Thaeer Muhreez, Jameel Makhoul en Ashur al Bab verbleven in Taets. Zij hoorden bij de eerste groep die op 2 oktober 2015 in ’t Veldpark arriveerde.

Ze vluchtten voor het geweld in hun eigen land, maar worden verscheurd door heimwee naar wat die plek ooit was: het huis waarin mensen met verschillende geloven, etnische en politieke achtergronden samenleefden.
Een tolerant land als Nederland.

Mensen
Inmiddels hebben ‘onze mannen’ gemerkt dat Nederlanders net mensen zijn. Ze betrapten ons op verdriet, humor, wantrouwen, machteloosheid, intelligentie, heimwee naar de tijd dat geluk nog heel gewoon was, onnozelheid, wanhoop, geslepenheid, dankbaarheid, gulheid, stupiditeit, wraakzucht, discriminatie, werklust, talent, hoop… en ze kregen te maken met vooroordelen.

Wapen
Tegen die vooroordelen willen Jameel, Thaeer en Ashur wat doen. Daarvoor gebruiken ze het enige wapen dat zij willen hanteren: de camera. Onder de titel ‘Ik ben een vluchteling maar…’ filmen zij collega-vluchtelingen om hun menselijke kant te laten zien. Wie zijn ze en wat zijn hun dromen? Het project wordt begeleid door Robert van Tellingen (onder andere van Monumenten Spreken) en door Issa Shaker van de Wereldomroep. De Orkaan ondersteunt hen. Van harte.

Vandaag deel 1: Maher Suliman.

Het filmproject wordt mogelijk gemaakt door De Rooie Rode Cent.
Het Rijksvastgoedbedrijf (Projectbureau HEMbrug) stelde een hal ter beschikking om in te filmen.

Eerder, direct na hun aankomst in oktober maakten ze, samen met Issa Shaker de minidocumentaire ‘Vluchtelingen bellen naar huis.’ Deze werd meer dan 33.000 keer bekeken.