigplussers plaats in een krap halletje waarin we aankeken tegen drie deuren met daarop de tekst dat niemand aansprakelijk is voor verloren spullen. De receptie werd door een groot plastic scherm afgescheiden en de papieren en m’n legitimatie moesten door een piepkleine spleet naar een medewerkster geschoven worden. Er klonk blikkerige muziek die leek te zijn afgestemd op de hoogtijdagen van vijftiger (Tears For Fears. Shout. Shout. Let it all out).
De naam van een dame naast me bleek niet te kloppen. Ze was al een tijdje gescheiden, maar haar meisjesnaam lijkt niet meer door te komen bij de instanties. Gelukkig mocht ze toch door via deur nummer 1. Ook bij mij werd het even spannend. Ik werd opgeroepen als Mevrouw Krul. Dat is geen slechte naam, maar ook niet iets waarin ik mezelf herkende. Mijn man heet Krol. Krul bleek toch Krol en dat bracht me in de kamer achter deur nummer 2.
Geroutineerd vertelde een medewerkster dat ik mijn haar vast moest doen en de bovenkleding uit diende te trekken. Ze zette me vier keer in positie. Twee verschillende fotostandpunten per stuks borst. Van bovenaf en van opzij. ‘Schouders laten zakken, borstbeen naar voren. Nu trek ik eraan.’ De platen van het röntgenapparaat drukten m’n borst zo plat als maar kan. ‘Adem inhouden’. En klik.
Het pletten en trekken voelde onprettig, maar het duurde niet lang. “Dat viel me mee”, floepte ik eruit. Toen dacht ik aan de woorden van de dame op het plein: “We moeten gewoon meer klagen!”
“Maar fijn is anders”, gooide ik er snel achteraan.
Nu is het wachten op de uitslag. Je hoort me niet klagen, maar veertien dagen is best lang.
Dit is precies wat ik bedoel. Omdat iedereen terecht doodsbang is voor kanker en kanker en de behandeling zoveel erger is dan " even pletten"wordt er "gerelativeerd" en vergoeilijkt.
Waardoor geen arts of zorgverzekeraar het nut inziet van een minder onaangename manier van onderzoeken.
Vrouwen zouden meer voor zichzelf en elkaar moeten opkomen. Als het beter en prettiger kan hebben we daar gewoon recht op.
Jaren terug voelde ik een klein knobbeltje in mijn linker borst. In de "tietenpletter" in het ZMC vond men niets. Wel met een echo. Veel minder belastend maar waarschijnlijk te arbeidsintensief. Gelukkig niets aan de hand maar het geeft aan dat deze röntgen machine iets over het hoofd zag wat een echo onderzoek wel duidelijk maakte.
Overigens vind ik dit bevolkingsonderzoek, eens in de drie jaar, hooguit vervelend en is het inderdaad een voorrecht dat er zo goed gecontroleerd wordt op veel voorkomende kankersoorten.
"De receptie werd door een groot plastic scherm afgescheiden en de papieren en ---> m’n legitimatie moesten door een piepkleine spleet naar een medewerkster geschoven worden."
We zijn zo begaan met elkaar en onze gezondheidszorg is er voor iedereen, tenzij je ongedocumenteerd bent natuurlijk, dan zoek je het maar uit...
Wat naar voor alle vrouwen die veel ongemak en pijn ervaren bij het bevolkingsonderzoek naar borstkanker.
De Overheid heeft het zo geregeld dat we lopend of per fiets naar de locatie kunnen, 20 minuten later weer buiten staan en doorgaan met het leven van alledag. Als je mazzel hebt.
Persoonlijk noem ik de mooie borst die ik nog heb nooit meer 'tiet', daarvoor respecteer ik mijn lichaam te veel . Een lichaam dat na de uitslag van 'het pletten' van alles te verwerken kreeg maar er dankzij die screeniing nog steeds mag zijn.
Ik noem het maar even achter elkaar op: puncties, operaties, bloedtransfusie, doodsangst, ,amputatie, chemo's, kaalheid, oedeem, enz.
Dat gaat vast niet allemaal door je heen als je voor de 'middeleeuwse tietenpletter' staat. maar het zou misschien wat kunnen helpen met relativeren.
Een aangenaam uitje is het zeker niet en wellicht gaat het in de toekomst anders, maar
zo'n onderzoek duurt hooguit 15-20 minuten. Paracetamol innemen, tanden op elkaar en borst(en) vooruit, misschien red je vandaag jouw toekomst!
@ Marieke.
Inderdaad en als mijn vrouw niet naar de "borstenbus" had gegaan in 2018 om even de pijn te doorstaan, had ik nu misschien weduwnaar geweest. Door die bus kwam ze in de molen terecht van borstoperatie, bestralingen, puncties en gelukkig geen chemo. Overigens hoor ik mijn vrouw nooit klagen over pijn en plettende borsten, maar goed ieder z'n pijngrens zal wel anders zijn.
Mijn vrouw Anne (1959) hoorde helaas niet tot de Tot Pletter Gemaakten.
Als mannen met zijn allen als vee door een bus worden gestuurd en vervolgens met hun gevoelige zaakje tussen twee platen zouden worden geklemd, zouden ze ten eerste waarschijnlijk niet eens op komen dagen en er zou binnen een paar weken of maanden een mensvriendelijke echo of scanner worden ingezet.
Angst is helaas een slechte raadgever. Waar kun je je doorgaans behoorlijk gevoelige borsten eigenlijk wel op een vriendelijke en pijnloze manier laten onderzoeken? Als mens, individu, vrouw, persoon en niet als "bevolking"?
Hier word ik nou spontaan feministe van.
Volgens de dame in het ZMC die mijn borst, die nog over is, plette zijn de nieuwe methodes (nog) niet betrouwbaar.
klopt !!!
Wanneer komt er een meer vrouwvriendelijke controle? Echt geen lolletje als ze je borsten pletten en tegen je aan hangen. Elke keer vul ik een formulier in met de mededeling dat het pijnlijk is en wanneer dat eens anders wordt gedaan.
Maar dit zal wel de goedkoopste manier zijn. Elke keer twijfels of ik dit wel wil.
Het onderzoek in 2014 heeft mijn leven gered.
De tietenpletter is van Philips en de comfort-uitvoering zònder druk is o.a. van Siemens.
Wie nu die ouderwetse martelingen nog prefereert is onduidelijk. Eerst moet waarschijnlijk de oude meuk afgeschreven zijn. Dat, wanneer je ouder bent dan 75 op borstkanker niet meer onderzocht hoeft te worden is hopelijk een bewezen feit, anders is het discriminatie.
We moeten zeker klagen, dit is een vooroorlogse methode.
Niet normaal, je borsten tussen een bankschroef!!!!
Welke oorlog heeft u het over?!