Derk Peeters, jarenlang de ‘hof-fotograaf’ van De Typhoon, is vanmorgen, maandag 3 april, overleden. Dagblad Zaanstreek meldde vanmorgen het overlijden van de 77-jarige Peeters.
Behalve Typhoon-fotograaf was Derk columnist voor De Zaankanter (Derk in Uitvoering), tekstschrijver voor Joop van den Ende Producties (Henny Huisman Soundmix Show), uitbater van café’s Moustache (naar zijn snor) en Boule Plaisir (Jeu de Boules aan de Zaan) – waar nu De Toog zit.
Door Piet Bakker
In 1972 ging ik voor De Typhoon werken. En als ergens een foto bij moest, kreeg je te maken met Derk. Derk was zonder concurrentie de meest aanwezige fotograaf waar ik ooit mee te maken heb gehad. Hij bemoeide zich niet alleen met de foto maar vaak ook met het evenement dat hij vast moest leggen. En op de redactie was hij niet iemand die onopgemerkt bleef.
Op pad met Derk was een evenement op zich. Tijdens een bijeenkomst van de Motor- en Autoclub Zaanstreek, in Atlantic in Krommenie, fluisterde Derk mij toe: “moet je opletten, ik stuur het bestuur de hele zaal door”. Hij stelde zijn fototoestel scherp op een hoek van de zaal, en ik zag hoe het bestuur zich langzaam die richting op bewoog om toch vooral op de foto in De Typhoon te komen. Toen ze allemaal in de hoek waren verzameld, richtte hij zijn apparaat op de volgende hoek, het bestuur verplaatste zich. En vervolgens nog twee maal waardoor ze weer op de oorspronkelijke plek stonden. Uiteraard gebruikten we een heel andere foto voor de krant.
Derk kon heel goede foto’s maken maar had er niet altijd even veel zin in. Bij een bezoek aan de Scouting-boerderij De Stierop in Marken-Binnen bleek dat we met de roeiboot naar de overkant moesten, en pas na een uur weer terug konden. “Veel plezier” zei Derk, draaide het raampje van zijn auto open, ‘klik’ en weg was hij.
Toen bij het opspelden van een koninklijke onderscheiding in het bejaardenhuis in Koog aan de Zaan Derk pas ter plekke was toen de burgemeester weg was, had hij daar een eenvoudige oplossing voor. Op de foto stond wel de kersverse ridder met zijn orde, maar de opspeldende hand was van de Typhoon-verslaggever.
Na medische problemen bleek het fotograferen lastig te worden. Derk begon ‘stukkies’ te schrijven, en dat ging hem eigenlijk nog beter af. Hij bleek een multi-talent met veel gevoel voor taal. Woordspelingen schudde hij probleemloos uit de mouw.
In café Moustache (later Boule Plaisir) was hij in z’n element achter de bar – hij mat zich later niet voor niks de bijnaam Dik Lulmeijer aan. Toen een klant tien minuten had geaarzeld met z’n bestelling (“Hebben jullie Famous Grouse? Hebben jullie Cointreau? Hebben jullie witte Port?), en uiteindelijk zei “geef mij maar een biertje” moest Derk ook een minuutje nadenken… “Dat hebben we toevallig in huis” repliceerde hij.
De afbeelding boven is gemaakt door Jan Schoen in 1986 toen De Orkaan (destijds op papier) een fictief Dagboek van Derk bevatte.
Nieuwsblad De Zaankanter besteedt woensdag aandacht aan de overleden columnist. Afgelopen week schreef Derk nog ’Tot volgende week’ vanuit zijn ziekenhuisbed. “Helaas was Derk daarin te voorbarig” schrijft hoofdredacteur Kees Klinkenberg:
Een mediaman pur sang. Naast fotograaf, kroegbaas, Henny Huisman fluisteraar, maar ook vader en man. Een streekgenoot ook van uitersten. Een tussenweg bestond er eigenlijk niet. Je was fan of niet. Zijn schare volgers was groot.
Wij als Nieuwsblad en u als lezer zullen zijn bijdragen enorm gaan missen. ’Het was een goed mens’ nu schrijven levert meteen de gedachte op dat hij dat gepareerd zou hebben met ’Dat heb je me anders nooit gezegd’.
Hieronder een foto uit oktober 2016, met links Henny Huisman, tijdens een wedstrijd waarbij Derk en Henny in de jury zaten. Het is de omslagfoto van de Facebook-pagina van Derk.
Derk, wat hebben we veel meegemaakt en vooral gelachen, rust in vrede, de familie sterkte toegewenst.
Las vandaag over overlijden Derk Peeters. Maakte hem mee als "legerfotograaf" tijdens oefening Nachtvlinder (in Groningen) in 1959. Hilarisch zoals Derk zich in een jeep liet rondrijden en aldus niet aan de geneugten van de oefening hoefde deel te nemen.
