Vandaag is mijn school van 8:30 uur tot 9:30 uur gesloten. Mijn collega’s en ik voeren actie bij de muziekkoepel op de Gedempte Gracht in Zaandam.

Het woord ‘prik-actie’  roept bij mij allerlei recalcitrante uitspattingen op. Het eerste dat in mij opkomt is uitslapen, maar het tweede is: hoe fijn zal het zijn om even een uurtje zonder kinderen mijn groep op te ruimen, schoon te maken en activiteiten voor het project Kunst voor te bereiden.  

Mijn groep is na een dag met 27 enthousiaste kleuters te vergelijken met een zandbak waar stukjes brood, plasjes water en verloren stukken speelgoed rondzwerven. Voordat ik alles weer op zijn plek heb gezet, en dan heb ik het echt niet over tafels en stoelen want zo heb ik de kinderen dan weer net wel geïnstrueerd, voor het naar huis gaan tillen die lieve kleine wezentjes zelf hun stoel, die bijna net zo zwaar weegt als zijzelf, óp de tafel.  Maar goed, nadat dus alle stukjes brood, plasjes water en verloren stukken speelgoed zijn opgeruimd, is het ongeveer 15:45 uur. Dat is trouwens alleen als ik geen gesprek heb met een ouder of een collega want anders kan het ook best rond 16:30 uur zijn. Dan begint het bijhouden van administratie, voorbereiden van schoolbrede activiteiten en de les voor de volgende dag.

Hoe gezellig ik het ook vind om na schooltijd even met mijn collega’s te kletsen, ik moet dat kort en krachtig houden.  Er gaat geen dag voorbij of ik merk dat ik uren te kort kom op een dag. Maar wat is het toch fijn, dat er met mij, een heleboel leerkrachten zijn, die ook tijd tekort komen. Die ook merken dat zij ondanks al hun inzet grote werkdruk ervaren. Dan heb ik het nog niet eens over het salaris. Ik, als startende leerkracht, ben best blij met mijn salaris. In vergelijking met docenten die werkzaam zijn in het voortgezet onderwijs  of op het hbo is het salaris van een basisschoolleerkracht best achter gebleven.. Helemaal gezien de werkzaamheden en het aantal uren die de basisschoolleerkracht krijgt voor alle taken naast het lesgeven. Daarbovenop komt  dat over 20 jaar het bedrag dat nu trouw op mijn rekening wordt gestort, nagenoeg gelijk zal blijven en niet veel hoger zal worden.

Het lerarentekort is  een heel belangrijk, cruciaal puntje bij het werken met kinderen. Het lerarentekort is te verwachten en terug te leiden tot zaken die ik wel begrijp. Ik kan van niemand eisen om in het onderwijs te werken en hoe vervelend is het, dat ik soms met 60 kinderen buiten speel, als enige leerkracht. Het is te hopen dat niemand in zijn broek plast en er geen kinderen vallen want ik vraag me soms af hoe ik dat allemaal moet regelen; ik alleen, met mijn kleuters buiten op het schoolplein. Het liefst zou ik mijzelf willen opdelen in 1000 stukjes zodat ik voor alle kinderen in Nederland, maar ook in de wereld iets kan betekenen. Maar dat gaat niet, ik moet het hebben van mijn collega’s, de mensen die samen met mij staan voor goed onderwijs aan alle kinderen in Nederland.

Waardering

Collega’s waarderen elkaar naar mijn mening soms véél te weinig. Want ja, wanneer moet je nou in vredesnaam complimenten uitdelen aan je collega’s als je al werkdruk ervaart bij het werken met kinderen en tijd tekort komt om zomaar even met collega’s te praten?

Dus schatten, bij deze:

Dank jullie wel, dat jullie elke dag weer met mij het verschil maken voor alle kinderen;
Dank jullie wel, dat jullie je nooit ziek melden en een dagje verzaken;
Dank jullie wel, dat jullie zijn opgeleid tot schoonmaker, pleisterplakker, ict’er, verhuizer, administratief medewerker, techneut, pedagoog maar boven leerkracht in het algemeen!

En voor alle net geslaagde havo of vwo-jongeren, ga lekker de pabo doen! Want aan het eind van het schooljaar word je, als bassischoolleerkracht, mits je het goed hebt gedaan, rijkelijk beloond met tekeningen en presentjes. Wat was ik blij dat ik vorig jaar een gieter kreeg van mijn groep met daarop allerlei leuke foto’s. Naast het feit dat ik een automatisch beregeningssysteem in mijn plantenbakken heb hangen en ik al twee gieters had, kijk ik elke dag heel blij naar die derde gieter, die nog steeds, een jaar na dato, geen functie heeft gehad als gieter maar als sfeermaker mij blij maakt als ik ernaar kijk. Want wat is het fijn om gewaardeerd te worden!

Als je deze lieve smoeltjes bezig ziet op het schoolplein waar zij een huis bouwen inclusief rioolpijp en parkeerplaats voor de bakfiets, dan weet je het toch zeker, je wordt leerkracht!