‘Koud zweet’ had ik ingetikt, en ‘pijn rechterzij’.
Al wiegend op handen en knieën kijk ik ingespannen naar het schermpje van mijn telefoon. En Pierre, wat heeft zij gewonnen?
De opties lijken onbeperkt: iets met de eierstok, alvleesklier, een liesbreuk, blindedarmontsteking een eileiderontsteking, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap…
‘Lijkt op weeën’ voeg ik toe aan mijn zoekwoorden, en dan is het bingo: Nierstenen koliekpijn. ‘Koliek is voor paarden,’ bedenk ik me, en ik weet dat zij dan moeten blijven lopen om te overleven.
Als een dief in de nacht was ik overvallen door die steen. Daarbij had ‘ie de moeite genomen een rietje in mijn navel te steken om mijn buik strak op te blazen. Dat leverde meer ruimte op om te vullen met pijn.
Lopen als een paard lukt niet goed, maar terwijl mijn man doorsnurkt voer ik op de slaapkamervloer een choreografie uit die niet had misstaan op het podium van de grote zaal in het Zaantheater. De uitgestoten klanken kunnen doorgaan voor experimentele muziek. Als ik mijn slapende eenmanspubliek tegen een uur of vijf eindelijk wakker heb gespeeld, vertrekken we naar de eerste hulp van het ZMC.
Een goedlachse arts die mijn dochter had kunnen zijn, bevestigt dat het – waarschijnlijk – om een niersteen gaat. Ze zet met veel plezier een spuit morfine in mijn bil. Over de werking van morfine had ik goede verhalen gehoord, dus als de pijn aanblijft, voel ik me bekocht. Dat wil zeggen, totdat rond twaalven het spul is uitgewerkt.
Na een uur loeien en kronkelen zonder verlichting krijg ik via mijn huisarts pijnbestrijdende dieptebommen die een half uur later de scherpte wat wegnemen. Ik google ‘nierstenen’ en ‘afbeeldingen’ omdat ik wil weten hoe de vijand eruitziet. Klein zijn de meesten. Sommigen niet meer dan een zandkorrel. Maar ik lees ook over een geval van 17 centimeter. Ik ga ervan uit dat ook ik daarmee te stellen heb. Minimaal.
Om een te lang verhaal iets korter te maken, – ergens ving ik op dat het in 48 uur gepiept zou moeten zijn, maar het kostte mij 168 uur – ik denk dat ik de steen overwonnen heb.
Sinds gisteren ben ik vrij van pijn, en hoe ik ook beweeg, huppel, hoepel, of wieg, ik kan hem niet meer vinden. 17 centimeter lost niet zomaar op zou je zeggen, en boze tongen beweren dat het slechts een zandkorreltje was.
Ik weet beter: het was een bijzondere steen. Hij kwam als een dief in de nacht en verdween op dezelfde manier. Pure magie.
O Merel, zo geef je toch weer een heel eigen dimensie aan leed-vermaak... Van begin tot eind een grijns over een toch pijnlijke kwestie. Knap!
koemis koentjing! Indisch kruid. Voorlopig elke dag een kopje. Bestellen via internet. Of die winkel in de Westzijde. Oud middeltje, werk nog altijd!
Wel weer gewoon "Kaniaans" steengoed geschreven Merel!
Gelukkig alweer vele haren/jaren terug kreeg ik nog weleens bezoek van de familie Steen.
Als man onderschrijf ik Peter Schaap’s verhaal.
Mijn beste beschrijving van de pijn is dat er een trottoirtegel zich een weg door een rietje probeert te persen.
De jongeman ontsnapte de koffiefilterval niet en daar stond ik met werkelijk een blok graniet ter grootte van een suikerkorreltje. Trots als een jonge vader liet ik hem aan de huisarts zien, die niet geheel onder de indruk leek.
De arts zei dat deze pijn bij mannen ongeveer de ergste weeën bij een vrouw benaderde.
Met nog meer respect voor vrouwen besloot om geen nierstenen meer te nemen. Mijn dieet iets aangepast en......... de familie Steen laat mij links liggen, gelukkig.
Dank allen voor de tips en de steun (die 10-hoog-tip van Roel laat ik voorlopig maar passeren)
Het kan zijn dat je steen zich in slaap heeft laten wiegen maar komt dan weer
opspelen als je er niet op verdacht bent. Ik heb een scan laten maken om er
zeker van te zijn dat er iets zat Wel klein, 2,5 centimeter maar genoeg
voor een vreselijke pijn. Hij is nu ingekapseld en hopelijk blijft hij daar.
Maar als ik een steek voel, oh nee he. Want klein maar fijn gaat hier niet op.
Aan je verhaal te horen: zeker 25 cm. Hij lijkt nu weg, maar een tweede golf ligt op de loer. Grapje ;-)
Touwtje springen helpt ook niet altijd !
Ik had een kennis die sprong van een flat 10 HOOG.
Zelfs dat hielp niet.
Alhoewel !
Had je je enorme diamant van je trouwring toevallig ingeslikt ;-) Maar fijn voor je dat je weer vrolijk rond kunt huppelen. Pijn hebben is vreselijk. Sterkte en nu maar hopen dat je het hebt uit geplast. Ik weet van iemand (man) die ging touwtjespringen om zo de steen uit te kunnen plassen.
Je piest ze inderdaad uit.
Bij de man gaat dat via een krappe buis.
De pisbuis.
Dat is erg pijnlijk.
Maar daar hoor je de man nooit over.
En ja baren zal duizend keer zo erg zijn.
Maar klein verdriet is ook verdriet.
Heb je niet in een vergiet geplast dan? Dan had je hem zo kunnen opvangen. Hahaha
En voor zandkorrels neme men een filterzakje uit grootmoeders koffiezetapparaat. :-)
Ik hing boven een filterzakje dat boven een theezeef en een vergiet hing, maar het leverde niks op...