“Als klasgenoten vragen of ik een jongen of meisje ben, antwoord ik eerlijk.”
Mars (die/hun) zit in groep 8. Deze zomer was hun durfmoment. Mars ging in hun eentje naar de Pridewalk in Zaandam en liep mee.
Mars vond het knap van zichzelf dat die naar de Pridewalk durfde te gaan:
“Normaal ga ik niet ergens alleen heen. Maar nu wilde ik wel alleen gaan. Ik dacht: ‘Kom op! Je kan dit! Deze kans krijg je maar één keer in het jaar. Pak deze kans.’ Door mee te doen wilde ik open naar mezelf zijn.”
De Pridewalk heeft Mars goed geholpen. Die voelde zich niet meer alleen.
“Ik sprak mensen die wisten hoe het is om open te zijn over je gevoelens. Ik ben daarna ook open geworden. Als klasgenoten vragen of ik een jongen of meisje ben, antwoord ik eerlijk. Ik ben non-binair. Verliefd word ik op meiden.”
De naam Mars heeft die zelf bedacht. Daar voelt Mars zich fijner bij dan hun geboortenaam. Thuis is dat nog wennen. Maar ook de moeder en broer van Mars zijn steeds meer gewend:
“Sinds de Pridewalk gaat alles steeds beter.”
Ik denk niet dat ik ooit zal kunnen wennen aan het "hun" voor een enkelvoudig persoon. Kan daar geen beter woord voor verzonnen worden? Ik heb geen probleem met het non-binair zijn, maar qua taalgevoel klopt het 'hun' gewoon niet.