‘Kijk, het wereldnieuws is gearriveerd!’ zei de politievrouw, terwijl ze naar me wees.
Haar collega lachte en vroeg van welk ongelukken-op-een-kruispunt-blog ik was.

Gegeneerd liet ik mijn IPhone zakken, en begon te ratelen dat ik van De Orkaan ben, dit normaal niet doe, dat het toeval was, dat ik er niet goed in ben…

Maar hun aandacht was alweer bij de Connexxion-bus en de zwarte Toyota die tegen elkaar aan waren gebotst.

De Orkaan is niet sterk in het brengen van 112-nieuws. We weten dat branden, ongelukken en andere ellende goed zijn voor een hoop extra bereik, maar op die kliks willen we niet navigeren. Daarnaast zijn we er niet op ingericht om elk moment van de dag op scherp te staan en de roep van een pieper te volgen.

Dat ik de afgelopen week maar liefst twee keer met mijn knars bovenop ongeluk stond, was puur toeval.

Toen ik vanaf Zaandam mijn dorp in wilde rijden, werd de weg geblokkeerd door een politiemotor met zwaailicht. Langs de kant stonden mensen te kijken, maar ik ontdekte geen professionele camera’s. Ik parkeerde mijn auto en liep naar de ambulance aan de overkant van het kruispunt. Een meneer en een mevrouw werden nagekeken en ze leken niet gewond. Hun auto zat flink in de prak. Dat beeld wilde ik eigenlijk wel hebben en voor ik me kon bedenken stond ik midden op het kruispunt met mijn telefoon te filmen.

De tweede keer stond ik bij de kassa in de Albert Heijn toen er hulpdiensten voorbijschoten. Een meneer beweerde stellig dat het om woonzorgcomplex Lishof zou gaan, en dat is het soort nieuws dat je niet negeert. Ik gooide mijn boodschappen in de auto (mijn eieren!) en racete eropaf. Bij de Lisweg stuitte ik op een blokkade. Het bleek slechts om een woonhuis te gaan waar de strijkbout de plank in was geschroeid.

Beide 112-avonturen liepen met een sisser af en stonden binnen een uur op De Orkaan. Toch ga ik hier nooit goed in worden.

Het beeld van het echtpaar dat met de schrik vrij was gekomen uit de Toyota, en het beeld van de buurvrouw die het huis met de strijkbout was binnengedrongen om de stekker eruit te trekken, blijft me bij.

De man die zich druk maakt over zijn leesbril die nog in de auto ligt, en zijn vrouw met het lijkwitte gezicht, en de trillende knieën die hem vertelt dat het er niet toe doet. Ze houden zich groot tot de familie arriveert.

De dappere buurvrouw aan de beademing, terwijl ze herhaalt dat ze had gedacht dat haar buren nog boven in het huis vol rook hadden gezeten.

Klein nieuws: een auto en een strijkbout total loss. Voor degenen die het meemaakten is het groot.