Vooropgesteld… ik ben vóór handhaving. Ik zie de BOA’s zelfs graag rondlopen in Krommenie, het kan me niet veilig genoeg zijn. En dan vooral in het al drukker wordende centrum.

Doorgaans ogen jullie jong en fris, zó jong en fris dat ik (middelbaar) nogal eens met positieve jaloezie omkijk naar zoveel jeugdig enthousiasme.

Ik weet dat er een gedegen opleiding van een jaar of drie aan vooraf gaat om BOA te worden en daarom schatte ik in dat de dames en heren van Handhaving en Veiligheid de definitie van moeilijke woorden als prioriteit, coulance, flexibiliteit, enz. wel in het lespakket hadden meegekregen, maar dat blijkt iets te veel verwachting van mijn kant te zijn geweest.

Verleden week fietsten er vier jochies op het voetpad langs Duinkerken, niet zo héél erg uitzonderlijk want al decennialang wordt er gewandeld en gefietst op het pad langs de sloot. Veel recreatiefietsers, maar ook mensen uit de buurt. En ja, uiteindelijk is dat strafbaar, want verboden.

Dat waren ze die middag even vergeten, de boys. Vrolijk kwebbelend want hé, vakantie, zon en zakgeld en na de quarantaine eindelijk het leven weer vol levenslust in gefietst.

Het pad lag er in de zomerse namiddag uitgestorven bij, ik telde alleen de vier jongens en stelde me zo voor dat ze een ijsje gingen halen bij Mastroianni op de hoek.

Maar dan… heb je de vette pech om recht in de kloeke armen van de handhavers te peddelen.

Ik bekeek het gezelschap vanaf mijn balkon, de vrolijke stemmen verstomden abrupt en de zonnige dag werd plots iets minder zonnig.

De jongens stapten af en luisterden gedwee naar de handhavers, zelf ook nog piepjong, in jaren een fractie verwijderd van de tijd waarin ze natuurlijk ook wel eens op een wandelpad hadden gefietst.

Ik hoop dat de ouders van deze kinderen deze column lezen want ze kunnen trots op hun zonen zijn! Niet op het feit dat ze ‘in overtreding’ waren, maar wel op hun correcte gedrag. Ze boden geen weerstand, waren niet brutaal of agressief, ja ze hadden iets gedaan wat verboden was en ja, daar hadden ze spijt van. Hoofden al dieper in de kraag want het duurde zeker 20 minuten eer alle gegevens opgenomen waren.

‘Oké handhaver, geef een waarschuwing, laat ze lopend voorwaarts gaan en dóór!’ Dacht ik vanaf mijn balkon. Maar aan de houding van de verbalisanten te zien vrees ik dat de jongens een groot deel van hun zakgeld ter plekke in de zomerzon zagen verdampen.

Het irriteerde me mateloos, amper 30 meter verderop in het centrum worden fietsers dagelijks van hun sokken gereden, persoonlijk fiets ik me geregeld klem tussen paaltjes en uithangborden om auto’s te ontwijken die de hele middenweg in beslag nemen en mij dwingen het trottoir op te fietsen met alle gevaren van dien..

Nóóit zo’n frisse jonge BOA in de buurt die mij heldhaftig komt redden van een akelig noodlot, of een prent uitschrijft voor zo’n klemrijder. Als we het over veiligheid hebben heerst dáár het echte gevaar!

Makkelijk scoren over de hoofden van die jochies op een nagenoeg verlaten pad. ‘Daar leren ze van’, zal de mening zijn van de stardenkenden onder ons. ‘Daar kweek je geen respect voor handhaving mee’, is de mening van de iets vrijere geesten, waaronder ik.

De waarheid zal in het midden liggen, maar mijn respect voor de handhavers  was die middag nul komma nul.

Ik wens ze succes bij hun werk en vooral wijsheid om  onderscheid te kunnen maken tussen de mate van Belangrijkheid Der Dingen in het leven.

______________________________________________________________

De afbeelding boven (en hieronder) werd 100 jaar geleden, in 1920 gemaakt in Krommenie in de Wilhelminastraat (Links de ingang van de school. Het huis uis op de achtergrond is gesloopt, daar is nu de ingang van de Snuiverstraat. We vonden hem in het onvolprezen Gemeentearchief van Zaanstad.