Voor je verder leest: dit bericht is een moetje. Dat komt omdat we met Hans Klok & Friends hadden afgesproken dat er kaartjes voor ons klaar zouden liggen, zodat wij een stukje konden schrijven. Dat betekent niet dat het stukje positief hoeft te zijn.
Door: Merel Kan
Voor de Juniorredactie had ik kaartjes geregeld, want de tent op De Burcht zag er van buiten spectaculair uit en Hans Klok is een goochelaar van wereldniveau. Een unieke kans voor een magisch stuk. Helaas bleek de helft van de redactie met vakantie, en de andere helft had een sporttoernooi, geen coronatoegangsbewijs of gewoon geen gevoel bij Klok. Ook andere Orkaankrachten bleken plots magisch verdwenen of mompelden iets over ‘echt werk’, ‘bioscoop’ en ‘zodemieter op.’
Ik besloot zelf te gaan met mijn 16-jarige dochter. Ze brengt bij voorkeur de helft van haar vakantie door op haar verduisterde slaapkamer, en ik wist dat ik niet aan moest komen met een goochelshow.
‘Bet, ik neem je mee voor een once-in-a-lifetime experience. Je mag niet weigeren, maar je krijgt er geen spijt van.’
We vertrokken veel te laat op de fiets vanuit Oostzaan en de sfeer zat er goed in:
‘Als dit tegenvalt dan weet je dat ik echt nooit meer met je mee ga, hè?’
‘Doortrappen! Dit is een race tegen de Klok’ hintte ik overmoedig terwijl we op de Vermiljoenweg net een aanplakbiljet van Hans Klok & Friends passeerden. Dat moet je niet doen tegen iemand die goed is in raadsels, puzzels en escaperooms.
Ze stond op de rem: ‘Hans Klok!’
Daarna moest ik al mijn truken uit de kast halen om te zorgen dat we de tent op De Burcht bereikten (‘Het wordt heus leuk’, ‘Kom op, we doen dit samen’, ‘Je bent nu toch al uit bed’), maar we meldden ons stipt 15:00 uur bij de ticketbalie. Daar lagen geen kaartjes voor De Orkaan. Terwijl ik uitgebreid uit stond te leggen wat De Orkaan dan wel niet is, glipte een fotograaf van het NHD achter me langs: ‘Ik kom voor Hans’ riep hij en binnen was ie. Weer wat geleerd.
De tent was voor nog geen vierde gevuld dus we konden dichtbij het podium zitten. We kozen voor de zijkant zodat we in de gaten konden houden wat Hans achter zijn rug verstopte. Daarbij besloten we dat we vol mee zouden doen, want dan zou de tijd sneller gaan.
De opkomst van Hans was indrukwekkend. Hij zag eruit als een lobbige versie van een kruising tussen Barbie en Ken, maar hij bewoog vliegensvlug, er was harde muziek, vuur en er werd een prachtige dame uit een lege kooi getoverd. Daarna vloog het bergopwaarts.
De magische man stortte zijn trukendoos over ons uit, en ging d’r op en d’r over. Daarbij praatte hij alles aan elkaar met humor, vaart en zelfspot. Toen hij halverwege de show vroeg of Zaandam het naar z’n zin had riepen mijn dochter en ik in koor: ‘Ja, Hans, ja!’
De Friends van Hans hadden acts waarbij we soms niet durfden te kijken, of waarbij we de ogen niet konden geloven.
Het enige vlekje vonden we de clown. Dat mijn dochter en ik dezelfde aversie tegen lach-of-ik-schiet humor hebben ontdekte ik toen hij voor de vierde keer opkwam: ‘Mam, als hij nog een keer komt dan ben ik weg hoor.’
De clown kwam nog twee keer, maar ze bleef. Tot het einde waar we keihard joelden tijdens de staande ovatie.
Op de terugweg naar het dorp achter de ophaalbrug kreeg ik zowaar een complimentje:
‘Je hebt het goed aangepakt. Ik zou nooit mee zijn gegaan, maar dit was goed te doen.’ Terwijl ik in mijn hoofd direct op zoek ging naar een volgende once-in-a-lifetime experience, voegde ze daaraan toe: ‘Maar dat betekent niet dat ik de volgende keer weer ‘ja’ zeg.’
PS. Vanmiddag om 15:00 uur is er nog een show, en volgende weekend op zaterdag en zondag. Kijk hier.
PS2. Aan het begin van de show meldde Hans dat we niet met de telefoon mochten fotograferen. De foto boven was een ongelukje. Kijk voor foto’s van een echte fotograaf in het NHD. Morgen denk ik.