Kwam hem later regelmatig tegen als fotograaf bij ongevallen ik als ambulance verpleger en hij de "persmuskiet".
Een markante Zaankanter ging te vroeg weg!
Derk overleden wat een schrik.Als 14 jarig meisje leerde ik hem kennen hij werkte toen als kruideniersjongen bracht met de handkar boodschappen rond.We werden verliefd en ik fietste er naast. Mijn ouders vonden het maar niets hij zag er volgens hun uit als een nozem. Rode sokken Zweedse muilen strakke broek nee niets voor hun dochter. Wat we niet allemaal verzonnen hebben om elkaar maar te zien.Derk heeft er in zijn stukjes wel eens over verteld.Al die herinneringen flitsen door me heen.
Later de vakantie met Ruth en de kinderen in die grote Amerikaanse auto ik had het niet willen missen.Ik wens Margreet, Ruth, kinderen kleinkinderen, en achterkleinkind, heel veel sterkte met het verlies van Derk. De herinnering blijft.
Derk was voor mij een man die altijd vrolijk en goedlachs was. Als ik bij zijn vrouw Margreet was, dan zat Derk er altijd gezellig bij. We hadden altijd lol. Derk met zijn iPhone, hij snapte er niets van haha. Met plezier ging ik Derk uitleggen hoe alles werkte. Lieve Derk, je vroeg me laatst of ik nog een kopje koffie bleef drinken. Volgende keer zei ik...Was ik nu maar wel even gebleven. Ik denk terug aan alle mooie verhalen, anekdotes, woordspelingen die jij me vertelde als we met zijn drieën (Margreet, jij en ik)zaten. Dat boekje dat ik van je heb gekregen. De mooie momenten koester ik. Je bent te vroeg weggegaan, Derk. Ik zal je missen! Liefs, Trees
Voor Derk bij De Typhoon een thuisbasis vond fotografeerde hij ook voor De Zaanlander. Daar maakte ik hem menig keer mee als we op pad moesten. Zijn meesterstuk fabriceerde hij voor mij op een avond in Huize Lammert Melisz, waar Westzaanse bejaarden uitrusten van de vermoeienissen die ze tussen hun 18de en 65ste hadden opgelopen. Jan de Boer, zo'n beetje de burgemeester van Westzaan, had een avondje georganiseerd. Waar het over ging weet ik niet meer, maar wel dat er veel versnaperingen waren. Onder andere slaatjes. Het was een mooie zomeravond. De ramen stonden open. Derk pakte ook een slaatje, gooide het als een tennisbal in de lucht en sloeg het zo naar buiten. 'Wat doe jij nou?' vroeg de verbouwereerde De Boer. 'Ik sla er even een slaatje uit,' antwoordde Derk. Zijn humor was weergaloos. Zulke figuren komen we helaas niet meer tegen. Ze zijn eenmalig. Ik ben blij dat ik jarenlang met hem heb mogen lachen.
Dat is veel te vroeg, die man had zoveel te vertellen, jammer.
Ik mocht hem graag, een aantal jaren geleden sprak ik hem nog en hij wist nog precies wie ik was. Dat vind ik knap, zoveel mensen als hij kende, zoveel mensen die nog steeds zijn stukjes lezen, wat zullen we dat missen.
Familie gecondoleerd en sterkte met het verwerken van zijn heengaan. Jullie hebben in ieder geval een mooie herinnering aan hem, die je kunt koesteren en dat ook als troost kan werken.
E.J.A. Wakker- Busquet
Het verhaal dat Piet Bakker vertelde over het bestuur dat alle mogelijke moeite deed om toch maar vooral door Derk te worden gefotografeerd, heb ik op een andere, maar toch vergelijkbare manier meegemaakt. Bij De Zaanlander was een nieuwe fotograaf begonnen die een plaatje moest maken tijdens een voorstelling in De Speeldoos. De brave borst ging er blindelings van uit dat die ervaren Typhoon-fotograaf wist op welke plek je de beste foto kon maken. Nou, daar had hij gelijk in. Alleen bedacht Derk een keer of tien dat hij op een andere plaats een toch nog iets betere foto kon maken. En al die keren zag het publiek hoe die andere man-met-camera achter Derk aansjokte. Ze zijn als duo de hele zaal rondgeweest.
Ach, zelfs Derk blijkt niet onsterfelijk. Toch zal hij bij velen voortleven in mooie verhalen en kleurrijke anekdotes. In een grijs verleden speelde ik bij KZ en als wij een belangrijke wedstrijd speelden was Derk present voor het maken van een flitsende prent. Hij kwam daarvoor inderdaad vaak zijn auto niet uit. Omdat er nogal wat struiken rond het sportveld stonden kon hij niet zo gemakkelijk een foto van de straat af maken. Gelukkig passeerde een wandelaar, die wel wat takken opzij wilde duwen voor de foto in de krant. Dat heeft de arme man geweten. Telkens als Derk zijn telelens scherp had en wilde afdrukken verplaatste het spel zich. De goede man is minstens tien minuten bezig geweest om vrije doorkijkjes in de bosjes te maken. Of de foto gelukt is weet ik niet.
