In Zaanstad stroomt jaarlijks een flinke som geld naar Fluxus, een organisatie die ooit voortkwam uit de muziekschool. Dat was een plek waar kinderen noten leerden lezen, akkoorden speelden en het plezier ontdekten van muziek maken.

Maar inmiddels heeft Fluxus zichzelf heruitgevonden. Waar muziek ooit de kern was, is het nu verdwenen in een zee van beleidsdocumenten en wollig taalgebruik. In de opdrachtverstrekking van Zaanstad aan Fluxus komt het woord ‘muziek’ zelfs niet meer voor.

Hoe hebben we het zover laten komen?

De taken van Fluxus, zoals benoemd door Zaanstad, omvatten alles behalve dat waar het oorspronkelijk om ging: muziekonderwijs. Tegenwoordig gaat het om ‘cultuurparticipatie,’ ‘kennisdeling’ en ‘het bouwen van netwerken.’ Prima termen om in een PowerPoint te plakken, maar wat zégt het? Het antwoord is: weinig in positieve zin.

Afgelopen week stuurde de burgemeester een brief naar de raad, getiteld: ‘FluXus: plan van aanpak visie-traject.’

De gemeente erkent dat er iets niet helemaal goed gaat. Er is een visie-traject gestart – altijd een spannende term – waarin de rollen van Fluxus opnieuw worden bekeken. Mooi, want een frisse blik is hard nodig. Maar als je leest wat het doel van dit traject is, zakt de moed je in de schoenen:

‘Culturele functies moeten meebewegen met trends en opgaven binnen de lokale samenleving, meebewegen met de groei en aantrekkingskracht van de stad en met de wensen en behoeften van gebruikers en bezoekers.’

Meebewegen met trends? Met groei en aantrekkingskracht? Wat een totale onzin. Muziekonderwijs heeft helemaal niks te maken met trends. Muziek leren is als leren lezen: je begint bij de basis. Noten lezen, maatsoorten begrijpen, ritme oefenen, herhalen, herhalen, herhalen. Een beetje pret tijdens dat proces is fijn, maar het gaat om structuur, volharding en – had ik al ‘herhalen’ getikt? – herhalen. Daar kan een kind een leven lang plezier van hebben, ongeacht wat de ‘trends’ zijn of de ‘aantrekkingskracht van de stad.’

In plaats van te bouwen aan aap-noot-mies gaat er nu -weer- een hoop tijd en geld naar vergaderen, analyses en panelgesprekken. Er zullen behoeften worden opgehaald en er komt een uitgebreide stakeholdersanalyse. En, het Adviespanel Cultuur wordt erbij gehaald. Waar waren al deze mensen al die tijd? Terwijl krachten in het veld al jaren aangeven dat het niet werkt, wordt er nu een plan van aanpak opgesteld om het wiel opnieuw uit te vinden.

En het ergste is: de oplossing ligt voor de hand. Snijd het waterhoofd los van de organen die direct zuurstof nodig hebben en verdienen.

Maak het mogelijk dat het muziekschoolgebouw aan de Westzijde door de muziekschool wordt gehuurd, en richt de aandacht op waar het echt om draait: muziek maken. Daarvoor zijn geen kluwen managementwol nodig. Maar docenten, instrumenten en lesruimtes waar de magie kan plaatsvinden. Die docenten zijn er voldoende; geef ze lucht.

Daarbij kan het geen kwaad, los daarvan, een visie te formuleren over de toekomst van Fluxus. Het halfslachtige model – waarin Fluxus alles wil zijn, maar niets echt goed doet – werkt niet.

Zaanstad heeft cultuur en muziek hard nodig. Dat faciliteer je niet door mee te bewegen met trends, maar door te bouwen aan de basis.

Door Merel Kan.