Zondagmiddag 2 januari. 

Bij toeval zien we hoe een A-4tje in een plastic hoesje op een elektriciteitskast aan de Twiskeweg in Oostzaan wordt geplakt. ‘Ik ben vermist’ staat boven een foto van een mooie Friese stabij. Het 1-jarige teefje heet Sacha en ze komt uit Landsmeer. Het is de tweede dag van het nieuwe jaar en Sacha is al een volle dag verdwenen. 

Orkaanredacteur Merel Kan deelt de vermissing in de appgroep van haar pad in Oostzaan en kijkt uit naar de stabij als ze het Twiske ingaat. In het Twiske leeft de vermissing: er wordt over gesproken en iedereen staat op scherp. Dogsearch is ingeschakeld en via sociale media wordt de vermissing door duizenden gedeeld. 

Na acht dagen wordt Sacha gevonden. Ze is ietwat afgevallen, maar er lijkt verder weinig met haar aan de hand. De opluchting is groot bij iedereen die meeleefde. 

We spreken Karlijn Nooijen, de baas van Sacha en vragen hoe ze de achterliggende dagen is doorgekomen. 

Sacha ligt lekker languit tussen het speelgoed van de kinderen. Veilig. Karlijn is blij en dankbaar, maar de tijd dat haar hond vermist was is nog niet afgeschud:

‘We stonden in de overleefstand. Het is net alsof er een week van je jaar is gepakt, we waren erbij en ook weer niet. Ik weet sommige dingen niet meer, of niet meer in de juiste volgorde te plaatsen.’ 

Sacha werd vorig jaar op dierendag geboren ergens in Utrecht. Het was niet zo dat het gezin koos voor haar, Sacha koos voor hen. Het was een nest met zeven pups, maar Sacha kwam steeds naar ze toe: ‘We kwamen er niet onderuit:-)’.

Ze gingen met haar op cursus en Sacha ontwikkelde zich tot een stabiele stabij. Van vuurwerk leek ze niet bovenmatig onder de indruk. In de nacht van het nieuwe jaar ging het mis. 

‘We hadden vrienden op bezoek die ook een hond hebben en dat ging de hele avond prima. Het was gezellig en de honden waren rustig. Maar toen een paar minuten na twaalf uur de deur openging pakten ze hun kans en schoten ze naar buiten. Op bijna hetzelfde moment werd er heel dichtbij verschrikkelijk zwaar vuurwerk afgestoken. Echt een gigantische oerknal. De ene hond schoot snel terug naar binnen, maar Sacha zag ik niet meer. ‘Waar is Sas?’ riep ik. Ze bleek in paniek over het anderhalve meter hoge tuinhekje gesprongen. Over de Kamelenbrug Het Twiske in.’ 

Sacha was weg en ze bleef weg. De eerste nacht bleven ze rondfietsen, roepen, zoeken: ‘Het besluit om op een gegeven moment naar huis te gaan is killing.’ Ze werden gewezen op DogSearch Nederland. Zij maakten een appgroep aan waarin allemaal vrijwilligers zich aansloten: 

‘Zo’n 30 à 40 mensen die flyers ophingen in Landsmeer, Amsterdam-Noord, Oostzaan… Ook kwamen er vrienden uit Brabant over om te zoeken. We stonden er versteld van hoeveel mensen meeleefden en klaarstonden om te helpen. Ik kon toen alleen maar huilen omdat Sacha weg was, maar nu zie ik in hoe mooi dat was.’ 

Karlijns leven en dat van haar gezin stond op zijn kop. Ze waren constant bezig met zoeken. De nachten waren het ergst. De achterdeur en het hek waren open en ze bleven om en om beneden:

‘Ik sliep snel doordat we uitgeput raakten, maar dan werd ik in de nacht wakker en dan begon het malen. Alle scenario’s gaan door je hoofd en je kan er op dat moment niets aan doen. Het regende, stormde, hagelde en je weet niet waar ze zit. In de ochtend kreeg ik vaak weer wat meer hoop, want dan kon ik tenminste iets doen. Dan konden we zoeken.’ 

Speurhonden zochten mee, maar een van de honden bleef ‘steken’ midden op de Kamelenbrug: 

‘Daardoor dachten we dat ze in het water terecht kon zijn gekomen. Er werd toen ook met bootjes gezocht. Dan hoor je dat het lang kan duren voordat een lijk komt bovendrijven. We wilden haar zo graag terug, maar je gaat ergens in je brein ook verlangen naar zekerheid.’ 

Er waren verschillende zichtmeldingen. En, hoewel die gefilterd werden door de mensen van DogSearch, zaten er ook wat meldingen tussen waarvan bleek dat het om een andere hond ging. Karlijn kreeg van de stress ‘een smal bekkie’: 

‘Steeds de teleurstelling als je weer met lege handen staat.’ 

De melding kwam op de verjaardag van dochter Mosanne. Ze werd elf. Toen Dogsearch haar de foto appte reageerde ze in eerste instantie gefrustreerd: 

“Wat is dit? Wanneer was dit?’ ‘Nu!’ appten ze terug. Ik huilen!” 

Een vrouw had haar zien lopen, en ze had haar meegelokt door tegen haar te praten en met haar te spelen. De vrouw had een flyer gezien en ze heeft DogSearch gebeld. Het was dichtbij Hondenopvang Twiske waar Sacha ook komt. 

‘Ik ben er naartoe gereden. Toen ik haar zag moest ik huilen. De vrouw die haar had gevonden huilde mee. Sacha was ook blij: ze sprong direct op de achterbank bij mijn zoontje in de auto. Echt een fantastisch moment. Mijn man kwam eraan op de bakfiets. Wat een ontlading!’ 

De hond was zo’n 2 kilo afgevallen maar ze zag er goed uit. Het wit van haar vacht was nog altijd wit. Karlijn denkt dat ze een plekje moet hebben gevonden: 

‘Ze was ook helemaal niet verwilderd, gewoon nog sociaal en lief.’ 

Is het nu, twee dagen later helemaal weer ‘normaal’? 

‘Nee niet helemaal. Sacha schrikt van knallen. Daarvoor gaan we opnieuw met haar trainen. Ook merk ik dat ik haar strakker aangelijnd laat. En we bevestigen een GPS-tracker aan haar halsband. Dit willen we niet nog eens doormaken.’

Karlijn wil benadrukken dat ze verschrikkelijk dankbaar is voor alle steun die het gezin ontving.

DogSearch Nederland

De zoekactie naar Sacha werd gecoördineerd door de mensen van DogSearch. Zij hebben veel ervaring en benadrukken dat de eerste uren van een vermissing van cruciaal belang zijn: hoe sneller er actie ondernomen wordt hoe groter de kans dat de hond vaak dezelfde dag nog herenigd kan worden met zijn eigenaren. Hier kan je je aanmelden als vrijwilliger, vind je meer informatie en kan je ze steunen.