Het was voor juf Pieta (67), kleuterjuf op basisschool de Wormerwieken in Wormer, een wel erg spannende dag. Na ongeveer 40 jaar in het onderwijs, is dit de laatste dag op school voordat ze aan haar pensioen mag beginnen. Een rustige dag werd het echter niet: de circa 300 kinderen van de school stonden te popelen om al de verrassingen die ze al weken hadden voorbereid te laten zien.

In de broeierige sportzaal van de Wormerwieken vol met kinderen tussen de vier en twaalf jaar oud, zit Pieta Hoekstra samen met haar man en kleinkinderen te kijken naar de dansjes en liedjes die de leerlingen hebben getraind.

Nog geen uur eerder is ze opgehaald van haar huis door een stoet van vrolijke kinderen, klaar om afscheid te nemen. Gelukkig woont ze op amper een minuut afstand van haar (vanaf vandaag) toenmalige werkplek. Dat, dat ze het haar toenmalige werkplek moet gaan noemen, vindt ze moeilijk.

‘Ik heb altijd met zo veel plezier in het onderwijs gewerkt, dus het is echt vervelend om dit nu te moeten achterlaten. Er valt zo’n groot gat in je leven.’

De kinderen zijn zich van die emotie niet bewust. Ze dansen, op enkelen na, lekker uit de maat mee met Justin Timberlake’s I Can’t Stop This Feeling, in de kleuren rood, wit of blauw. Na de performance krijgt Pieta nog twee kunstwerken waar de hele school aan heeft meegewerkt.

Carrière

De 67-jarige kleuterjuf, geboren in Deventer in een echte onderwijsfamilie, wist al van kinds af aan dat ze juf wilde worden. Op stukjes papier schreef ze sommen op, om ze vervolgens met rode pen ‘na te kijken’. Daarom keek haar familie niet heel raar op toen Pieta jaren later besloot om de PABO te gaan doen.

Pieta begon daarna haar carrière bij het Kompas, een Wormerse basisschool die nu niet meer bestaat. Daarvoor reisde ze vanuit Emmen, waar ze de PABO had gedaan, helemaal naar de Zaanstreek samen met haar man Jan. Het idee was om niet zo lang te blijven, maar doordat er langzaamaan kinderen kwamen en het gezin zich begon te settelen, was het wel erg moeilijk om weer te vertrekken.

Het Kompas wisselde ze in voor de Tamarinde en later de Regenboog in Zaandam, totdat het drukker werd thuis en ze ervoor koos om werk op een laag pitje te zetten en voor haar kinderen te zorgen.

Toch kon ze het niet laten om bezig te zijn en begon ze bij Europa Kinderhulp, waar ze ervoor zorgde dat kinderen die het minder hadden op vakantie konden gaan bij een gastgezin in een ander land. Ze verzorgde de reizen van zo’n duizend kinderen per jaar naar Berlijn. Na zeven jaar begon het echter weer te kriebelen en besloot ze om nogmaals voor de klas te staan: deze keer bij de Wormerwieken.

Hier werd ze naast haar taken als kleuterjuf ook nog eens coördinator van Cultuur: ze zorgde ervoor dat de kinderen op de leukste excursies konden. Of het nou dichtbij was, zoals bij de Poelboerderij of een bezoek aan het Molenmuseum, of het Concertgebouw en het Amsterdam Museum voor de oudere kinderen, ze zocht de meest variërende dagtripjes uit.

Toekomst

‘Ik kon nog wel eens uit mijn slof schieten’, vertelt jarenlange collega kleuterjuf Moniek terwijl Pieta druk bezig is met het ontvangen van cadeaus van leerlingen en ouders, ‘maar Pieta bleef en blijft altijd zo rustig. We gaan haar enorm missen.’

Gelukkig heeft Pieta nog genoeg kinderen om haar heen. Op haar kleinkinderen past ze zeker een dag per week, ook al wonen ze dan in Amsterdam en Den Haag. Nu ze drie dagen per week extra tijd heeft voor zichzelf kan ze niet wachten om meer boeken te lezen en (wanneer het weer kan) te zwemmen in het buitenbad het Zwet.

De Wormerwieken zal ze in de toekomst vast en zeker nog eens bezoeken, al is het alleen om knutselwerkjes van leerlingen te lakken, zodat ze mee naar huis kunnen. De school ligt nou eenmaal op steenworpafstand van haar huis.

Door Remi Kerkhoven.