Van huis uit ben ik niet doorspekt met ontzag voor meerderen: alleen honden hebben bazen. Niemand is boven de ander gesteld, iedereen poept, respect is niet te koop en zolang je anderen niet beschadigt mag jij je leven leiden zoals jij dat wilt.
Pas toen ik zeventien was, betrad ik een wereld waarin grote mensen binnen een strakke hiërarchie voor elkaar door de knieën gingen.
De Zaan vloeit door mijn aderen, je hoort me d’r dus niet vaak over, maar achtentwintig jaar geleden was ik betrokken bij de opening van een nieuw land ergens in Brabant. In 1989 was m’n schoolcarrière een parelsnoer van rampen en ik piepte ervantussen: Het Land van Ooit was mijn nieuwe thuis. Ik werd er engel.
Het inburgeringstraject was pittig. Zelfs nu nog schalt uit mijn keel- als je me wekt- het Ooit-lied en niet het Wilhelmus. Er waren stoere ridders met spieren en paarden met snorren -en andersom- en de lucht was geladen met de energie die je krijgt als je samen iets creëert. Maar in dat nieuwe land bogen we wel voor de kinderen, want die waren er de baas.
Daarbij bleek er behoefte aan structuur. In de wereld waar ik vleugels had, het land van fantasie en fantasoe, de reuzen Dan, Toen en Ooit, van ridder Graniet en Kloontje het reuzenkind, kregen de functies namen in een organogram. Zo kon je ineens ‘attractant’ zijn, de schoonmakers werden ‘briljant’, en ik werd ‘servant’. In mijn geval betekende dat: de serveerster in een glimmend bol jurkje die, twee keer per uur mee-blèrend met de muziekband, een dansje deed terwijl de kleine bazen schreeuwden om hun regenboogspaghetti, letterfriet en kleurstofpoffers.
Heel misschien is dat de reden dat het bij mij thuis uit de klauwen is gelopen. In ons organogram vind je soeverein bovenaan de katten Solex en Onyx. Na de kinderen volgen mijn man en ik. Honden hebben bazen, maar katten hebben slaven:
Ook in mijn bedrijf krijg ik de indruk dat niet al mijn lijfeigenen beseffen dat ik de directeur ben. Toch laat ik het maar zo: een engel serveert hemelser dan een servant.
De afbeelding linksboven is een screenshot van een filmpje dat Ralph Denessen maakte van de overblijfselen van Het Land van Ooit in 2015.
Ik ben, en dat als hondenmens, totaal verslaafd aan onze kleine dictator, ze heeft er lang over gedaan, maar geduld is het poezen walhalla en 17 jaar is dan niks, elk verzet is gebroken, ik maak plankjes waar ze graag wil zitten (met uitzicht graag) en de grootste plek op de bank is die van haar, elk nadeel hep ze voordeel dus Carla en ik hebben de andere helft van de bank, lekker knus
Met zo'n artikel is mijn dag weer goed, geweldig leuk en.......v.w.b. de poes, heel herkenbaar!
Poes?! Laat het hem niet horen...