Kinito Van Dunem verhuisde zo’n zeventien jaar geleden voor de liefde naar Zaandijk. Daar runt hij samen met Ingmar Niezen de gezellige chocolaterie Smells like chocolate. 

In 2023 kreeg de Zaanstreek er afgerond 10.500 nieuwe inwoners bij. De verhuisstroom naar de streek is in de afgelopen twintig jaar meer dan verdubbeld. In deze rubriek gaat De Orkaan op zoek naar de gezichten achter de verhuisstroom; wie zijn deze import-Zaankanters? 

Als nieuwe import-Zaankanter maakt Kinito gelijk ‘grote Zaanse stappen’ door als machine operator in de Duyvis-fabriek te gaan werken.

‘Ik wandelde iedere dag langs de Zaanse Schans naar huis. Daar staan altijd toeristen en ik vind het heel leuk om met hen te praten. Vaak gaf ik gratis tours door Oud-Zaandijk, waardoor ik soms pas laat thuiskwam. Op een gegeven moment vroeg mijn vriendin waarom ik niet gewoon gids werd.’ 

Kinito keerde terug naar de schoolbanken en haalde zijn diploma als Nationaal Gids. Daarnaast deed hij zelfstudie naar de geschiedenis van Zaandijk. Toen kon hij beginnen als officiële gids met tours door Oud-Zaandijk en langs de Zaanse Schans. ‘Toeristen roken altijd de cacaolucht en vroegen waar ze chocolade konden kopen. Omdat er geen ambachtelijke chocolaterie in de buurt zat, kon ik alleen de Spar aanbevelen.’ 

Met de grote vraag naar ambachtelijke chocolade in zijn achterhoofd loopt Kinito langs een idyllisch leegstaand pand aan de Lagedijk. Hier wordt het idee voor een eigen chocoladewinkel geboren. Na een chocoladecursus in Engeland en inspiratietrips naar verschillende landen om kennis op te doen over cacao, is Smells like chocolate een feit.

‘De naam Smells like chocolate is geïnspireerd op alle toeristen die dat tegen mij zeiden.’

Kinito en Ingmar maken hun chocolade helemaal zelf. ‘Wij gebruiken als enige in Nederland cacao uit Angola.’ Dat is geen willekeurige keuze; Kinito is geboren in het land. Angola was van 1975 tot 2002 in een burgeroorlog verwikkeld. De oorlog begon nadat Angola onafhankelijk werd van Portugal. Er was veel strijd tussen rebellenbewegingen en het regeringsleger over wie de macht zou krijgen in het land. 

Achter de vrolijke Kinito, gaat een zware jeugd schuil. Als kind heeft hij veel heftige gebeurtenissen onder ogen moeten zien. ‘Omdat mijn vader in de politiek zat, moesten wij onderduiken bij onze buurvrouw. Op een dag kwamen er gewapende rebellen binnen, zij schoten mijn vader neer. Ik heb hem levenloos op de grond zien liggen.’

Terwijl de rest van zijn gezin uit het huis wordt gejaagd, houdt de driejarige Kinito zich schuil onder het bed. Pas na drie dagen durft hij de slaapkamer uit. Buiten wordt hij gezien en meegenomen door rebellen. Eén van hen blijkt een oude familievriendin te zijn. Zij neemt Kinito onder haar hoede. 

Onderweg naar een schuilplaats in een andere provincie komt Kinito zijn oom bij een bushalte tegen. ‘Ik was zo blij om mijn oom te zien. Hij vertelde dat mijn moeder was gevlucht naar de hoofdstad. Mijn hele familie dacht dat ik dood was.’

Tijdens de oorlog werden er kindsoldaten ingezet. Kinito vertelt dat dertienjarige jongens van de straat werden opgepikt om in militaire dienst te gaan. ‘Je wist nooit of je levend terug zou komen. Daarom stuurden ouders met genoeg geld hun kinderen naar Portugal of Brazilië om te studeren.’ Ook Kinito ging naar Brazilië om de dienstplicht te ontvluchten. 

Na zijn studie in Brazilië, en met een vijf jaar durende tussenstop in Spanje, belandt Kinito uiteindelijk op een boerderij in de Achterhoek. Hij trekt in bij de ouders van een jeugdliefde. Later besluit dit gezin naar Australië te emigreren. Kinito gaat niet mee, waardoor de relatie tot een einde komt. 

Al blijft Kinito nog een tijd in de Achterhoek wonen, komt hij geregeld in discotheken rond Amsterdam. Via gezamenlijke vrienden leert hij daar zijn huidige liefde Ingmar kennen. Zo’n zeventien jaar geleden neemt Kinito intrek bij Ingmar in Zaandijk. 

Kinito is dolgelukkig tussen de industrie, de molens, de polders, en de Zaanse Schans. Hij voelt zich een echte Zaankanter. Met hun chocolaterie hopen Kinito en Ingmar de lokale gemeenschap in de Zaanstreek dichter bij elkaar te brengen. 

Tegelijkertijd doet Kinito zijn best om ook de Angolese bevolking te steunen met de stichting Holangola. Zo heeft hij een school op het Angolese platteland voorzien van tafels, stoelen en krijtborden.

‘Al voel ik me inmiddels het meeste thuis in de Zaanstreek, Angola zit voor altijd in mijn hart.’ 

Zaanse schatten volgens Kinito

1. ‘Oud-Zaandijk is leuk om een wandeling te maken. Mijn favoriete buurt is de Domineestuinbuurt. Daar staan huizen in de oude Zaanse houtbouwstijl. Ook vind ik de Beeldentuin en het Theehuis mooi.’

2. ‘Je kunt lekker eten bij Café de Slager. Het zit in een prachtig pand uit 1684. Ik vind het leuk dat de mensen hier in Zaandijk elkaar kennen. Als wij een hapje gaan eten bij Café de Slager, dan komen we vaak bekenden tegen.’ 

3. ‘De Zaanse Schans is natuurlijk heel mooi, maar ik vind het jammer dat toeristen het Molenmuseum en de Verkade Experience vaak overslaan. Daar zijn leuke exposities en valt er veel te leren over de geschiedenis van de Zaanstreek.’ 

Door: Mila Lange. De foto’s uit Angola zijn aangeleverd door: Kinito.