Journalisten zijn gemankeerde schrijvers, wordt vaak gezegd. Ik zat in de derde klas van de hbs toen ik het tijd vond mijn schrijversloopbaan te beginnen. Met een paar vrienden sloot ik een weddenschap af dat er binnen een jaar een boek van mijn hand in de etalage van het Zaandams Boekhuis aan de Dam zou liggen. Natuurlijk verloor ik die weddenschap. Ik betaalde de winnaar uit in gebruikte grammofoonplaten.

Door Martin Rep

Na de hbs heb ik nooit meer een poging gedaan om die grootse, meeslepende roman te schrijven waar de wereld op zat te wachten; ik las trouwens veel liever non-fictie dan literatuur. Pas na mijn pensionering begon ik verhalen te schrijven en die aaneen te rijgen tot boeken. Afgelopen maand verscheen het vierde, over mijn reis per bromfiets naar Parijs.

In 1967 was dat een avontuur van jewelste, zeker voor zeven jongens met een nogal steil gereformeerde achtergrond, van wie ik er een was. Ik was weliswaar al 21 en ik werkte al bij m’n eerste krantje (De Zaanlander, door mij eerder omschreven als ‘misschien wel de slechtste krant van Nederland’), maar veel van de wereld had ik nog niet gezien. 

Zo’n vakantie op de Puch blijft je dus bij voor de rest van je leven. Zodanig zelfs dat ik, meer dan een halve eeuw later, die reis helemaal heb gereconstrueerd. Aan de hand van m’n eigen foto’s (ik schoot wel twéé filmpjes vol tijdens die veertien dagen), het dagboek van een van de reisgenoten, mijn herinneringen, en interviews met de deelnemers. En daarna stapte ik met mijn eigen vrouw in de auto om de reis helemaal langs de lijntjes over te doen.

Dat levert natuurlijk een heerlijk verhaal op om een boekje van te maken, en dat is het dan ook geworden: God, Parijs en Roosendaal. Ik vond een vormgever en een goed en goedkoop drukkerijtje en liet er vijftig exemplaren van printen. Een leuk cadeautje voor familieleden, vrienden en kennissen.

Drie boeken heb ik inmiddels in eigen beheer uitgegeven, in de vierde zag Uitgeverij Oevers Zaandam wel brood. De Meidoornstraat / Opgroeien tussen kerk en communisten tijdens de wederopbouw werd een bescheiden verkoopsucces, vooral in de Zaanstreek.

Met mijn onlangs overleden collega Bert Ummelen van De Gelderlander, die vlak voor zijn dood zijn eerste boekje uitgaf, kan ik dan ook zeggen: ik heb dan wel als journalist geleefd, maar ik zal dan toch als schrijver sterven. 

Of, tenminste, als schrijvertje.

Lezers die geïnteresseerd zijn in God, Parijs en Roosendaal, kan ik tegen kostprijs een exemplaar sturen; ik heb er nog een paar liggen. Mail me: martinrep@mac.com.

Foto boven: Martin Rep bezorgt op de Puch exemplaren van ‘De Meidoornstraat’ bij een aantal voorintekenaars (november 2020).

Onder: omslag van God, Parijs en Roosendaal