Derk was er ook bij toen wij de Typhooncup wonnen. Nadat de kampioensfoto was gemaakt nodigde hij het hele team uit om het feest bij hem in café Boule Plaisir te komen vieren. Het eerste rondje was voor hem. De gigantische kampioensbeker die we bij ons hadden, stond binnen de kortste keren onder de biertap en ging van mond tot mond. Wij verloren het enorme ding uit het oog en toen wij diep in de nacht naar de uitgang van het café zochten was het kostbare kleinood verdwenen. Niet zo mooi want in de prijzenkast was al ruimte gemaakt. Hoe wij ook zochten de trofee was en bleef zoek. Enkele weken later, toen wij na een andere wedstrijd aan de toog zaten, kreeg ik naast mijn biertje een plat opgevouwen metalen object naast mijn glas geserveerd. 'De schoonmaakster heeft dit achter de radiator gevonden,' zei Derk met een uitgestreken smoel, 'Hoe bestaat het, hè, dat zo'n grote beker zo plat kan zijn.' Omdat het een wisseltrofee betrof, moest er een nieuwe beker aanschaft worden. Het probleem was dat er naast KZ ook de eerdere winnaars op het plaatje op de voet gegraveerd moesten worden. Wij wisten echt niet wie de vorige winnaars waren. Dat was geen punt vond Derk, dat kon hij bij De Typhoon wel nakijken. Een week later was de beker er, het gevaarte glom tegen ons op. Op het plaatje stonden namen van verenigingen waar nooit iemand van gehoord had. Of dat ooit is opgemerkt weet ik niet. Gelachen hebben we wel.
Lachen moest Derk ook om de tekening van wethouder Teun van Dam, die als een zwalkend bierglas in De Orkaan was afgebeeld. Maar het tekeningetje dat ik later van hem maakte voor de rubriek 'Het dagboek van ...' vond hij helemaal niks. Hij was op zijn zachtst gezegd 'not amused'. Tsja, ... zelfs Derk had een kwetsbare kant.
Opnieuw is de Zaanstreek een kleurrijk figuur kwijt geraakt. Derk Peeters, een man die je goed moest kennen, om een juist oordeel over hem te geven. Derk was een bijzonder mens. In de sport kwam ik hem vaak tegen, bij de Typhoon werd ik zijn collega, in de kroeg zijn klant en nam ik 6 weken zijn honneurs waar toen hij onverwachts naar Spanje vertrok. In de jaren '90, lukte het mij en Hans Best, Derk te strikken voor een wekelijkse bijdrage voor de Zaankanter.
Wie met Derk omging was van plezier verzekerd. Als sportfotograaf had Derk een hekel om lang te gaan "zitten" om een foto te maken. Bij PSZ reed hij zijn auto altijd het complex op zodat hij in het verlengde van het doel zijn auto parkeerde, hij deed vervolgens zijn raam open en bij de eerste de beste situatie voor het doel klikte hij af en verliet het complex.
In zijn kroeg was het altijd feest, niets was te gek. Een klant vertelde hem dat hij een paardje had gekocht, de man was super trots op zijn aankoop. Derk nodigde hem uit om eens langs te komen, en dat deed de man met zijn paard. Prachtig vond Derk het en liet de brave borst met paard en al in de kroeg. De klant aan het bier en het paardje aan het water.
Derk kocht ooit een sportwagen, leuke auto en hij maakte de blits. Helaas zat de auto aan een kant onder de deuken. Geeft niet zei Derk, ik parkeer de auto altijd zo dat de mensen waar ik op bezoek ga de nette kant zien. Derk nodigde zich zelf een keer uit op de verjaardag van mijn moeder nadat hij gehoord had dat die 2 dagen na zijn toenmalige vriendin, jarig was. En wel hoor, de bel ging en daar stond Derk op de stoep. Met zo'n 10 verschillende boeketten in zijn armen kwam hij binnen, wij begrepen niets van die bloemenhulde voor mijn moeder. De volgende dag vertelde hij mij dat hij bijna alle bloemen van zijn vriendin had mee genomen. Die had er toch nog genoeg staan. Als schrijver was hij uitzonderlijk goed. Hans Best en ik waren bijzonder blij met hem als opvolger van Jan Hottentot. Twee totaal verschillende mensen en schrijvers maar waar wekelijks naar uit werd gekeken. Derk ik ben blij dat ik je goed heb leren kennen, vriend rust zacht.
