Op 9 juni 2015 werd de 43-jarige beroepscrimineel (en onder meer vader) Lucas Boom doodgeschoten in Westerwatering. Het gebeurde naast het schoolplein van basisscholen Het Baken, De Rietvink en Het Eiland. 

Die dag kregen honderden kinderen mee dat geweld niet alleen iets uit films is, maar dichtbij kan komen. 

De tijd staat niet stil en nu, negen jaar later werkt één van de leerlingen van De Rietvink van toen, bij De Orkaan. 

Rosalie de Mooij kwam twee jaar geleden voor een stage snuffelen op de redactie. In die periode kwam de moord op Boom ter sprake, maar we besloten dat het te heftig was om er iets mee te doen. Rosalie was te jong, de geschiedenis leek te vers en ze was maar kort bij ons. 

Het gesnuffel duurde niet meer dan twee weken, maar we waren blij met elkaar. Zo blij zelfs dat Rosalie besloot zich richting de journalistiek te gaan ontwikkelen. Wij trokken haar vorige maand onze redactie binnen omdat we ruimte voor talent hebben. 

Tijdens haar werkzaamheden kwam weer de dood van Lucas Boom omhoog. Het verhaal drong zich op, Rosalie wilde het vertellen en we zochten samen naar een ‘nieuwshaakje’.  Negen jaar is geen ‘lustrum’, maar morgen is het wel een jaar geleden dat Randall D. werd vrijgesproken van betrokkenheid bij de moord.

Het ‘haakje’ voelde gezocht: wat er negen jaar geleden gebeurde leeft nog altijd in de hoofden van velen, daar is geen speciale datum voor nodig. 

Rosalie deelt haar eigen herinneringen en zij sprak met klasgenoten, moeders en leerkrachten. Niet iedereen wilde praten, voor sommigen was het nog altijd te aanwezig. 

---

Opeens hoorde ik twee harde knallen

Door: Rosalie de Mooij

Wat ik mij nog goed kan herinneren was waar ik aan het spelen was: op het grote plein bij de hoofdingang van de school. Ik stond met mijn rug naar het incident toe. Opeens hoorde ik twee harde knallen. Op dat moment wist ik niet dat het schoten waren, ik was 8 jaar. Wist niet wat een liquidatie was en dat de dingen die je in films ziet gebeuren ook werkelijkheid konden worden. Na die twee schoten ging alles heel snel. Op het ene moment rende ik vrolijk over het schoolplein en op het andere moment riepen de juffen en meesters ons naar binnen.

Toen ik, en de rest van mijn klasgenootjes in het klaslokaal waren, werden we geïnstrueerd door de leraren om onder de tafels te zitten. Wat is er aan de hand? Wat was dat voor geluid? Op dat moment stond alles stil.

Het duurde lang, maar toen het eenmaal veilig was, werd het allemaal wat meer duidelijk: een man werd doodgeschoten voor ons schoolplein.

Alle ouders werden opgebeld met informatie over de gebeurtenis en de duidelijke vraag om vooral thuis te blijven. Binnen no time stond de parkeerplaats vol met bezorgde ouders. 

‘Ik heb alles laten liggen en ben in de trein gesprongen’, vertelt Sandra Selie, moeder van klasgenootje Ricky, die via een andere moeder een telefoontje kreeg over wat er was gebeurd. Het ongeloof was zo groot.

Ook mijn moeder negeerde de vraag om thuis te blijven. 

De terugweg naar huis kan ik me beter herinneren dan het incident: ik zat achterop de fiets en m’n broertje voorop, terwijl mijn moeder trillend naast de fiets liep. Ze stelde ons allemaal vragen. Gaat het goed? Hebben jullie het gezien?  

Mijn broertje had geen idee wat er was gebeurd, hij was 5 jaar en was dan ook vrolijk aan het praten over wat hij had gedaan op school. De dagen erna waren voor mij daarentegen vaag, het was vreemd om terug te moeten, vreemd om weer aan je tafeltje zitten waar je een paar dagen ervoor onder zat.

