‘Wij hebben geen behoefte om mee te werken aan een interview met een van onze vrijwilligers.’ 

Het is bijna 7 december, de Dag van de Vrijwilliger. Het moment om, vaak onzichtbare, krachten in het zonnetje te zetten. Maar niet bij het Zaans Medisch Centrum. Tenminste niet via De Orkaan als het aan de goedbetaalde communicatieprofessionals ligt. 

Toen Orkaner Zoë vroeg of we een van hun vrijwilligers zouden mogen interviewen, kreeg zij bovenstaand antwoord zonder verdere uitleg. Verbaasd gooide ik er een mailtje overheen. ‘Geen behoefte’? Waar kwam dat vandaan? 

Het antwoord kwam de volgende dag:

‘Momenteel hebben we de vrijwilligers op onze eigen contentkalender staan (o.a. een interview in ZMC-magazine). Daarnaast is het tegen het einde van het jaar druk en moeten we even selectief zijn met verzoeken/vragen.’

Voor de communicatieve profs past het niet op de contentkalender. Het plaatje moet zorgvuldig kloppend gemaakt en bewaakt worden. Er wordt een wereld bij elkaar gecommuniceerd waarin – zo leert een blik op het Instagram-account van het ziekenhuis – alleen maar breed lachende mensen en patiënten rondlopen. 

Communicatie in de zorg zou moeten draaien om de patiënt en de zorgverlener. Glashelder en eerlijk. Met een gelikte marketingmachine verdwijnt de geloofwaardigheid. De echte verhalen – de urgentie, frustratie, de chaos, maar ook de voldoening, de successen – verdwijnen. Wat overblijft is een steriel plaatje, losgezongen van de dagelijkse realiteit.

Door: Merel Kan, het beeld boven komt van het Instagram-account van het ZMC