Zonder op te willen scheppen: in mijn jonge jaren kon ik er wat van. Sterker, voordat ik in beeld kwam, heette het nog gewoon ‘urineren in het openbaar’.

Wildplassen is een vak, en het is niet ongevaarlijk.

In Den Bosch werd ik ooit bekeurd wegens het plassen tegen de Sint Jan. Geheel terecht, want mijn gedrag resulteerde in ‘gaten tot twintig centimeter diep’. En tijdens de Parade in het Martin Luther Kingpark werd ik onderdeel van de show, toen er een groot zoeklicht werd gezet op het donkere hoekje waarin ik me had teruggetrokken. Een jaar later, op een ander festival, werd de brandspuit op me gericht, en mijn billen zijn door de tijd heen resistent geraakt tegen brandnetels.

Ik ben mijn wilde plassen wel een beetje kwijtgeraakt, maar als je moet, dan moet je.  En voor vrouwen is dat minder makkelijk dan voor mannen.

Morgen is er een landelijke urinoiractie (mooi woord!) waarbij dames worden opgeroepen om op een ‘waardige manier’ te plassen op een voor mannen ontworpen urinoir.

Voor wilde vrouwen die mee willen plassen is hier het officiële draaiboek van de actie #zeikwijf. Ik doe er -uit nostalgie- ook graag aan mee, maar ik weet niet waar de plaskrullen staan. Tips graag naar deorkaan@gmail.com