Anders, heel anders, reageren de mensen als je iemand in een rolstoel duwt.

Zelfs als ik de rolstoel uit de auto haal en het ZMC in rij, knikken mensen mij vriendelijk toe. Even denk ik dat het volkje dat rond het ZMC verkeert, een ‘aardiger slag’ mensen is dan de norsere doorsnee die je gewoonlijk op straat tegen komt. Dat het verplegend personeel is, dat met het rolstoelgebruik bekend is.

Naast alle drukte, alle gehaast en soms hufterigheid, blijkt er ook een grote heel aardige samenleving te zijn.

Mijn vrouw (wethouder Rita Noordzij. red) is medio januari bij een dagopname geopereerd aan haar voet. Twee weken de voet niet belasten en daarna mag ze weer op beide benen staan. Al blijft het gipsschoentje er dan nog twee weken onder. Pas over zes weken kan ze zich weer vrijelijk bewegen, fietsen en autorijden. Al wordt ze voor te veel optimisme gewaarschuwd door ervaringsdeskundigen:

‘Je moet echt wel weer leren lopen en dat duurt even’

Ik ben voor twee weken, 24/7, haar 70-jarige mantelzorger.

Na een eerste paar dagen op de bank trekken we de stoute schoenen aan en gaan naar een film in De Fabriek. Eigenlijk wel een beetje trots, rij ik haar ernaartoe. Mijn ruime ervaring op jeugdige leeftijd, met het vervoer van zieken tijdens een Lourdes bedevaart komt boven. En dat ik nog weet hoe je de bochten ruim aan moet snijden, omdat ik mezelf tientallen weken in een rolstoel voortbewoog, komt ook erg van pas. We komen, gedurende de rit, vele obstakels tegen.

Al na 50 meter staat een container voor sloopafval op de stoep. Even verder een afritje van het trottoir dat precies in het midden van een bocht zit en waar de bewoners van het huis hun planten en struiken tot ruim boven de stoep hebben laten doorschieten. Ik moet dus al binnen 5 minuten twee keer de straat op. Gek dat je daar nooit erg in hebt dat een paar centimetertjes hoogteverschil of oneffenheid voor rolstoelgebruikers zo lastig is.

Nog geen paar minuten later blijkt het voetpad, dat schuin door de groene heg op ons Eiland loopt, geen verlaagde rolstoelopgang te hebben. Dus manoeuvreer ik op de rijweg de rolstoel achterstevoren en rij ik, na wat tilwerk, met de grote wielen het voetpad op. Hindernis drie genomen. Dik vijf minuten onderweg. Nog 15 minuten te gaan.

We weten dat we ook over de nieuwe pontonbrug moeten om aan de andere kant van de stad te komen. Maar voor we daar zijn, neem ik talloze kleine hindernissen. Van paaltjes, auto’s op de stoep en andere versperringen op te smalle trottoirs, tot oneffenheden die met de fiets goed, maar met een rolstoel lastig te nemen zijn. Vooral daar waar soorten straatverharding in elkaar over gaan. Of waar soms de watergoot naast het trottoir net te diep is.

Maar we hebben lol in onze ontdekkingstocht. Rita ziet alles zittend op verlaagd niveau en dat geeft echt een ander zicht en beleving. En omdat ons tempo laag ligt zie ik nu allerlei details aan huizen, straten en gebouwen die me nooit eerder zijn opgevallen. In dat goede humeur naderen we de VoorZaan en zoeken we de lift op voorbij het Zaantheater, bij het gedenkbeeldje van de Februaristaking (tekst loop door na de foto).

Beneden aangekomen gaat het eerst prima. Maar wanneer we de vlotbrug naderen blijken de schuine stukken van de verkeersdrempels die we moeten nemen, lastig. Twee centimeter hoogteverschil (dagen later weggenomen met alu traanplaat!) neem je met die kleine voorwieltjes van de rolstoel niet. Truc de truc, achterstevoren, grote achterwielen eerst, makkie! En zo nemen we de vlotbrug (tekst loop door na de foto).

Wij vinden deze verkeersoplossing erg gezellig. Je ziet nog eens wat mensen nu iedereen van Oost naar West en omgekeerd niet uit twee bruggen kan kiezen. Deze geweldige noodvoorziening geeft naast veel oogcontact met mensen ook bijna fysiek contact met de Zaan. Geweldige ervaring vanuit de rolstoel en langzaam kuierend daarachter. In plaats van de NietZovlotbrug, een OZOVLOTBRUG, bedenk ik. We houden het positief mensen!

Wat mij opgevallen is, is de onderlinge solidariteit tussen rolstoeler, scootmobieler en rollator loper. Men groet elkaar niet alleen, men wisselt een welbegrijpend lachje en soms een vriendelijk gesprekje uit!

Dik anderhalve week na de operatie breng ik Rita weer naar het stadhuis. Rolstoel in de auto, afzetten bij het busstation. Vergunning geregeld. Dat kostte ook een wethouder wel wat tijd! 🙂 Werkte Rita vorige week vooral wat digitaal vanaf de bank, vandaag zijn er staf overleggen en bijpraat- afspraakjes. Morgen B&W-vergadering en dat vergt voorbereiding. Verderop de week nog wat op halve kracht, maar wel donderdag naar de Raadsvergadering.

Na veertien dagen gaat alles al wat makkelijker. Vooral in huis en in gebouwen. Rita loopt weer, voor 50% steunend op haar voet. Maar we hebben wel ervaren dat ondanks vele voorzieningen en met goede bedoelingen van omstanders het toch wel een opgave is om rolstoelend door het leven te gaan. Een permanente mantelzorger neemt veel weg, maar als je die niet hebt … Daar staan verrassende ervaringen tegenover. Ik vertelde ze u al.

Nog een uitsmijtertje. We gaan om vijf uur naar de film in ons filmtheater en krijgen vriendelijke behulpzame begeleiding mee naar de lift. Die is ruim! Inderdaad. Een goederenlift. En boven komen we in de achter de foyer liggende ruimten waar de opslag is. In een rolstoel kom je nog eens ergens:-)!