Het Compagnietheater in Amsterdam was vol en warm. Van sommige mannen – mannen waren ruim in de meerderheid – kende ik de gezichten, waardoor ik aannam dat ze beroemd moesten zijn.

Op het podium werd Louis van Gaal geïnterviewd door Wilfried de Jong, waarna NRC-journalist Hugo Logtenberg hem het eerste exemplaar van zijn boek De hand van Van Gaal overhandigde.

Het boek gaat over het WK van 2014. We haalden de derde plaats, tegen alle verwachting in, maar gedurende het interview werd duidelijk dat die ‘we’ eigenlijk vervangen kon worden voor Louis.

Zijn hand was voelbaar. Als Louis een grapje maakte, lachten de mannen in de zaal voluit, als hij boos was, werd het muisstil, en intussen leidde de telefoon op mijn borst een eigen leven. Vanuit Oostzaan werden instructies door-geappt:

‘Kopen!’ en ‘Wat kost het?’ en ‘Kopen laten signeren!’

Dat kopen lukte na afloop beneden in de hal prima. En Hugo Logtenberg wist ik te tackelen, net voordat hij de taxi richting Pauw-studio instoof. Daarna restte alleen nog de hand(tekening) van Van Gaal. Maar die deed daar niet aan.

Hij bleef ergens boven verborgen en de trap werd geblokkeerd met een rood touw. ‘Gelukt?’ appte Oostzaan.

Terwijl ik om me heen keek naar een andere manier om boven te komen viel mijn oog op een BN’er die ik herkende! Meester Anton van De Luizenmoeder zag er heel anders uit, maar het was hem! Hij keek zoekend om zich heen, met De hand van Van Gaal in zijn hand.

‘Is ie boven?’ Vroeg hij aan de Compagniemedewerker die even daarvoor het touw nog gedecideerd voor mij had gesloten. De medewerker twijfelde kort, knikte van ja en opende het touw. Achter meester Anton, die Diederik of ‘Dietje’ genoemd werd, glipten nog zo’n zes mensen de trap op. Waaronder ik.

Op de eerste verdieping liepen we Wilfried de Jong tegen het lijf die beweerde dat meneer Van Gaal er niet was, maar toen toch weer wel voor Diederik. Vertwijfeld keek hij naar het groepje. ‘Maar niet iedereen kan mee hoor.’ Er was niemand die vrijwillig een stap terug deed en Diederik was voor mij inmiddels Dietje. Met een zucht ging Wilfried ons voor op een trap naar de tweede verdieping.

Daar zat Van Gaal met een klein gezelschap na te borrelen.

‘Ze willen een handtekening’ introduceerde Wilfried ons.
De opkomende zucht bij het zien van de invasie, veranderde in een opgetogen glimlach toen hij Diederik in het oog kreeg. ‘Oké dan! Eerst één voor de hoofdmeester!’ Daarna zette hij zijn handtekening voor de rest van de groep. Ook mijn drie exemplaren werden welwillend gesigneerd.

Truus van Gaal bleek fan: ‘Ik was zo trots toen ik jou in de zaal zag zitten!’, en ze mocht met hem op de foto.

Trots keek ik naar mijn Dietje. Op weg naar Oostzaan baalde ik ervan dat ik zijn handtekening niet gevraagd heb.

Meer voetbal leesvoer?