Afgelopen vrijdag liep ik mee met de Zinnenprikkelende wandeling die in Zaandijk werd georganiseerd door het Weefhuis (dat alweer 20 jaar bestaat) in samenwerking met Stichting Oren en Ogen Tekort. De groep bestond uit blinden, slechtzienden, dove mensen, honden en begeleiders. Het was een vreemde ervaring om als ziende en horende buiten de groep te staan. 

Door Rosalie de Mooij

We startten de tocht bij het Weefhuis in Oud-Zaandijk. Gids Marijke Scheffener is doof geboren. Zij vertelde met haar handen over de geschiedenis van de plek en over de woningen. Een gebarentolk vertaalde haar verhaal voor de groep blinden en horenden. 

De blinden waren opmerkelijk stil. Er blies een stevige wind, waardoor de woorden van de tolk soms verwaaiden. Het besef dat zij hun plek moesten vinden zonder zicht, terwijl ik alles meekreeg confronteerde me met de vraag: ‘Hoe zou ik dat gedaan hebben?’ 

De groep bewoog zich langzaam door de straten van Zaandijk. We kregen te horen over de geschiedenis van bijzondere huizen in Zaandijk. Zoals het oude woonhuis van de familie Honig aan de Lagedijk 90. We werden gewezen op de bijenkorf boven de deur. 

Ook mochten we van een enthousiaste inwoner een kijkje nemen in zijn tuin. Hij vertelde over zijn mooie uitzicht op de molens van de Zaanse Schans. Het appartementencomplex was vroeger van cacaofabriek ARRIBA (“Holland Express Cacao”).  

Cacao mocht in de tocht niet ontbreken. Er moest geproefd worden. Chocolaterie De Cacaoboom deelde molentjes uit die te voelen, te ruiken en te proeven waren. Een van de blinde medelopers herkende de wiek van de molen direct. Allen hadden door dat het hier om lekkere chocolade ging. 

Tot slot eindigden we bij het oudste houten huis van Zaandijk (anno 1626), zo leerden we dat het huis niet bewoond is maar gebruikt wordt als een atelier.  

De wandeling was een leerzame ervaring voor iedereen. Het was mooi om te zien hoe mensen met hun handicap om hebben leren gaan. Ik heb er bewondering voor.