Derk was een meester in de woordspelingen en had een onnavolgbaar gevoel voor humor.Toen mijn moeder weer eens in het ziekenhuis lag hebben we samen een witte jas gepakt uit de dokterskast en zijn we door alle ziekenzalen gegaan. Derk riep tegen mensen dat ze morgen naar huis konden waarop een vrouw zei, dokter, ik moet nog worden geopereerd! Altijd lachen,god,wat zal ik dat missen, dag lieve vriend!
Zie eerdere reactie... Derk stoot tijdens een fotoshot bijna een vaas om. ' is het een nieuwe?'
' Nee, hij is 200 jaar oud.'
Derk:' godzijdank'
De afgelopen uren schieten steeds nieuwe ervaringen te binnen.
Gecondoleerd Ria de Roo
Ik heb ooit het verhaal gehoord dat toen er in '84 een moord op de Westzijde gepleegd was (niet de Paskamer-moord) hij een aardappelmesje onder een ruitewisser gestoken heeft en de foto daarvan breed verkocht heeft als het mogelijke moordwapen.
Derk en ik kende elkaar al jaren, van 'ooit' bij DTS en het wielrennen in het algemeen. Liep hem zo af en toe nog wel eens tegen het lijf en de laatste jaren weer wat vaker omdat zijn Margreet klant bij ons was. Derk kwam vaak mee, dames shoppen, wij slap lullen!
De laatste jaren had ik inmiddels ook iets met schrijven gekregen en we konden dan ook heel goed met elkaar converseren. Heel serieus maar ook zo slap als een jeweetwel. Mopjes over en weer, dolle pret. We hadden nog een (vage) afspraak lopen over een boekje van Derk. Dat zal er helaas niet meer van komen. Ik zal Derk blijven herinneren als een joviale en sympathieke 'mopperkont' die op elk moment van een gesprek een glim- of schaterlach bij me kon opwekken. Dat soort mensen waren al schaars, en met het verlies van Derk zal dié schaarste alleen maar toenemen. Rust zacht vriend.
dat is mij bekend (Westzijde 134, het oude burgemeestershuis. Het was de 3e moord in Zaanstad die ik te "behandelen kreeg" en idd, Derk met het messie. Ik heb het krantenartikel met de foto nog
Zelf meegemaakt.
Bij een groepsfoto ( sport ) zei Derk tegen iemand die pontificaal vooraan ging staan:
" Ga jij maar naar achteren, anders kost dat abonnee's".
Met Derk op pad voor een reportage was vol verrassingen.
'Wil je een frietje? Haal ik effe voorje.' Kwam ie vijf minuten later terug met 1 frietje. Op zijn foto's wachtte je met smart, maar ze waren het wachten waard.
Wat een leuk stukje! Moest er erg om lachen. Dankjewel
Daar ben ik blij om, Ronald. Hij was me er eentje ;-) Veel sterkte
Och och, droevig nieuws. Ik moest laatst nog aan Derk denken, bij het lezen van de columns in De Orkaan over De Typhoon.
Heel vaak ging ik als jonge verslaggever voor die krant op pad met Derk. Hij kon behoorlijk brommen, zijn aparte gevoel voor humor was soms wat intimiderend maar sprak me aan.
Eén anekdote is me altijd bijgebleven.
Derk en ik zaten in de trein (zijn auto in de garage?). Tegenover ons zat een oudere heer met zijn gehoorapparaat te klungelen.
Derk gebaarde mij met zijn ogen en begon zonder geluid te praten, tegen mij. Zijn mond hield hele conversaties maar er was niets te horen. Ik zweeg en knikte af en toe wat.
De meneer keek ons aan, en draaide steeds driftiger aan de wieltjes op zijn gehoorapparaat. Derk bleef geluidloos praten, gebarend ook, alsof hij en ik in een levendige conversatie verzeild zaten.
Ik wist waar het heen ging, vond het eigenlijk niet kunnen, maar deed mee.
De meneer bleef het apparaat dichter in zijn oor drukken, druk draaiend aan knopjes en wieltjes, intussen vertwijfeld onze kant op kijkend.
Tot we het echt flink hoorden piepen, het ding stond ongetwijfeld op volume voluit.
Op dat moment boog Derk zich voorover richting het hoofd van de man en vroeg, bijna rechtstreeks in zijn oor en tamelijk te luid: ,,Waar gaat u naar toe, meneer?´´
Derk, ik denk aan je.
sterkte. Derk was een bijzonder mens. Ook jij zult hem missen. Hou je haaks
je bent bijna een kopie van je vader. Sterkte met het verwerken van het verlies van een bijzonder mens
Superleuk om dit verhaal over mijn vader te lezen ook erg gelachen. Bedankt voor het delen.
Dank je wel, Bas. Ook jij sterkte!