Gelukkig heeft deze ervaring me niet veel beïnvloed in de jaren erna, maar dat geldt niet voor alle kinderen die aanwezig waren. Van meerderen is bekend bij onze redactie dat ze nog steeds last hebben van de herinnering aan die dag. Voor hen is het te heftig om erover te praten.

Vuurwerk

Wie wel wilden praten zijn mijn twee oude klasgenoten Luuk en Weslie.  Zij hebben de liquidatie niet alleen gehoord, maar ook gedeeltelijk gezien. Weslie vertelt:  

‘We stonden te voetballen bij het hek en hoorden opeens twee schoten, waarvan ik dacht dat het vuurwerk was. Ik draaide me om en zag twee mannen achter elkaar aan rennen. Het was echt geen leuk gezicht’. 

Hij kan zich daarna niet meer herinneren hoe hij binnen is gekomen: ‘Ik was er gewoon ineens.’ 

Luuk vult aan: 

‘De leraren zorgden er gelijk voor dat we spelletjes gingen doen toen we binnen waren, we werden echt goed afgeleid.’

De dag daarna fietste Weslie weer langs de plek waar Lucas Boom was neergeschoten, hij zag er bloemen liggen: 

‘De eerste paar dagen zag je de gaten nog in de boom zitten, dus werd je er elke keer mee geconfronteerd als je op het schoolplein stond.’

Dit leren ze je niet op de Pabo

Leerkracht Marloes Grunwald was op 9 juni 2015 38 jaar oud. Een ervaren juf die al 16 jaar in het onderwijs zat, waarvan 14 jaar op de Rietvink. Haar groep 7 speelde buiten op het plein, zij had een korte pauze en zat met een collega in het kamertje van de directrice. Ze vertelt: 

‘We dachten dat iemand tegen het fietsenhok aan het bonken was en daar hoorden we veel gegil bij. We dachten dat het daarna wel opgelost zou zijn, maar het gebeurde nog een keer, met meer paniek en gegil. Toen gingen alle alarmbellen af.’ 

Ze ging naar ‘haar’ kinderen: 

‘Het eerste wat ik dacht was, ik wil terug naar mijn klas. In eerste instantie mocht dat niet: we mochten niet over het schoolplein lopen, omdat we natuurlijk niet wisten of er nog meer schoten zouden komen.’

Na enkele momenten besloot ze toch naar binnen te gaan met de groep:  ‘Er was veel paniek, heel veel kinderen waren aan het huilen.’ 

Ze vond het moeilijk om iedereen zo te zien:

‘Als leerkracht was mijn eerste taak om iedereen gerust te stellen en ervoor te zorgen dat de leerlingen gekalmeerd werden. Dat was best lastig in die situatie. Je krijgt natuurlijk niet mee op de Pabo hoe je zo’n incident moet aanpakken.’ 

Het team kreeg al snel ondersteuning van hulpverleners. Ook zij hielden zich bezig met kalmeren en begeleiden van de aanwezigen. Tijdens die momenten na de schoten, richtte juf Marloes zich volledig op de kinderen. ‘Je zet je eigen emotie op dat moment opzij.’ 

Pas toen ze in de auto zat merkte ze dat ook zij geraakt was door de schok: 

‘Toen begon ik pas te trillen en kwamen alles naar buiten. Daarvoor kwam het niet in me op om die emoties toe te laten, want ik moest er zijn voor de leerlingen.’  

In de periode erna werd ze elke keer weer teruggebracht naar de liquidatie als ze vuurwerk hoorde: ‘Dat is nu weg maar ik heb het echt een tijdje gehad.’

Hoewel het negen jaar geleden gebeurde, blijft de impact op velen nog steeds voelbaar. Voor sommigen zijn de herinneringen aan die traumatische dag op het schoolplein nooit volledig vervaagd. Het is wrang dat sommige dingen, net als jeugdlittekens, nooit helemaal verdwijnen. Zelfs al stonden we ‘slechts’ aan de zijlijn.

Zullen de daders beseffen wat ze, naast Lucas Boom, nog meer kapot hebben gemaakt? 

Door Rosalie de Mooij (met een beetje hulp van Remi Kerkhoven en Merel Kan)