In 2023 kreeg de gemeente er ruim 9600 nieuwe inwoners bij. De verhuisstroom naar de Zaanstreek is in de afgelopen 20 jaar meer dan verdubbeld. In deze rubriek gaat De Orkaan opzoek naar de gezichten achter de stroom. Wie zijn deze import-Zaankanters? 

Deze keer vertelt de vrolijke Rosaria Cirillo haar verhaal. 

Rosaria

De 46-jarige Rosaria wordt geboren in Italië in een stad ongeveer net zo groot als de gemeente Zaanstad. Als zij twintig jaar oud is verhuist ze voor haar studie naar Rome:

‘ik wilde het Erasmus programma doen, een uitwisselingsprogramma om ervaring op te doen in het buitenland en de Engelse taal beter onder de knie te krijgen. Ik werd in eerste instantie in Diemen ingeloot, maar ik weigerde omdat ik dacht dat Nederland enkel seks, drugs en rock-‘n-roll is. Mijn andere optie was Ierland, dus besloot ik daar heen te gaan.’

Na een uitwisseling van zes maanden studeert Rosaria af in Rome. Niet veel later besluit ze bij haar eerste baan ook een internationaal programma te volgen, ‘het enige bedrijf waar ik op korte termijn terecht kon zat in Amsterdam.’ Tegen wil en dank besluit Rosaria het toch te doen. ‘Toen werd de stage plots een voltijdbaan, inmiddels woon ik hier al 22 jaar.’

De eerste tien jaar woont Rosaria in Amsterdam, waar zij haar toekomstige man leert kennen

‘Hij werkte in de Zaanstreek en tijdens een van onze eerste ontmoetingen nam hij mij mee naar Station Zaandam. Normaliter maak ik overal waar ik kom foto’s, maar toen ik dat zag dacht ik alleen maar: dit is de lelijkste stad die ik ooit heb gezien. Ik heb niet eens een foto gemaakt.’

Ondanks haar slechte eerste indruk belandt Rosaria in de Zaanstreek.

‘Wij waren opzoek naar een groter huis om een gezin te stichten en bij toeval liepen vrienden langs een woning met een tuin in Koog aan de Zaan. Ze stuurden een foto van het ‘te koop’ bord en toen wij langs gingen om het huis te bekijken waren we meteen verliefd.’ 

Rosaria heeft het gevoel dat zij tussen twee landen leeft, ‘ik ben geen geboren Nederlander, maar Italië voelt ook niet meer als thuis. Dat is een heel naar gevoel.’ Op de vraag waar zij zich het meeste thuis voelt antwoord ze lachend: ‘misschien wel een Italiaans restaurant in Zaandam.’

Ze heeft niet het idee dat ze er als nieuwkomer in de Zaanstreek snel bij hoorde:

‘Mensen hier zijn heel gesloten. Het maakt mij verdrietig dat onze buren niet accepteren dat ik Italiaans ben, ik krijg regelmatig klachten over hoe hard ik praat. Het is nou eenmaal mijn cultuur, wij zijn luid.’

Ondanks dat ze zich niet altijd even welkom heeft gevoeld, ziet Rosaria Zaankanters als vrolijke mensen die altijd een lach op het gezicht hebben.

‘De mensen hier voelen zich heel erg verbonden met de Zaanstreek, in dat opzicht kan ik mezelf ook een echte Zaankanter noemen. Ik vind het hier fijn en ik ben niet van plan om ooit nog te vertrekken.’

Toch zit het Italiaanse temperament nog altijd in haar bloed, ‘mijn energie en spontaniteit zijn super Italiaans. En natuurlijk het geschreeuw, dat kan niemand mij afnemen. Ik zal altijd luid en vrolijk blijven,’ lacht ze.

Rosaria mist haar moedertaal het meest, ‘het is pijnlijk als mijn kinderen hulp nodig hebben met huiswerk. Al spreek ik Nederlands, het blijft mijn derde taal.’ In het Italiaans kan ze haar emoties het beste kwijt. Ook mist Rosaria de Italiaanse spontaniteit,

‘hier draait alles om de agenda. Mensen maken hun afspraken drie maanden van tevoren, terwijl ik niet eens weet wat ik morgen ga doen.’ 

Mooiste en moeilijkste

‘Mijn mooiste herinnering hier is de laatste keer dat mijn ouders beide naar Nederland kwamen voordat mijn vader een paar maanden later kanker kreeg. We wandelden over de Zaanse Schans en keken naar de windmolens. Ik ging in een kruiwagen zitten en mijn vader reed mij lachend rond. Het was enorm lastig om mijn ouders achter te laten in Italië, vooral toen mijn vader ziek werd. Dat was de moeilijkste periode van mijn leven.’ Rosaria was op dat moment zwanger van haar eerste zoon, maar besloot toch een maand naar Italië te gaan. ‘Toen ik terug naar Nederland kwam wist ik niet of ik hem ooit nog zou zien.’ Maar haar vader vecht door tot de geboorte, ‘hij heeft zijn kleinzoon kunnen ontmoeten is direct daarna overleden.’

Zaanse schatten volgens Rosaria

1. ‘Ik vind de initiatieven van Museum of Humanity heel goed omdat zij op diversiteit zijn gericht. Twee jaar geleden kwam ik met hen in contact en met dank aan het museum heb ik ontdekt hoe internationaal de Zaanstreek is. Het museum toont onder andere foto-exposities en organiseert culturele evenementen.’ Rosaria is één van de geportretteerde van de expositie Zaanse Meesterwerken. Tot 10 oktober schittert zij samen met 29 andere deelnemers op het stadhuisplein in Zaandam. 

2. ‘Het mooiste aan de Zaanstreek vind ik de natuur. Wij wonen vlak bij het Westzijderveld en het liefst bekijk ik de zonsondergang tijdens een avondwandeling omgeven door groen. Ik vind het ook leuk om met warm weer te varen door de polder. Met de combinatie van windmolens, water en zon voelt het alsof ik altijd op vakantie ben. Het is bijzonder dat natuur en geschiedenis -de windmolens- op het Westzijderveld samenkomen.’

3. ‘Het is jammer dat er zo weinig wordt georganiseerd voor mensen die Engels spreken, bij buurthuizen zijn alle activiteiten in het Nederlands. Ik probeer me nu meer te omringen met mensen van diverse nationaliteiten. Bijvoorbeeld via de Facebookgroep Zaanstad Mamas, met moeders van over de hele wereld die in de Zaanstreek wonen. Ik hoop dat we in de toekomst ontmoetingen kunnen organiseren.’ 

Door: Mila Lange