Stel, je hebt pas iets meer dan een jaar ervaring met kickboksen maar je moet toch een partij gaan vechten in het buitenland. Over je tegenstander weet je niets, behalve dan dat ze Europees kampioene is. En dan ook nog de omstandigheden op het momento supremo; er zit een behoorlijk aantal, niet bepaald neutrale, Italianen in de zaal en het is warm…. Erg warm. 

Het is het verhaal van Elise Al, 25 jaar en afkomstig uit Wormer. Eind mei veroverde ze in Rome de Europese kickboks-titel voor semi-profs, tegen regerend kampioene Valeria Cerasa. ‘Ik wist helemaal niets over haar’, begint Al in gesprek met De Orkaan. ‘Er was nul beeldmateriaal. Ik had alleen haar foto gezien op de wedstrijdposter. Op de een of andere manier zijn de Italianen er heel goed in om alles buiten de media te houden. Ze had ervaring, maar er was niks over bekend!’

Huiswerk

Ervaring, dat is nou net iets waar het bij de Nederlandse nog een beetje aan schort. Als korfbalster was Al bij Groen Geel al wel actief op het hoogste niveau van Nederland, maar de wereld van het kickboksen leerde ze pas recent kennen:

‘Maar mijn tegenstander wist precies wie ik was. Dat was ook wel te zien in de partij, ze had haar huiswerk echt heel goed gedaan. Ze was bekend met mijn stijl en dat had ze te danken aan een goede voorbereiding.’

Al moest er in tegenstelling tot haar Roemeense tegenstander dus volledig blanco in. Een extra reden om in de voorbereiding tot het uiterste te gaan:

‘Je richt je volledig op drie keer twee minuten. Je overtraint jezelf tot een week voor de wedstrijd. Dan stort je eigenlijk helemaal in, omdat je kapot getraind bent. Daarna heb je zeven dagen om te herstellen en vervolgens te pieken op de dag van de wedstrijd. Ja, dat was wel even anders dan een voorbereiding voor een korfbalwedstrijd.’

Stuk in zes minuten

Het bleek het achteraf allemaal waard. ‘Ik dacht: wat kan een mens stuk gaan in zes minuten. Het was echt niet normaal, ik was helemaal gesloopt. Dan weet je weer waarom je zo hard hebt getraind.’ Trainen doet het Zaanse talent met Colin Mannsur, een oud-bokser die Al begeleidt:

‘Mijn trainer was samen met zijn dochter mee. De rest van het publiek was voor de tegenstander. Omdat ik niks met Italië te maken heb, verwachtte ik dat de jury ook eerder in mijn nadeel zou werken.’

Toch werd de Europese titel uiteindelijk mee naar Nederland genomen. ‘Maar cadeau kreeg ik hem zeker niet! In het begin gaf ik haar echt een paar flinke klappen, maar ze wankelde niet eens een beetje. Je zag echt dat ze sterk was.’ Maar hoe sterk ook, de jonge Wormernees bleek sterker. Na anderhalf jaar is Elise Al in haar categorie de beste van Europa. Met zo’n razendsnelle ontwikkeling lijkt de profwereld binnen stootbereik. Of niet? ‘Uuuhm…. Mogelijk is het altijd’, luidt het wat weifelende antwoord.

‘Op naar de volgende!’

“Maar omdat ik nog weinig ervaring heb, moet ik dat nu nog helemaal niet willen’, vult ze aan. ‘Als je eenmaal in het profcircuit stapt, mag je niet meer naar beneden. Dus ik moet nu nog zoveel mogelijk wedstrijdervaring opdoen en dan zien we wel waar het schip strandt.’ Met de zin zit het in ieder geval wel goed. ‘Ik heb er in ieder geval nog heel veel lol in. Dus ik heb zoiets van: op naar de volgende!‘

Door Hugo Heinen. Foto’s door Jade Mannsur en Amedeo Coratella.