In september 2015 wordt aangekondigd dat in de tenten die gebruikt zijn voor de Dam tot Damloop tijdelijk maximaal 500 asielzoekers gehuisvest worden.

Het was het begin van een roerige periode, waarin het leven van verschillende Zaankanters verweven werd met dat van mensen van daar.

Pieter de Vente en zijn man Anko bijvoorbeeld. Magid werd de asielzoon waar zij van houden. Pieter stuurde ons gister een mail, waar we wakker van lagen. We plaatsen de tekst 1:1

Magid

Een jonge vent. Uit Afghanistan gevlucht in 2016. Via de opvang in Ter Apel hoorde hij bij de eerste lichting vluchtelingen die aankwam in het Veldpark. In de Noorderkerk ontmoette Anko hem bij het geven van taalles. Zijn teruggetrokken en bescheiden overkomen trok de aandacht.

Tijdens het geven van de taallessen leerde Anko hem verder kennen en besloot dat “leuke dingen doen” ook bij kennismaken met Nederland hoorde. En zo ging het naar Artis, de Efteling, de Keukenhof, varen met de sloep etc.

In de eerste anderhalf jaar van zijn verblijf was het beleid om vluchtelingen niet te laten aarden. Dus ging Magid van AZC naar AZC. Bijna altijd kreeg hij zijn overplaatsing de avond tevoren via een mededeling in zijn postvakje te horen. Vanaf de bajesboot in de Achtersluispolder moest hij plots naar Weert. Wij waren perplex en besloten hem de volgende morgen zelf naar Weert te brengen. Tevens stelden wij hem toen voor om een of tweemaal per maand een weekend naar ons toe te komen om even bij te tanken. En dat deed hij graag. Na een paar maanden ging hij van Weert naar Gilze-Rijen. Na een korte periode daar keerde bij weer terug in Zaandam. Door de week was hij op de bajesboot en op vrijdag, na de moskee, kwam hij elk weekend naar thuis, zoals hij ons huis inmiddels was gaan noemen. Wel onder de voorwaarde dat wij uitsluitend Nederlands zouden spreken met elkaar. Omdat hij langer dan een jaar in ons land was kon hij een TWV (tijdelijke werkvergunning) aanvragen. Dat mag een vluchteling eenmaal per jaar en hij deed dat direct.

Inmiddels was hij overgeplaatst naar Oisterwijk. De TWV werd toegekend. Hij kreeg werk in een hotel in Hoofddorp. Dat was vanaf Oisterwijk natuurlijk niet te doen. Dus kwam hij helemaal thuis in Zaandam. Op zijn vrije zondag reisde hij naar het AZC in Oisterwijk om daar een nacht te slapen, op maandagmorgen zich formeel te melden en daarna weer terug naar Zaandam te reizen. Meerdere malen probeerden wij dit te veranderen, zodat hij zich bijvoorbeeld in Amsterdam zou kunnen melden. Het toenmalige standpunt van het COA was “wij zijn er niet om vluchtelingen te helpen met hun eventuele werk”.  Niettemin droeg hij iedere maand blijmoedig van zijn verdiende 1100  EU zo’n dikke 470 EU af voor kost en inwoning aan het COA. Hij kon zich ergeren aan vluchtelingen die alles eisten van de Nederlandse Staat en zich weigerden neer te leggen bij onze cultuur en de gemaakte afspraken.

Na dat halve jaar werken weer gedwongen een half jaar niets doen. Hij bleef gewoon bij ons in Zaandam wonen, zijn thuis in ons land. Bekommerde  zich inmiddels om zijn steeds zieker wordende broer die al 20 jaar in Breda woont en inmiddels al lang Nederlander is.

In april 2017 werd hij geïntroduceerd in onze familie. Door iedereen direct in het hart gesloten. Ook door de buren hier op het Dok in Zaandam. Enige maanden geleden bij een inbraak aan de Oostzijde hoorde hij midden in de nacht het lawaai. Waar iedereen doorsliep of niet naar buiten durfde, stond hij als eerste,  van de zesde etage gekomen, beneden om achter de inbrekers aan te gaan.

En nu. De rechter stuurt hem weg. Terwijl een groot deel van zijn verhaal is aanvaard. Ook door de IND. Geen begrip, geen oog voor de context alleen juridische haarkloverij. Dat hij in 2011 al door de Taliban is aangepakt, in 2013 nogmaals door de Taliban is ingesloten en ernstig is mishandeld en bedreigd. Het mag allemaal waar zijn, maar in de ogen van de rechter is Afghanistan een veilig land. Uit internationale rapporten blijkt dat de provincie waar hij vandaan komt een van de meest onveilige is. Dat hij daar niemand meer heeft (zijn hele familie is gevlucht) doet voor de rechter ook niet ter zake.

Dat hij de taal uitstekend beheerst, zich had ingeschreven als student bij het ROC in Amsterdam, dat hem al een concrete baan is aangeboden bij de Pizzabakkers op de Dam in Zaandam, dat hij van onze familie, van onze vrienden, van ons, van ons land houdt, het doet niet ter zake. “Zaandam is echt mijn plekje” verzuchtte hij afgelopen zomer.

Het enige dat ons rest is een hoger beroep tegen deze uitspraak. Wij hopen dat dit recht zal doen aan zijn simpele verzoek. Hier blijven, leren, werken en een bestaan opbouwen. Maar zijn advocaat, die een aantal heldere, niet te weerleggen grieven heeft m.b.t. de uitspraak,  is daar somber over.

Magid. Een vrome (hetero) moslim. Wonend bij een (homo) echtpaar. Kan bijna niet bestaan zou je zeggen. Maar het bestaat. Wij zijn de CP’s  (Care Pappa’s) zoals hij ons noemt. Hij de “asielzoon” waar wij heel trots op zijn en van wie wij onverkort houden. Dankbaar dat hij in ons leven is gekomen.

Tijdlijn

Tot en met 2017 maakten wij een tijdlijn. Misschien moeten we hem weer gaan aanvullen.

(klik hier voor de tijdlijn in nieuw scherm):