Toen Mieke van der Beek op zoek ging naar huizen in de Zaanstreek, stond één ding vast: zij wilde niet in Westerwatering wonen. Toch woont Mieke inmiddels al achttien jaar in de wijk. Al komt daar binnenkort verandering in. Mieke gaat van import-Zaankanter naar export-Zaankanter. 

Het verhaal van Mieke is opgesplitst in twee delen: de verhuizing naar de Zaanstreek en het vertrek. 

In 2023 kreeg de Zaanstreek er afgerond 10.500 nieuwe inwoners bij. De verhuisstroom naar de streek is in de afgelopen twintig jaar meer dan verdubbeld. In deze rubriek gaat De Orkaan op zoek naar de gezichten achter de verhuisstroom; wie zijn deze import-Zaankanters? 

Mieke is op verschillende plekken opgegroeid. Zij werd geboren in Zoetermeer, maar heeft daar niet lang gewoond. ‘Mijn vader ging achter goede banen aan. Wij verhuisden gemiddeld om de vijf jaar.’

Wat zij daar als kind van vond? Niet zo veel, aldus Mieke zelf. ‘Het was gewoon een gegeven. Ik sluit gelukkig snel trouwe vriendschappen, dus ik heb contacten op veel verschillende plekken.’ 

Mieke heeft nog steeds geen moeite met verhuizen. En dat blijkt: ze vertrekt heel binnenkort naar Suriname. Namens de zendingsorganisatie MAF (Mission Aviation Fellowship) gaat zij daar samen met haar man David hulp bieden in afgelegen gebieden. ‘Een internationale verhuizing is toch wel een stapje heftiger, maar we hebben er vooral zin in.’ 

Tijdens haar studententijd in Ede ontmoet Mieke haar toekomstige man David. Samen brengen zij nog een tijdje door in een studentenhuis in de stad. ‘Ik vond Ede niet zo superleuk, maar wij hadden daar wel veel vrienden.’ Later koopt het stel een nieuwbouwwoning. ‘Dat kon nog in die tijd,’ lacht Mieke. Daar worden hun twee eerste kinderen geboren.

‘Mensen praten vaak over hoe prachtig de bosrijke omgeving van Ede is. Dat klopt wel, maar ik heb zelf meer met polder.’ 

Als David een tijdelijke baan bij de Universiteit van Parijs aangeboden krijgt, vertrekt het gezin voor twee jaar naar Frankrijk. Na die periode krijgt David een nieuwe baan aangeboden in Amsterdam-Noord. Maar de jonge ouders wisten één ding zeker: zij zouden niet in de drukke hoofdstad gaan wonen met kleine kinderen. 

Daarom gaan Mieke en David vanuit Parijs op zoek naar huizen rondom Amsterdam. In die periode opent de christelijke basisschool Het SchatRijk in Zaandam. ‘Wij zijn zelf ook christenen. Toen we de school opbelden om kennis te maken, hadden we meteen een goed gevoel.’ 

De school was snel gevonden, daar moest alleen nog een huis bij worden gezocht. Hoogzwanger van hun derde kindje, bestudeerde Mieke de kaart van de Zaanstreek.

‘Westerwatering viel af, ik vond het onhandig dat je maar op één manier de wijk uit kon. Verder vond ik alles wel prima.’ 

De vader van Mieke bezichtigde verschillende huizen en vond een geschikte woning in – je raadt het niet – Westerwatering. ‘De kinderen stonden al ingeschreven op een school, terwijl wij nog geen huis hadden. De tijdsdruk lag steeds hoger.’ Daarom vloog David op en neer vanuit Parijs. Mieke kon niet mee met de bezichtiging, omdat zij op dat moment nog maar net was bevallen met een keizersnee.

‘Wij hebben dit huis gekocht zonder dat ik het had gezien. Toen ik op de dag van de overdracht de straat voor het eerst binnenreed, barstte ik in tranen uit. Ik dacht alleen maar: wat is dít een lelijke straat.’ 

Met goede moed besloot Mieke contacten te leggen. Want als heuse ervaringsdeskundige weet zij hoe belangrijk het is om inzet te tonen als nieuwkomer. ‘Ik begon met helpen op de school van mijn kinderen. Later hebben David en ik het ontstaan van de jongerenwerkorganisatie Youth for Christ gesteund. Op die manier ben ik in contact gekomen met de ChristenUnie. Ik heb die partij met veel plezier vertegenwoordigd in de gemeenteraad.’

Inmiddels zijn we bijna achttien jaar verder en woont Mieke nog steeds in hetzelfde huis in Westerwatering.

‘Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dit toch wel een fijn en vooral praktisch huis is. Het biedt veel mogelijkheden; we hebben een stuk uitgebouwd. Nu is het een grote woning vlak bij een poldergebied, midden in de Randstad. Dat vind je niet zomaar ergens.’

Mieke is nog altijd niet dol op de bouwstijl van haar huis, ‘maar we lopen de straat uit en staan op het Westerwindpand, waar je over de polder Westzaan heen kijkt. Dat vind ik een van de mooiste plekken van de Zaanstreek.’ Ze benadrukt haar liefde voor de streek herhaaldelijk. 

Zaanse schatten volgens Mieke

1. ‘In Suriname gaan we ook lekker eten, hoor. Maar het is níet De Toog. Eetcafé De Toog is echt een favoriet. Het is een knusse plek met bijzonder lekker eten. Het typisch Zaanse pand vind ik ook geweldig.’
2. ‘Het Westerwindpad is fijn om te fietsen of wandelen. Prachtig uitzicht over de polder, vogels, en dat gewoon pal naast je wijk. Ik vind het een genot om daar te zijn.’
3. ‘De Zaanse Schans is een bijzondere plek. Het klunzige van een fietspad dwars door een toeristisch gebied is eigenlijk wel heel erg grappig. Ik vind het mooi dat het de dagelijkse gang van zaken met al die toeristen vermengt.’ 

Door Mila Lange.