Vandaag liet stadsdichter Lisa van Tongeren zien waarom ze stadsdichter is. In de Zaandamse Vermaning droeg ze een gedicht voor tijdens de bijeenkomst van Zaanse vrouwen M/V.
het leeft
kijk maar om je heen
bij het luisteren naar verhalen
schieten lichtjes in ogen
benen worden rusteloos en
de strijdlust sluimert in buiken
ergens liggen vuisten gebald in een schoot
handen jeuken
bloed kruipt
sommigen voelen: kom, eropuit
we gaan iets ludieks doen!
we lopen in onze hoofden
langs eisenlijstjes uit het verleden
en zien: zoveel gaat nog steeds niet beter
kinderopvang, veiligheid,
gelijke lonen, bedenktijd
klachten die nog altijd stilzwijgend worden aangehoord
en ergens in een lade belanden
als ik geen koffie wil bestellen
zit ik op hurken tussen geparkeerde auto’s
of achter een boom
als ik wil praten noemen ze me boos
overdreven, te veel
emotioneel
terecht, zeg ik dan:
het is ook om te janken
zo ver als we afstaan van gelijke kansen
er is nog zoveel voor ons te doen
zoveel nog te doen
zoveel nee te zeggen tegen genoegen nemen
zo vaak aanhoren: het zijn vrouwenproblemen
zo vaak nog die kaart tekenen met onveilige plekken
zo veel gesprekken aan te gaan als je eigenlijk denkt:
ik ben moe
het is de kunst steeds te weten: het doet ertoe
taalcursussen in huiskamers
zoethoutstokjes
roepen: ‘het rokje is kort als ik dat wil’
buttons tegen atoomraketten
truttencabaretten
vragen om brood én rozen
dit is een stad waar vrouwen willen wonen
hier ligt het archief vol inspiratie
over vrouwencafés, ‘klaar is Kees,
maar hoe zit het met Marie?
hier vertalen we emancipatie
zo lang tot iedereen het begrijpen kan
vrouw én man
dochters én zonen
hier vragen we de scholen
uit te leggen dat seksualiteit
over meer gaat dan dat je veilig vrijt
we leren jongens vragen stellen
en de meiden zeggen wat ze lekker vinden
we beginnen aan het opnieuw verwoorden van wensen
we onderwijzen mensen en brengen teweeg
als vrouwen ons vragen: ‘doe ik nog mee?’
antwoorden we: ja
er zijn twee vrouwen met een idee nodig
om een krant op te richten
één stem kan ons vertellen
dat we in de wedstrijd zitten
en dat het verschil maakt
misschien komt het morgen
maar liever nog vandaag
we stropen de mouwen op
werk pakken we aan
de Kakes-Veenprijs halen we terug
voor wie ons beweegt
want het leeft nog steeds
kijk maar om je heen
Lisa van Tongeren, stadsdichter Zaanstad
Welbedankt voor de mooie vrouwendag 2022.
Sterk en mooi gedicht! Exact 31 jaar geleden is Wereldvrouwendag - mede door mij - georganiseerd in de Groote Weiver. Met o.a. het spelen van een aangepast Ganzenbordspel (waarbij de vrouwelijke deelnemers benadeeld werden), de film 'Er is een land waar vrouwen willen wonen'(Joke Smit) en een discussie met juriste Hannah Ingen Housz en de toenmalige wethouder Margreet Horselenberg. Deze dag hoorde ik ook dat ik zwanger was... Dankzij het onderdak bieden aan een Iraanse vluchteling die tijdelijk op een boot verbleef in de Nauernasche Vaart (het vroor in februari behoorlijk!) Slordig, maar No problem for me, dit 3e kind als ongehuwde moeder. Wij vrouwen redden ons meestal wel!
Lisa verdient niet alleen veel complimenten voor haar gedicht; ook haar voordracht was geweldig. Bijna helemaal uit het hoofd. Knap!
Mooi gedicht en goed besluit van de bijeenkomst in de Vermaning.