De achterste rij in de bus was van jongs af aan een favoriete plek. Lekker breeduit zitten, buiten het zicht van de chauffeur. Net zo goed als op school in de klas ook vaak de achterste plekken het eerst bezet waren. Gemakkelijker afkijken, onbespied wegdromen, uit het raam staren. Tegenwoordig een klein uurtje extra op je telefoon scrollen.

Na het helpen verhuizen in een buitenwijk van Zaandam, had ik even de behoefte om de benen extra te strekken en liep dus naar het centrum. De trein heen was afgeladen geweest. Ter hoogte van de Bullekerk aan de Westzijde hield ik even stil bij een bushalte. Volgens het bordje met vertrektijden had ik geluk. Binnen tien minuten zou bus 67 mij soepeltjes naar Wormerveer kunnen transporteren. Alles liep vandaag op rolletjes. Niet alleen de kisten met de inboedel van mijn jeugdvriend.

Ik had mijn hoofd nog niet omgedraaid of een blauw personenbusje maakte iets dat leek op een noodstop. Purmerend via station Wormerveer. Juist. In een walm van verbrand rubber stapte ik in, zag in een oogwenk dat alle stoelen bezet waren, behalve de achterste rij. Vol gas werd ik er naartoe gezonden. Een verbetering van het Zaanse hinkstapsprongrecord.

“Dat is nog niks,” zei een meisje in de stoel rechtsvoor. “Wacht maar af.”

Haar knokkels waren wit. Ze hield zich met beide handen vast aan een stang. Ik had op mijn vlucht naar achteren gezichten gezien met een mengeling van angst en spot.

Voordat ik iets terug kon zeggen, veerde ik ongewild een centimeter of veertig op. Met mij twee toeristische dames linksvoor, natuurlijk nog onbekender met het wegdek dan ik. Zij besloten – ik ving wat Portugees op – naar voren te gaan om daar staande de kuilen en bulten te trotseren. Juist op dat moment remde de chauffeur hard af omdat er wat laat op de stopknop was gedrukt. Daar ging mijn record.

Het voordeel van de achterste bank in de bus is dat je, gezeten ter hoogte van het gangpad, de weg kunt zien. Half hangend aan twee stangen ving ik in skihouding elke oneffenheid op. Wilt u dus eens flink schuddebuiken, uw nieren echt goed aan het werk voelen, uw ruggengraat rechten, of uw vergrote prostaat eens van schrik doen krimpen, neem dan de vliegensvlugge nummer 67 met extra harde sportvering en flinterdunne zittingen. Tip: niet met een volle blaas. Het vervoersbedrijf zoekt nieuwe chauffeurs. Rally-ervaring is een pre.

Guus Bauer